Tweet
Gisteren hebben we Laika, onze Shetland Sheepdog, moeten laten inslapen. Om dat verdriet te verwerken en omdat ze jarenlang mijn fotomodelletje was wil ik hier een eerbetoon aan haar plaatsen, een bundeling van foto's die eerder op het forum verschenen, enkele nieuwe opnames en links naar andere berichten waar ze in opdook.
Laika vervoegde de familie midden 2006. Als puppy zag ze er een schooiertje uit, met haar te grote oren en pluizige pels. Zelfs bij die eerste foto's zie je al blijvende trekjes: een jarenlange voorliefde voor rubberen kippen en de lenigheid om met haar voorste poten te zitten en haar achterlijf te staan.
De eerste forumfoto's van Laika doken op in november van datzelfde jaar. Ze was dan al een stuk groter en had inmiddels ook een baasje gekozen: ik. Iedereen in het gezin kreeg van haar aandacht maar bij voorkeur zat ze in mijn buurt, rekende op mij voor spelletjes en als er al eens een spannende film op TV was, dan moest ik haar op mijn schoot nemen zodat ze gerustgesteld verder kon dutten.
Een jaartje later was Laika een volgroeide tricolore Sheltie, met die karakteristieke witte kraag, rokje en wit puntje aan haar pluimstaart. Shelties worden bij de intelligentste hondenrassen gerekend. Laika kende natuurlijk een aantal kunstjes en spelletjes, waaronder verstoppertje spelen, maar het waren de dingen die niet karakteristiek zijn voor een hond die me aanspraken: omhoog kijken naar vliegtuigen, de weg terug kennen op plekken waar we lang niet meer geweest waren of tijdens een ontmoeting ook het andere hondenbaasje groeten en niet enkel diens hond. Ze was vooral goed in het interpreteren van context. Als ze voor me uit liep en ik zei "Even wachten", dan hield ze in - niet omdat ze dat commando kende maar omdat ze correct wist te interpreteren wat verwacht werd.
Als je voor een Sheltie kiest, dan staan dagelijkse wandelingen op het programma. 's Morgens en 's avonds deden we jaar in jaar uit een wandelingetje waarbij lichte regen of vorst geen bezwaar waren. In het weekend was er dan tijd voor langere tochten of spurtjes.
Zot doen hoorde er bij, al hadden sommigen bedenkingen bij de authenticiteit van deze foto. Een tijdlang heeft mijn dochter met Laika aan agility gedaan maar nadat ze tweemaal van de hoogste loopbalk viel weigerde Laika nog verder dat gevaarlijke ding op te lopen. Het kon wel een stijfkopke zijn als er eenmaal iets in haar hoofd zat.
Idealiter hebben Shelties geknikte oortjes. Staan de oren recht, dan kan je ze met gewichtjes laten doorhangen in de hoop dat de knik blijft eenmaal de hond volgroeid is. We hebben dat ook een tijdlang bij Laika geprobeerd, maar het bracht niks op. Ze heeft de rest van haar leven puntoortjes gehad. Op latere leeftijd werd het randje ervan lichtgrijs.
Laika was aanwezig op een paar shooting days, zoals die rond park Den Brand. Het was een erg fotogenieke hond met een lachend bekje. Tijdens het lopen zetten Shelties hun voorste pootjes vrijwel voor elkaar, net als mannequins op de catwalk. Door dat elegante loopje en sympathieke voorkomen had Laika altijd veel bekijks. Kinderen waren er zot op, maar Shelties zijn gereserveerd en worden liever niet geaaid.
Vanuit haar mandje wenste Hare Harigheid alle BD'ers het beste toe voor 2014. Dat slaapmandje stond in de woonkamer en regelmatig was naar de hond kijken amusanter dan wat er op TV kwam. Zo ligt een Sheltie al eens als ze volledig op haar gemak is.
Sneeuw was helemaal Laika's ding. Ze had door haar dubbele pels weinig last van de kou en rolde zich zelfs graag in de sneeuw. We hebben dan ook samen een pak mooie winterwandelingen gemaakt, dikwijls rond het fort van Mortsel en in de Voerstreek.
Dit is één van haar recentere foto's op BD, die mooi het eigenzinnige karakter van een Sheltie toont. Natuurlijk luisterde ze als haar werd opgedragen te blijven zitten. Dan ook nog in de lens van de fotograaf kijken, dat vertikte Laika echter. Met de jaren werd zij ook wat luidruchtiger. Shelties blaffen graag en dat deed Laika dan ook met plezier, vooral naar voetballers, luidruchtige kinderen en katten die haar privétuin durfden betreden.
Ik toon hier veel portretjes maar Laika rende liever rond dan te poseren. Als herderhond wilde ze voorturend iedereen in de groep bij elkaar houden en één manier om een overzicht te houden was als een gek heen en weer hollen van de ene persoon naar de andere.
De laatste twee jaar was Laika's bruine snoet grijs geworden en haar zwarte vacht had niet langer een metaalachtige glans maar eerder een ros tintje. Avondwandelingen wilde ze bij slechter weer al eens overslaan maar ons wekelijkse tochtje rond Fort IV bleef belangrijk. Ook de speelsheid bleef, vooral met allerlei balletjes.
Afgelopen Kerst is ze een laatste maal mee naar de Voerstreek gegaan. Door een plots opgedoken aandoening kon ze niet meer lopen en heb ik haar tijdens een laatste lange wandeltocht gedragen. Te snel hebben we afscheid van haar moeten nemen. Wij missen haar nog elke minuut maar zijn dankbaar voor de jaren dat zij deel uitmaakte van ons gezin.
Laika vervoegde de familie midden 2006. Als puppy zag ze er een schooiertje uit, met haar te grote oren en pluizige pels. Zelfs bij die eerste foto's zie je al blijvende trekjes: een jarenlange voorliefde voor rubberen kippen en de lenigheid om met haar voorste poten te zitten en haar achterlijf te staan.
De eerste forumfoto's van Laika doken op in november van datzelfde jaar. Ze was dan al een stuk groter en had inmiddels ook een baasje gekozen: ik. Iedereen in het gezin kreeg van haar aandacht maar bij voorkeur zat ze in mijn buurt, rekende op mij voor spelletjes en als er al eens een spannende film op TV was, dan moest ik haar op mijn schoot nemen zodat ze gerustgesteld verder kon dutten.
Een jaartje later was Laika een volgroeide tricolore Sheltie, met die karakteristieke witte kraag, rokje en wit puntje aan haar pluimstaart. Shelties worden bij de intelligentste hondenrassen gerekend. Laika kende natuurlijk een aantal kunstjes en spelletjes, waaronder verstoppertje spelen, maar het waren de dingen die niet karakteristiek zijn voor een hond die me aanspraken: omhoog kijken naar vliegtuigen, de weg terug kennen op plekken waar we lang niet meer geweest waren of tijdens een ontmoeting ook het andere hondenbaasje groeten en niet enkel diens hond. Ze was vooral goed in het interpreteren van context. Als ze voor me uit liep en ik zei "Even wachten", dan hield ze in - niet omdat ze dat commando kende maar omdat ze correct wist te interpreteren wat verwacht werd.
Als je voor een Sheltie kiest, dan staan dagelijkse wandelingen op het programma. 's Morgens en 's avonds deden we jaar in jaar uit een wandelingetje waarbij lichte regen of vorst geen bezwaar waren. In het weekend was er dan tijd voor langere tochten of spurtjes.
Zot doen hoorde er bij, al hadden sommigen bedenkingen bij de authenticiteit van deze foto. Een tijdlang heeft mijn dochter met Laika aan agility gedaan maar nadat ze tweemaal van de hoogste loopbalk viel weigerde Laika nog verder dat gevaarlijke ding op te lopen. Het kon wel een stijfkopke zijn als er eenmaal iets in haar hoofd zat.
Idealiter hebben Shelties geknikte oortjes. Staan de oren recht, dan kan je ze met gewichtjes laten doorhangen in de hoop dat de knik blijft eenmaal de hond volgroeid is. We hebben dat ook een tijdlang bij Laika geprobeerd, maar het bracht niks op. Ze heeft de rest van haar leven puntoortjes gehad. Op latere leeftijd werd het randje ervan lichtgrijs.
Laika was aanwezig op een paar shooting days, zoals die rond park Den Brand. Het was een erg fotogenieke hond met een lachend bekje. Tijdens het lopen zetten Shelties hun voorste pootjes vrijwel voor elkaar, net als mannequins op de catwalk. Door dat elegante loopje en sympathieke voorkomen had Laika altijd veel bekijks. Kinderen waren er zot op, maar Shelties zijn gereserveerd en worden liever niet geaaid.
Vanuit haar mandje wenste Hare Harigheid alle BD'ers het beste toe voor 2014. Dat slaapmandje stond in de woonkamer en regelmatig was naar de hond kijken amusanter dan wat er op TV kwam. Zo ligt een Sheltie al eens als ze volledig op haar gemak is.
Sneeuw was helemaal Laika's ding. Ze had door haar dubbele pels weinig last van de kou en rolde zich zelfs graag in de sneeuw. We hebben dan ook samen een pak mooie winterwandelingen gemaakt, dikwijls rond het fort van Mortsel en in de Voerstreek.
Dit is één van haar recentere foto's op BD, die mooi het eigenzinnige karakter van een Sheltie toont. Natuurlijk luisterde ze als haar werd opgedragen te blijven zitten. Dan ook nog in de lens van de fotograaf kijken, dat vertikte Laika echter. Met de jaren werd zij ook wat luidruchtiger. Shelties blaffen graag en dat deed Laika dan ook met plezier, vooral naar voetballers, luidruchtige kinderen en katten die haar privétuin durfden betreden.
Ik toon hier veel portretjes maar Laika rende liever rond dan te poseren. Als herderhond wilde ze voorturend iedereen in de groep bij elkaar houden en één manier om een overzicht te houden was als een gek heen en weer hollen van de ene persoon naar de andere.
De laatste twee jaar was Laika's bruine snoet grijs geworden en haar zwarte vacht had niet langer een metaalachtige glans maar eerder een ros tintje. Avondwandelingen wilde ze bij slechter weer al eens overslaan maar ons wekelijkse tochtje rond Fort IV bleef belangrijk. Ook de speelsheid bleef, vooral met allerlei balletjes.
Afgelopen Kerst is ze een laatste maal mee naar de Voerstreek gegaan. Door een plots opgedoken aandoening kon ze niet meer lopen en heb ik haar tijdens een laatste lange wandeltocht gedragen. Te snel hebben we afscheid van haar moeten nemen. Wij missen haar nog elke minuut maar zijn dankbaar voor de jaren dat zij deel uitmaakte van ons gezin.
Comment