Tweet
Naar aanleiding van de telefacts reportage gisterenavond, over een Vlaamse jager die in Zimbabwe een olifant gaat neerknallen, moeten er mij een aantal dingen van het hart. Vandaar deze thread. Ik had er eigenlijk al eentje verwacht, maar aangezien er (nog) geen is start ik hem maar.
Ik excuseer me nu al voor het lange leeswerk, maar ik hoop dat wie echt aangegrepen is door deze reportage wat tijd vrijmaakt om dit te lezen...
Voor wie de reportage heeft gemist, hier is meer info:
www.standaard.be Artikel
Telefacts reportage synopsis
Rechtstreekse link naar de beelden: HIER
(opgelet; niet echt voor gevoelige kijkers!)
Eerst en vooral dit; wie zich afvraagt of dit mag (olifanten schieten in Afrika, en het ivoor importeren als jachttroffee); ja, dat mag. Zimbabwe heeft, net als enkele andere landen een aparte regeling afgedwongen die een uitzondering vormt op de globale CITES ivory ban. Alle info over de ivory ban vindt U hier:
http://www.cites.org/eng/resources/species.html
-> common name
-> elephant, search
-> African elephant, display details
Ten tweede; wie zich afvraagt of dit een uitzondering is op de normale stuatie; ook hier kan ik duidelijk zijn: Neen, de reportage klopt in al zijn aspecten (op één na). Een kleine opsomming:
Het gekozen land. Het is geen toeval dat de reportage zich afspeelt in Zimbabwe. Dit land heeft het grootste quota aan uitvoerbare slagtanden (1000 stuks, 500 olifanten). Het is eveneens ook het armste land op dat continent (U kent vast het verhaal van de president-dictator Mugabe, zijn bewind, en de hyperinflatie die er het gevolg van is).
Er zijn nog andere landen die ivoor mogen uitvoeren als jachttroffee, maar het verschil met Zimbabwe is 1) dat hun quota ofwel veel kleiner zijn (bvb Mozambique met 80 tanden of Gabon met 100 tanden), of 2) dat hun quota misschien nog tamelijk hoog zijn (Botswana 600 tanden, Tanzania 400 tanden), maar dat het dan gaat om landen met stabiele regimes, met hogere jacht- en lodge-prijzen, en met een degelijk wildlife-beheer.
U begrijpt; Zimbabwe houdt uitverkoop. En wie er jaagt steunt dus Mugabe’s regime, wat de lokale bevolking zeker niet ten goede komt. Het olifantenvlees uitdelen aan de lokale bevolking is dan ook zeer hypocriet.
Ik denk ook dat Zimbabwe liegt over zijn olifantenpopulatie. 100000 exemplaren, en een jager die er gedurende vijf dagen lang geen enkele te zien krijgt. U mag dat zelf proberen rijmen. In 2001 waren er 88000, maar toen was de crisis bijlange nog niet zo diep als nu. Pas als het land zal zijn ontdaan van zijn dictatuur zal CITES “schade” kunnen meten.
Op dit moment worden eco-gerelateerde sites overspoeld met berichten over wilbestanden die worden gedecimeerd. Hier staat een heel tof artikeltje met foto’s: http://safaritalk.net/index.php?showtopic=2166 (gelieve niet te lezen als je een zwak hart hebt)
Het type jager. Jagers hangen graag het beeld op van de intelligente jager, begaan met (de bescherming van) de natuur. Dit beeld moet hoog dringend worden doorprikt. In de realiteit zijn jagers niet de meest fijnbesnaarde mensen (understatement), hebben ze geen of weinig weet van jagersethiek, zijn ze allesbehalve intelligent, en trekken ze zich geen moer aan van hun omgeving of de staat van het land waarin ze hun primieve instincten botvieren. Ervaren jagers hoeven het ook al niet te zijn.
In deze reportage wordt de eco-community smalend vergeleken met Bambi-lovers (ook “bunny huggers” is bij hen een populaire uitdrukking), kan de jager nog geen volzin aan in het AN, geniet hij van de natuur maar wil hij alles omver knallen wat hij ziet (“hoe ik mag op geen giraffen schieten?”), en is hij evenmin een ervaren schutter. Het is typisch dat zo’n “rookie met geld” wordt geflankeerd door één of zelfs meerdere ervaren jagers die het fatale schot afleveren, in het geval dat de rookie zijn doel mist of een allesbehalve dodelijk schot aflevert. Zo ook in deze reportage.
De personages klopten tot in de kleinste details. Zelfs de bemoedigende schouderklopjes (male-bonding bij het uitvoeren van een oeroud instinct) waren aanwezig.
De gekozen plaats. Hunting concessions grenzen vaak aan natuurparken. Lekker handig. Zo’n hunting concessions worden vaak ook over-geëxploiteerd, dus is het vaak wachten tot dat een dier de grens van het natuurpark overschrijdt. De toestand van de dierenpopulatie op deze plaatsen is eveneens schrijnend. Ze worden enorm schichtig, en gaan lopen bij het minste speurtje “mensenlucht”.
Wie twijfelt aan wat jagen tot gevolg heeft wat betreft de psyche van deze dieren, moet maar eens een ex-hunting concession aanraden. Gezien het in deze reportage om olifanten gaat, kan ik Vumbura aanbevelen in Botswana. Hier krijg je geen “mock charges” van olifanten, maar regelrechte haat van de matriarch (inclusief full-charge) en uitzinnige paniek bij de rest van de kudde.
Het gekozen dier. Dat moet natuurlijk een prachtexemplaar zijn. Doorgaans een mannetje, op het toppunt van zijn mannelijkheid. In deze reportage wordt voorbijgegaan aan een mannetje met één tand, en wordt twee extra dagen gezocht naar een olifant met aanzienlijke “tuskers”. Dat het verwijderen van de “sterke genen” uit de kudde op termijn een weerslag heeft op de algemene toestand van deze kudde, daar heeft een jager geen oren naar.
Bij de olifantenpopulatie valt dit nu misschien nog niet zo op, gezien hun aantallen (al is de afwezigheid van “big tuskers” zeer opvallend dezer dagen). Maar bij een diersoort zoals de leeuw, waarvan nu in het wild nog maar amper 20000 exemplaren bestaan, is de toestand al zeer zichtbaar. Het verwijderen van een sterk mannetje (met volle manen) betekent immers dat er ergens ten velde een troep zonder leider komt te zitten. Die troep wordt dan overgenomen door het volgende mannetje, en het eerste wat die doet is alle welpjes doden, teneinde de leeuwinnen terug ontvankelijk te maken, ditmaal voor zijn genen. Dat mannetje wordt dan op zijn beurt weer afgemaakt door een jager, inclusief zijn nageslacht (door de “troonopvolger”). Het is een neerwaartse spiraal. De jacht op volwassen mannetjes heeft dus een serieuze impact op de leeuwenpopulatie, dat hebben vele studies inmiddels bewezen.
Waar klopte het plaatje dan niet? Wel, dat was maar op één punt; er was een cameraploeg bij, wat de jagers nog enigszins tot zelfcontrole verplichtte. Zo werd er min of meer nog gelet op de ethiek (bvb er werd niet vanop het voertuig geschoten, wat zeer vaak gebeurt), zo werden dieren niet over de parkgrens heen gelokt (U moest eens weten hoe vaak dat gebeurt), enz…
Tot zover mijn analyse van de reportage, maar wat U (hopelijk) graag had geweten is; kan ik hier iets aan doen?
JA, DAT KAN ZEKER!
1) U kan ervoor zorgen dat onze lokale wetten dit soort jacht ontmoedigen. Spreek met uw vertegenwoordiger in de regering, en laat hem weten dat dit belangrijk is voor U! We kunnen deze primitieve individuën misschien niet beletten in den vreemde te gaan jagen, maar we kunnen hen zeker het plezier ontnemen van het terugbrengen van jachttrofeeën. Een meerderheid hiervoor moet makkelijk te vinden zijn.
2) Steun mensen die zich op lokaal vlak inzetten voor het behoud van de Afrikaanse dieren. En dan heb ik het in feite niet over de grootste organisaties (waar een groot deel van het budget gaat naar lonen, commercials, en seminaries op Honolulu), maar over mensen ter plaatse. Zij maken het verschil. Deze link bevat bvb een lijstje van kleinschalige projecten die zeer lovenswaardig zijn. Of U kan ook terecht op http://wildlifedirect.org/ , een blogging platform voor conservation projects dat is opgezet door Dr Richard Leakey.
3) Let op als je op reis gaat. Kies geen lodges of privéconcessies die jacht toestaan, en laat hen dat ook weten. Wees ook alert voor malafide rand-activiteiten van deze industrie. Zo is er nu ook “Walking with Lions”, waar je in het wild kan gaan wandelen met jonge leeuwen. Dit is allesbehalve natuurlijk gedrag, en eenmaal de leeuwen groter zijn (en niet meer te vertrouwen zijn voor deze activiteit) worden ze verscheept. Niet naar wildparken (een gedomesticeerde leeuw redt het niet tegen zijn wilde soortgenoten), maar naar hunting concessions! Deze leeuwen zijn bestemd voor een activiteit genaamd “canned hunting”. Google maar eens op deze term.
Alvast bedankt!
Jochen
-----
Verder leesvoer;
- Wie het jachtprobleem graag wat uitvoeriger bekijkt dan bovenstaande focus op de reportage in Zimbabwe kan ik deze page aanraden. Zeer verhelderend!
- Wie graag wat “normaler” leesvoer leesvoer tot zich neemt, kan ik de boeken van Mark & Delia Owens aanbevelen. Hun verhalen over natuurbehoud in Afrika, en de aanvaringen met jagers en stropers zullen velen de ogen openen. Zo is er hun klassieker “Cry Of the Kalahari”, dat eigenlijk verplicht leesvoer zou moeten zijn voor iedereen. Of meer on topic; “Secrets of the Savanna”, hun perikelen Zambia, waar ze de olifantenpopulatie probeerden te redden.
- Wie zich echt graag vastbijt in deze materie in het algemeen, en de balans mens vs natuur in het bijzonder, raad ik “Wild Law, a manifesto for Earth justice” aan. Geschreven door Cormac Cullinan, advokaat en CEO van EnAct International (google is your friend).
...en wie nog vragen heeft; ik zal ze graag pogen te beantwoorden (morgen wel drk,maar in 't weekend moet dat kunnen).
Ik excuseer me nu al voor het lange leeswerk, maar ik hoop dat wie echt aangegrepen is door deze reportage wat tijd vrijmaakt om dit te lezen...
Voor wie de reportage heeft gemist, hier is meer info:
www.standaard.be Artikel
Telefacts reportage synopsis
Rechtstreekse link naar de beelden: HIER
(opgelet; niet echt voor gevoelige kijkers!)
Eerst en vooral dit; wie zich afvraagt of dit mag (olifanten schieten in Afrika, en het ivoor importeren als jachttroffee); ja, dat mag. Zimbabwe heeft, net als enkele andere landen een aparte regeling afgedwongen die een uitzondering vormt op de globale CITES ivory ban. Alle info over de ivory ban vindt U hier:
http://www.cites.org/eng/resources/species.html
-> common name
-> elephant, search
-> African elephant, display details
Ten tweede; wie zich afvraagt of dit een uitzondering is op de normale stuatie; ook hier kan ik duidelijk zijn: Neen, de reportage klopt in al zijn aspecten (op één na). Een kleine opsomming:
Het gekozen land. Het is geen toeval dat de reportage zich afspeelt in Zimbabwe. Dit land heeft het grootste quota aan uitvoerbare slagtanden (1000 stuks, 500 olifanten). Het is eveneens ook het armste land op dat continent (U kent vast het verhaal van de president-dictator Mugabe, zijn bewind, en de hyperinflatie die er het gevolg van is).
Er zijn nog andere landen die ivoor mogen uitvoeren als jachttroffee, maar het verschil met Zimbabwe is 1) dat hun quota ofwel veel kleiner zijn (bvb Mozambique met 80 tanden of Gabon met 100 tanden), of 2) dat hun quota misschien nog tamelijk hoog zijn (Botswana 600 tanden, Tanzania 400 tanden), maar dat het dan gaat om landen met stabiele regimes, met hogere jacht- en lodge-prijzen, en met een degelijk wildlife-beheer.
U begrijpt; Zimbabwe houdt uitverkoop. En wie er jaagt steunt dus Mugabe’s regime, wat de lokale bevolking zeker niet ten goede komt. Het olifantenvlees uitdelen aan de lokale bevolking is dan ook zeer hypocriet.
Ik denk ook dat Zimbabwe liegt over zijn olifantenpopulatie. 100000 exemplaren, en een jager die er gedurende vijf dagen lang geen enkele te zien krijgt. U mag dat zelf proberen rijmen. In 2001 waren er 88000, maar toen was de crisis bijlange nog niet zo diep als nu. Pas als het land zal zijn ontdaan van zijn dictatuur zal CITES “schade” kunnen meten.
Op dit moment worden eco-gerelateerde sites overspoeld met berichten over wilbestanden die worden gedecimeerd. Hier staat een heel tof artikeltje met foto’s: http://safaritalk.net/index.php?showtopic=2166 (gelieve niet te lezen als je een zwak hart hebt)
Het type jager. Jagers hangen graag het beeld op van de intelligente jager, begaan met (de bescherming van) de natuur. Dit beeld moet hoog dringend worden doorprikt. In de realiteit zijn jagers niet de meest fijnbesnaarde mensen (understatement), hebben ze geen of weinig weet van jagersethiek, zijn ze allesbehalve intelligent, en trekken ze zich geen moer aan van hun omgeving of de staat van het land waarin ze hun primieve instincten botvieren. Ervaren jagers hoeven het ook al niet te zijn.
In deze reportage wordt de eco-community smalend vergeleken met Bambi-lovers (ook “bunny huggers” is bij hen een populaire uitdrukking), kan de jager nog geen volzin aan in het AN, geniet hij van de natuur maar wil hij alles omver knallen wat hij ziet (“hoe ik mag op geen giraffen schieten?”), en is hij evenmin een ervaren schutter. Het is typisch dat zo’n “rookie met geld” wordt geflankeerd door één of zelfs meerdere ervaren jagers die het fatale schot afleveren, in het geval dat de rookie zijn doel mist of een allesbehalve dodelijk schot aflevert. Zo ook in deze reportage.
De personages klopten tot in de kleinste details. Zelfs de bemoedigende schouderklopjes (male-bonding bij het uitvoeren van een oeroud instinct) waren aanwezig.
De gekozen plaats. Hunting concessions grenzen vaak aan natuurparken. Lekker handig. Zo’n hunting concessions worden vaak ook over-geëxploiteerd, dus is het vaak wachten tot dat een dier de grens van het natuurpark overschrijdt. De toestand van de dierenpopulatie op deze plaatsen is eveneens schrijnend. Ze worden enorm schichtig, en gaan lopen bij het minste speurtje “mensenlucht”.
Wie twijfelt aan wat jagen tot gevolg heeft wat betreft de psyche van deze dieren, moet maar eens een ex-hunting concession aanraden. Gezien het in deze reportage om olifanten gaat, kan ik Vumbura aanbevelen in Botswana. Hier krijg je geen “mock charges” van olifanten, maar regelrechte haat van de matriarch (inclusief full-charge) en uitzinnige paniek bij de rest van de kudde.
Het gekozen dier. Dat moet natuurlijk een prachtexemplaar zijn. Doorgaans een mannetje, op het toppunt van zijn mannelijkheid. In deze reportage wordt voorbijgegaan aan een mannetje met één tand, en wordt twee extra dagen gezocht naar een olifant met aanzienlijke “tuskers”. Dat het verwijderen van de “sterke genen” uit de kudde op termijn een weerslag heeft op de algemene toestand van deze kudde, daar heeft een jager geen oren naar.
Bij de olifantenpopulatie valt dit nu misschien nog niet zo op, gezien hun aantallen (al is de afwezigheid van “big tuskers” zeer opvallend dezer dagen). Maar bij een diersoort zoals de leeuw, waarvan nu in het wild nog maar amper 20000 exemplaren bestaan, is de toestand al zeer zichtbaar. Het verwijderen van een sterk mannetje (met volle manen) betekent immers dat er ergens ten velde een troep zonder leider komt te zitten. Die troep wordt dan overgenomen door het volgende mannetje, en het eerste wat die doet is alle welpjes doden, teneinde de leeuwinnen terug ontvankelijk te maken, ditmaal voor zijn genen. Dat mannetje wordt dan op zijn beurt weer afgemaakt door een jager, inclusief zijn nageslacht (door de “troonopvolger”). Het is een neerwaartse spiraal. De jacht op volwassen mannetjes heeft dus een serieuze impact op de leeuwenpopulatie, dat hebben vele studies inmiddels bewezen.
Waar klopte het plaatje dan niet? Wel, dat was maar op één punt; er was een cameraploeg bij, wat de jagers nog enigszins tot zelfcontrole verplichtte. Zo werd er min of meer nog gelet op de ethiek (bvb er werd niet vanop het voertuig geschoten, wat zeer vaak gebeurt), zo werden dieren niet over de parkgrens heen gelokt (U moest eens weten hoe vaak dat gebeurt), enz…
Tot zover mijn analyse van de reportage, maar wat U (hopelijk) graag had geweten is; kan ik hier iets aan doen?
JA, DAT KAN ZEKER!
1) U kan ervoor zorgen dat onze lokale wetten dit soort jacht ontmoedigen. Spreek met uw vertegenwoordiger in de regering, en laat hem weten dat dit belangrijk is voor U! We kunnen deze primitieve individuën misschien niet beletten in den vreemde te gaan jagen, maar we kunnen hen zeker het plezier ontnemen van het terugbrengen van jachttrofeeën. Een meerderheid hiervoor moet makkelijk te vinden zijn.
2) Steun mensen die zich op lokaal vlak inzetten voor het behoud van de Afrikaanse dieren. En dan heb ik het in feite niet over de grootste organisaties (waar een groot deel van het budget gaat naar lonen, commercials, en seminaries op Honolulu), maar over mensen ter plaatse. Zij maken het verschil. Deze link bevat bvb een lijstje van kleinschalige projecten die zeer lovenswaardig zijn. Of U kan ook terecht op http://wildlifedirect.org/ , een blogging platform voor conservation projects dat is opgezet door Dr Richard Leakey.
3) Let op als je op reis gaat. Kies geen lodges of privéconcessies die jacht toestaan, en laat hen dat ook weten. Wees ook alert voor malafide rand-activiteiten van deze industrie. Zo is er nu ook “Walking with Lions”, waar je in het wild kan gaan wandelen met jonge leeuwen. Dit is allesbehalve natuurlijk gedrag, en eenmaal de leeuwen groter zijn (en niet meer te vertrouwen zijn voor deze activiteit) worden ze verscheept. Niet naar wildparken (een gedomesticeerde leeuw redt het niet tegen zijn wilde soortgenoten), maar naar hunting concessions! Deze leeuwen zijn bestemd voor een activiteit genaamd “canned hunting”. Google maar eens op deze term.
Alvast bedankt!
Jochen
-----
Verder leesvoer;
- Wie het jachtprobleem graag wat uitvoeriger bekijkt dan bovenstaande focus op de reportage in Zimbabwe kan ik deze page aanraden. Zeer verhelderend!
- Wie graag wat “normaler” leesvoer leesvoer tot zich neemt, kan ik de boeken van Mark & Delia Owens aanbevelen. Hun verhalen over natuurbehoud in Afrika, en de aanvaringen met jagers en stropers zullen velen de ogen openen. Zo is er hun klassieker “Cry Of the Kalahari”, dat eigenlijk verplicht leesvoer zou moeten zijn voor iedereen. Of meer on topic; “Secrets of the Savanna”, hun perikelen Zambia, waar ze de olifantenpopulatie probeerden te redden.
- Wie zich echt graag vastbijt in deze materie in het algemeen, en de balans mens vs natuur in het bijzonder, raad ik “Wild Law, a manifesto for Earth justice” aan. Geschreven door Cormac Cullinan, advokaat en CEO van EnAct International (google is your friend).
...en wie nog vragen heeft; ik zal ze graag pogen te beantwoorden (morgen wel drk,maar in 't weekend moet dat kunnen).
Zo makkelijk om te wijzen naar verre landen en wij zelf dagelijks miljoenen dieren op sluiten in fabrieken om vlees, melk en eieren te leveren of waar wij voor ons eigen plezier kanaries in kleine k*t kooitjes proppen of konijnen en andere knagers in hokjes in de huiskamer zetten. 
Comment