Tweet
Wie kan er nog lachen of hebben we het allemaal een beetje verleerd?
Geert Noels die terugkwam van de Cape Epic Zuid-Afrika mountainbike race moest hier afkicken van de lachende gezichten (en vriendelijkheid) die hij ginder had ervaren.
Zijn ogen glinsterden nog na in "Reyers laat". "Als je hier tijdens het fietsen 100 keer goeiedag zegt krijg je 1 keer respons, ginder krijg je 100% lachende gezichten en wuivende handen.." Het trof mij en ik kan het beamen.
Is er een stuk vreugde, ontvankelijkheid voor humor verloren gegaan bij ons, (de vraag waarom is een hoofdstuk apart) of heeft het veel met déjà vu te maken..:
toen ik 10 jaar of langer geleden onderstaand verhaal las, rolde ik letterlijk uit mijn zetel van het lachen. Nu ik het hier terug onder ogen krijg vind ik het nog grappig maar ik val er niet meer van om.
Benieuwd hoe jullie hier kunnen om lachen (of/zelfs al kennen jullie het verhaal al) en hopelijk een verademende post (in tijden van crisis en negatieve berichten als verjaarde fraudezaken, crisis, geldroverij bij spaarders en reguliere belastingbetalers... hmmm maar daar wou ik het niet over hebben want dan verdwijnt mijn lachlust...)
"Het precieze verhaal van een stom ongeval."
De verzekeringsmaatschappij stuurt een verzoek om meer uitleg over het arbeidsongeval dat een man heeft aangegeven en krijgt een brief met volgende uitleg:
"Ik schrijf U om meer uitleg te verschaffen over mijn ongeval. In vakje nr 3 vd aangifte had ik als oorzaak van het ongeval ingevuld: "geprobeerd om een werk alleen
te doen". U zegt dat u dat niet begrijpt en dus zal ik dat nu uitleggen.
Gewicht.
Van beroep ben ik metser. Op de dag van het ongeval was ik aan het werken op het dak van een nieuw gebouw van zes verdiepingen. Toen mijn werk gedaan was ontdekte
ik dat ik nog ongeveer 250 kilo stenen over had. Liever dan ze met de hand naar beneden te dragen besloot ik een ton en een katrol te gebruiken. Die katrol was bevestigd op de zesde verdieping.
Ik maakte het touw vast op de grond, ging terug naar het dak, vulde de ton met stenen, ging terug naar beneden en maakte het touw voorzichtig los opdat de lading met 250 kg
stenen zachtjes naar beneden zou komen. Maar in vakje 11 van het ongevalsrapport zult u kunnen lezen dat ik 67 kilo weeg.
Zwaartekracht.
Tot mijn grote verrassing schoot ik dus opeens naar omhoog. Ik verloor even bezinning en vergat het touw los te laten. Onnodig te zeggen dat ik zeer snel naar omhoog ging.
In de buurt van de derde verdieping kwam ik de ton tegen. Dit verklaart de hoofdwonde en het gebroken sleutelbeen.Ik schoot nog verder naar omhoog. Tot de ton de grond raakte
en de bodem er uitviel. Zonder de stenen weegt de ton nog slechts 25 kilo en ik weeg daarentegen 67 kilo. En zo begon ik dus een snelle afdaling. In de buurt van de derde verdieping
kwam ik weer de ton tegen die omhoog kwam. En dat verklaart de gebroken enkels en de verwondingen aan benen en onderlichaam.
Geest.
De ontmoeting met de ton had evenwel mijn val gebroken en toen ik tenslotte op de hoop stenen viel brak ik slechts twee wervels. Helaas moet ik nog zeggen dat, toen ik op de hoop stenen
lag en mij niet kon bewegen van de pijn ik weer mijn tegenwoordigheid van geest verloor en het touw losliet. De lege ton woog meer dan het touw en kwam dus naar beneden op mijn benen
en zo brak ik die ook.
Ik hoop hiermee voldoende informatie te hebben verstrekt over de wijze waarop het ongeval is gebeurd..."
Gr,
Geert Noels die terugkwam van de Cape Epic Zuid-Afrika mountainbike race moest hier afkicken van de lachende gezichten (en vriendelijkheid) die hij ginder had ervaren.
Zijn ogen glinsterden nog na in "Reyers laat". "Als je hier tijdens het fietsen 100 keer goeiedag zegt krijg je 1 keer respons, ginder krijg je 100% lachende gezichten en wuivende handen.." Het trof mij en ik kan het beamen.
Is er een stuk vreugde, ontvankelijkheid voor humor verloren gegaan bij ons, (de vraag waarom is een hoofdstuk apart) of heeft het veel met déjà vu te maken..:
toen ik 10 jaar of langer geleden onderstaand verhaal las, rolde ik letterlijk uit mijn zetel van het lachen. Nu ik het hier terug onder ogen krijg vind ik het nog grappig maar ik val er niet meer van om.
Benieuwd hoe jullie hier kunnen om lachen (of/zelfs al kennen jullie het verhaal al) en hopelijk een verademende post (in tijden van crisis en negatieve berichten als verjaarde fraudezaken, crisis, geldroverij bij spaarders en reguliere belastingbetalers... hmmm maar daar wou ik het niet over hebben want dan verdwijnt mijn lachlust...)
"Het precieze verhaal van een stom ongeval."
De verzekeringsmaatschappij stuurt een verzoek om meer uitleg over het arbeidsongeval dat een man heeft aangegeven en krijgt een brief met volgende uitleg:
"Ik schrijf U om meer uitleg te verschaffen over mijn ongeval. In vakje nr 3 vd aangifte had ik als oorzaak van het ongeval ingevuld: "geprobeerd om een werk alleen
te doen". U zegt dat u dat niet begrijpt en dus zal ik dat nu uitleggen.
Gewicht.
Van beroep ben ik metser. Op de dag van het ongeval was ik aan het werken op het dak van een nieuw gebouw van zes verdiepingen. Toen mijn werk gedaan was ontdekte
ik dat ik nog ongeveer 250 kilo stenen over had. Liever dan ze met de hand naar beneden te dragen besloot ik een ton en een katrol te gebruiken. Die katrol was bevestigd op de zesde verdieping.
Ik maakte het touw vast op de grond, ging terug naar het dak, vulde de ton met stenen, ging terug naar beneden en maakte het touw voorzichtig los opdat de lading met 250 kg
stenen zachtjes naar beneden zou komen. Maar in vakje 11 van het ongevalsrapport zult u kunnen lezen dat ik 67 kilo weeg.
Zwaartekracht.
Tot mijn grote verrassing schoot ik dus opeens naar omhoog. Ik verloor even bezinning en vergat het touw los te laten. Onnodig te zeggen dat ik zeer snel naar omhoog ging.
In de buurt van de derde verdieping kwam ik de ton tegen. Dit verklaart de hoofdwonde en het gebroken sleutelbeen.Ik schoot nog verder naar omhoog. Tot de ton de grond raakte
en de bodem er uitviel. Zonder de stenen weegt de ton nog slechts 25 kilo en ik weeg daarentegen 67 kilo. En zo begon ik dus een snelle afdaling. In de buurt van de derde verdieping
kwam ik weer de ton tegen die omhoog kwam. En dat verklaart de gebroken enkels en de verwondingen aan benen en onderlichaam.
Geest.
De ontmoeting met de ton had evenwel mijn val gebroken en toen ik tenslotte op de hoop stenen viel brak ik slechts twee wervels. Helaas moet ik nog zeggen dat, toen ik op de hoop stenen
lag en mij niet kon bewegen van de pijn ik weer mijn tegenwoordigheid van geest verloor en het touw losliet. De lege ton woog meer dan het touw en kwam dus naar beneden op mijn benen
en zo brak ik die ook.
Ik hoop hiermee voldoende informatie te hebben verstrekt over de wijze waarop het ongeval is gebeurd..."
Gr,
Comment