Tweet
De totale zonsverduistering van 21 augustus kon ik in de bergen van Idaho onder ideale omstandigheden fotograferen. Hier nu het 'afgewerkte product', een beeld van de zonnecorona tijdens de totale fase.
Ik vertel graag enkele details over het 'making of'.
De uitdaging bij het fotograferen van de corona is het enorme contrastverschil tussen de binnenste regio dichtbij de zon en verder buiten. We spreken qua helderheid van een verschil tussen 'volle maan' en 'heldere melkweg'. Dus maakt men lange reeksen met verschillende belichtingstijden om alle regio's van de corona te hebben.
De gebruikte middelen:
Canon 5D Mk4, ISO 400
EF 100-400 mm f/4.5-5.6L (bij 400 mm en f/11)
Ik had eerst overwogen om met 600 mm brandpuntafstand te fotograferen maar dan besefte ik dat ik zo wellicht de langste stralen van de corona zou afsnijden aan de beeldrand. Ik koos dus 400 mm, ten nadele van meer details van de corona maar ten voordele voor een geheel overzicht.
Belichtingstijden: 1/8000 tot 4 seconden. Hier het centrale gedeelte van zo een reeks, heel goed te zien hoe het zicht verandert met de verschillende belichtingstijden.
Bij de nabewerking stoot de alledaagse fotobewerkingssoftware aan haar grenzen. Je zou denken: ik doe gewoon een HDR-bewerking en klaar is kees.
Het probleem is hierbij dat je het enorme radiale contrast wil afvlakken terwijl tegelijkertijd het 'tangentiële' contrast behouden moet blijven of je geraakt de details van de corona kwijt. Daarvoor zijn de gebruikelijke HDR-algoritmes niet gemaakt, of je nu Photoshop, Lightroom of speciale toepassingen zoals Photomatix neemt. Uiteraard krijgt men ook met de gebruikelijk routines een resultaat maar niet echt bevredigend: details van de corona worden mee afgevlakt en men heeft last van radiale gradienttrappen (die men misschien met veel moeite met radiale grijsfilters zou kunnen onderdrukken).
De oplossing zit in speciale algoritmes die voor de wetenschappelijke astrofotografie ontwikkeld werden. Na het 'opstapelen' van de opnames met verschillende belichtingstijden gebruikte ik de Larson-Sekanina filter (een rotatiegradientfilter) die oorspronkelijk voor het analyseren van coma's van kometen gemaakt werd. Hier zit men met het soortgelijk probleem van een heel grote helderheidsgradient in een cirkelvormig object. Vandaar dat dit algoritme uitstekend geschikt is voor het bewerken van foto's van de zonnecorona.
Hier dus het resultaat. Ik vind dat dit de visuele indruk van de zonnecorona goed benadert. Let trouwens op twee sterretjes: links beneden Regulus, hoofdster van de Leeuw (heeft me erg geholpen bij het aligneren van de foto's) en boven rechts ny Leo, een zwakker sterretje uit het sterrenbeeld Leeuw.
Ik vertel graag enkele details over het 'making of'.
De uitdaging bij het fotograferen van de corona is het enorme contrastverschil tussen de binnenste regio dichtbij de zon en verder buiten. We spreken qua helderheid van een verschil tussen 'volle maan' en 'heldere melkweg'. Dus maakt men lange reeksen met verschillende belichtingstijden om alle regio's van de corona te hebben.
De gebruikte middelen:
Canon 5D Mk4, ISO 400
EF 100-400 mm f/4.5-5.6L (bij 400 mm en f/11)
Ik had eerst overwogen om met 600 mm brandpuntafstand te fotograferen maar dan besefte ik dat ik zo wellicht de langste stralen van de corona zou afsnijden aan de beeldrand. Ik koos dus 400 mm, ten nadele van meer details van de corona maar ten voordele voor een geheel overzicht.
Belichtingstijden: 1/8000 tot 4 seconden. Hier het centrale gedeelte van zo een reeks, heel goed te zien hoe het zicht verandert met de verschillende belichtingstijden.
Bij de nabewerking stoot de alledaagse fotobewerkingssoftware aan haar grenzen. Je zou denken: ik doe gewoon een HDR-bewerking en klaar is kees.
Het probleem is hierbij dat je het enorme radiale contrast wil afvlakken terwijl tegelijkertijd het 'tangentiële' contrast behouden moet blijven of je geraakt de details van de corona kwijt. Daarvoor zijn de gebruikelijke HDR-algoritmes niet gemaakt, of je nu Photoshop, Lightroom of speciale toepassingen zoals Photomatix neemt. Uiteraard krijgt men ook met de gebruikelijk routines een resultaat maar niet echt bevredigend: details van de corona worden mee afgevlakt en men heeft last van radiale gradienttrappen (die men misschien met veel moeite met radiale grijsfilters zou kunnen onderdrukken).
De oplossing zit in speciale algoritmes die voor de wetenschappelijke astrofotografie ontwikkeld werden. Na het 'opstapelen' van de opnames met verschillende belichtingstijden gebruikte ik de Larson-Sekanina filter (een rotatiegradientfilter) die oorspronkelijk voor het analyseren van coma's van kometen gemaakt werd. Hier zit men met het soortgelijk probleem van een heel grote helderheidsgradient in een cirkelvormig object. Vandaar dat dit algoritme uitstekend geschikt is voor het bewerken van foto's van de zonnecorona.
Hier dus het resultaat. Ik vind dat dit de visuele indruk van de zonnecorona goed benadert. Let trouwens op twee sterretjes: links beneden Regulus, hoofdster van de Leeuw (heeft me erg geholpen bij het aligneren van de foto's) en boven rechts ny Leo, een zwakker sterretje uit het sterrenbeeld Leeuw.
. Het resultaat mag er zijn 
Comment