Tweet
Re: Sterkte aan de families en hopelijk voor velen goed nieuws
Voor al degenen die waarde hechten aan het belang van die minuut stilte: weet dat die minuut stilte voor meer staat dan louter die ene minuut stilte. Anders is het niet meer dan een staakt het vuren in een oorlog tijdens kerstmis, om de dag erna weer lustig verder te doen. Het doet er zelfs niet toe of je effectief een minuut stil gestaan hebt gisteren.
De minuut stilte staat voor een blijvende stilte die we voorlopig zouden moeten hebben, waarbij we nederig het hoofd buigen, stoppen met praten, klagen en speculeren tegen elkaar op, en dat we vooral het verdriet laten aan wie het verdriet toekomt. Dit laatste betekent dat wij ook niet gaan bepalen hoe iemand anders met verdriet moet omgaan, of dat verdriet nu een paar dagen oud is, of 20 jaar oud.
Traumapsycholoog Erik de Soir sprak een paar dagen geleden een zin uit die voor hem van toepassing was, maar ik zou het van meer respect getuigen naar iedereen toe die dergelijk leed heeft meegemaakt of meemaakt dat die zin ook voor mij van toepassing is:
"Het is niet mijn verdriet, het zijn niet mijn tranen die nu geweend moeten worden."
Ik buig mijn hoofd in stilte, ik ga verder met mijn dagelijkse leven zoals ik het gewoon ben, maar ik laat anderen in waarde en laat hen ermee omgaan op welke manier ze zelf hiermee willen omgaan. En als het kan, als iemand in mijn omgeving hulp nodig heeft voor andere kleine of grote verdrietjes, dan zal ik mijn hoofd opheffen en actief mijn hand uitsteken, maar ik zal nog steeds zwijgen en vooral luisteren!
Voor al degenen die waarde hechten aan het belang van die minuut stilte: weet dat die minuut stilte voor meer staat dan louter die ene minuut stilte. Anders is het niet meer dan een staakt het vuren in een oorlog tijdens kerstmis, om de dag erna weer lustig verder te doen. Het doet er zelfs niet toe of je effectief een minuut stil gestaan hebt gisteren.
De minuut stilte staat voor een blijvende stilte die we voorlopig zouden moeten hebben, waarbij we nederig het hoofd buigen, stoppen met praten, klagen en speculeren tegen elkaar op, en dat we vooral het verdriet laten aan wie het verdriet toekomt. Dit laatste betekent dat wij ook niet gaan bepalen hoe iemand anders met verdriet moet omgaan, of dat verdriet nu een paar dagen oud is, of 20 jaar oud.
Traumapsycholoog Erik de Soir sprak een paar dagen geleden een zin uit die voor hem van toepassing was, maar ik zou het van meer respect getuigen naar iedereen toe die dergelijk leed heeft meegemaakt of meemaakt dat die zin ook voor mij van toepassing is:
"Het is niet mijn verdriet, het zijn niet mijn tranen die nu geweend moeten worden."
Ik buig mijn hoofd in stilte, ik ga verder met mijn dagelijkse leven zoals ik het gewoon ben, maar ik laat anderen in waarde en laat hen ermee omgaan op welke manier ze zelf hiermee willen omgaan. En als het kan, als iemand in mijn omgeving hulp nodig heeft voor andere kleine of grote verdrietjes, dan zal ik mijn hoofd opheffen en actief mijn hand uitsteken, maar ik zal nog steeds zwijgen en vooral luisteren!
Comment