Na, vanaf 2006 volop geproefd te hebben van de digitale revolutie, ben ik blijkbaar klaar voor de weg terug. In de voorbije jaren heb ik gefotografeerd met Olympus E-3, E-500, E-620 en ik mis vanalles, ondermeer de hardheid van in Agfa Rodinal ontwikkelde Ilford Pan F, het koffiegruis van in diezelfde Rodinal ontwikkelde Kodak Tri-X. De kleurdiepte van correct belichte Ektachrome... Dat kan je allemaal nabootsen met Photoshop of Gimp, maar dat is maar wat het is: surrogaat.
Slechts enkele ogenblikken geleden had ik mijn ouwe vertrouwde Olympus OM-1n nog in de hand. Zo'n ding dat geen batterij nodig heeft, dat nog werkt met veren, tandwieltjes enzo. Ik ga die eens wat meer gaan gebruiken, denk ik. Ligt dat aan mij of mist de digitale technologie toch wel iets wezenlijks?
Slechts enkele ogenblikken geleden had ik mijn ouwe vertrouwde Olympus OM-1n nog in de hand. Zo'n ding dat geen batterij nodig heeft, dat nog werkt met veren, tandwieltjes enzo. Ik ga die eens wat meer gaan gebruiken, denk ik. Ligt dat aan mij of mist de digitale technologie toch wel iets wezenlijks?
Comment