Het levensverhaal van papa

[bouk]

Re: Het levensverhaal van papa

.........
maar het gaat nooit helemaal weg, het heelt dus niet echt.

alles heelt, alleen het litteken blijft altijd zichtbaar.
grt,bouk.

[doudeke]

Re: Het levensverhaal van papa

alles heelt, alleen het litteken blijft altijd zichtbaar.
grt,bouk.

Dat is gewoon de pijn een andere naam geven...

[SpeedyBE]

Re: Het levensverhaal van papa

ben even sprakeloos ...


Innige deelneming...

[artep]

Re: Het levensverhaal van papa

De reflectie op het raam is een prachtige foto. Voor mij zit het hele verhaal in die foto. Ik zie het respect dat je toont in het indirecte beeld. Heel erg mooi.

[eos550]

Re: Het levensverhaal van papa

Veel sterkte.

[Hanske]

Re: Het levensverhaal van papa

Mooi eerbetoon ! Nog gecondoleerd.

Mijn vader is 26 april j.l overleden op 82 jarige leeftijd......

Van de beste man zijn er echter niet veel foto's

[leentje]

Re: Het levensverhaal van papa

Respect voor de mooie weergave van het levensverhaal van je papa.
Gecondoleerd met het verlies.
Na veel tijd wordt de pijn minder hevig, maar het verlies blijft knagen en draag je je verder leven mee. Ik heb 2 jaar geleden een zoon van 25 moeten verliezen, en er is geen dag dat je niet hieraan denkt, je moet het een plaatsje geven in je leven en er de tijd voor nemen.

[Vossie]

Re: Het levensverhaal van papa

Sorry dat ik je nu pas condoleer, maar ik zag het vandaag pas.
Een prachtig eerbetoon dat je hier hebt geplaatst Pascale. Knap dat je dat zo mooi in beeld hebt kunnen brengen.
Ik wens je nog veel sterkte en vooral mooie herinneringen aan je ouders.

[t.billy]

Re: Het levensverhaal van papa

slik, en toen werd het even stil hier ... wat een mooi eerbetoon aan je papa, Pascale.

[Stoffograaf]

Re: Het levensverhaal van papa

vind dit topic nu pas
heel mooi eerbetoon aan je papa Pascale!
ik hoop dat je wat troost vindt in het feit dat hij van een zeer mooi en zeer lang leven heeft kunnen genieten.


grtn,
Kristof

[Guest2]

Re: Het levensverhaal van papa

Aan iedereen wil ik bedanken voor de steun....heel fijn om te weten dat er hier mensen zijn die met me meeleven.

@ Doudeke......neen het is juist dat tijd niet heelt.....en toch....de pijn verzacht met de tijd....heb ik ook ondervonden wanneer mama overleed 3 jaar geleden.
De pijn is niet meer zo erg... de mooie herinneringen zijn er....maar ook de laatste uren van haar leven die voor mij het zwaarste wegen....nu nog altijd even erg alsof het gisteren was.
Met papa heb ik het ook moeilijk....maar bij hem is het anders....papa is rustig heen gegaan.
Maar wat ik nu heel erg vind is dat ik nu geen ouders meer heb....ik kan nu niet meer voor hen zorgen...ik kan er nooit meer gaan voor een babbel....of gewoon om hen een kus te geven of bij hen te zijn.

Het is een leegte.....en die leegte voelt nu heel zwaar aan.
Maar ik weet dat het zal beteren....de pijn...de leegte.....die zal verzachten....

Gr Pascale

Toen mijn vader voor het laatst ademde was hij bij ons thuis, in het huis dat ik samen met hem heb opgebouwd. Waar hij, voor hij compleet blind werd met ons heeft meegewerkt. Iemand die meer gratis heeft gewerkt dan voor zichzelf. Iemand die nog 10 jaar heeft gezorgd voor mijn demente moeder terwijl hij zelf niks meer zag. Hij kookte en bakte voor haar terwijl ik hem dikwijls heb gevraagd wat hij nog zag : niks. Allemaal zwart.
Toen de fatale longkanker werd vastgesteld (hij was ook niet achterlijk) was er niks erger dan om te sterven in een klinische omgeving. Op een dinsdag om 10 voor twee is mijn broer hem komen halen (de klok staat nog altijd op dat uur) om hem bij ons te brengen, in het huis dat hij samen met mij heeft opgebouwd. Steen per steen.
En dat hij dus uit zijn hoofd kende...weet nog wat hij zei toen hij (op de tast) binnenkwam : ik ga hier toch nooit meer naar buiten, niks mee inzitten...zo lang zal het nu ook niet duren.... En weeral had hij gelijk : dag op dag 2 maanden later was het zover.
Op het einde was je blijer en blijer met minder en minder, op het laatst was je zelfs nog blij dat er nog een lepeltje koffie in ging......

Na de laatste ademtocht omstreeks 6.30 h besefte ik : ik was een wees geworden.

@Pascale, de huisdokter heeft me meerdere malen verteld dat ik hem het grootst mogelijke cadeau heb gegeven maar zo voelt het echt nog altijd niet. Ook niet drie jaar later

[tantine]

Re: Het levensverhaal van papa

Bouk je verbaasd me!
Heel mooi verhaal hoor, prachtig weergegeven, heel erg veel sterkte toegewenst.
Ben ook een klein beetje benieuwd wie jij bent in de rij van 12...

Jill....ik ben de jongste van 12....euh...en neen...ik was niet het kakkernestje

Respect voor de mooie weergave van het levensverhaal van je papa.
Gecondoleerd met het verlies.
Na veel tijd wordt de pijn minder hevig, maar het verlies blijft knagen en draag je je verder leven mee. Ik heb 2 jaar geleden een zoon van 25 moeten verliezen, en er is geen dag dat je niet hieraan denkt, je moet het een plaatsje geven in je leven en er de tijd voor nemen.

Wat erg om je zoon te moeten verliezen! Sorry dat ik niet vroeger op je reactie gereageerd heb. Ik ben er zeker van dat een kind verliezen veel erger is dan je ouders te moeten verliezen. Ik heb intussen al 2 broers die overleden zijn. Ik was amper 3 jaar toen mijn ene broer gestorven is. Hij was amper 11jaar. Mijn moeder heeft toen een heel zware periode achter de rug gehad....ook papa had toen 2 jaar ervoor een zware hersenbloeding gehad. En elke keer rond de periode dat hij gestorven is had ze het nog altijd heel moeilijk. Mijn jongste broer was 43 jaar.....en dit heeft ze nooit kunnen verwerken.
Ik weet niet hoe het voelt om een zoon of dochter te moeten verliezen....je eigen vlees en bloed....een deel van jezelf...de verbondenheid....de vriendschap....ik kan zoveel opsommen....wat een gemis....ik leef echt met je mee!
Bedankt Leentje!

Toen mijn vader voor het laatst ademde was hij bij ons thuis, in het huis dat ik samen met hem heb opgebouwd. Waar hij, voor hij compleet blind werd met ons heeft meegewerkt. Iemand die meer gratis heeft gewerkt dan voor zichzelf. Iemand die nog 10 jaar heeft gezorgd voor mijn demente moeder terwijl hij zelf niks meer zag. Hij kookte en bakte voor haar terwijl ik hem dikwijls heb gevraagd wat hij nog zag : niks. Allemaal zwart.
Toen de fatale longkanker werd vastgesteld (hij was ook niet achterlijk) was er niks erger dan om te sterven in een klinische omgeving. Op een dinsdag om 10 voor twee is mijn broer hem komen halen (de klok staat nog altijd op dat uur) om hem bij ons te brengen, in het huis dat hij samen met mij heeft opgebouwd. Steen per steen.
En dat hij dus uit zijn hoofd kende...weet nog wat hij zei toen hij (op de tast) binnenkwam : ik ga hier toch nooit meer naar buiten, niks mee inzitten...zo lang zal het nu ook niet duren.... En weeral had hij gelijk : dag op dag 2 maanden later was het zover.
Op het einde was je blijer en blijer met minder en minder, op het laatst was je zelfs nog blij dat er nog een lepeltje koffie in ging......

Na de laatste ademtocht omstreeks 6.30 h besefte ik : ik was een wees geworden.

@Pascale, de huisdokter heeft me meerdere malen verteld dat ik hem het grootst mogelijke cadeau heb gegeven maar zo voelt het echt nog altijd niet. Ook niet drie jaar later

Ja Paul....ik weet wat je voelt...die cadeau die je aan je papa gegeven hebt is niet te beschrijven....maar weet dat je papa je daarvoor heel dankbaar was...hij kende ieder hoekje...hij had zijn ogen daar niet meer voor nodig....hij had jou dicht bij hem en dat stelde hem ook gerust. En hij wist toen ook dat hij met een gerust hart je kon verlaten.....en dat is in mijn ogen een nog grotere cadeau!!
We hebben gedaan wat we konden....misschien konden we nog meer...maar wanneer heb je genoeg gedaan???
Het is nu al meer dan een maand dat papa overleden is....soms besef ik nog niet goed dat hij er niet meer is. Maar als ik naar zijn muziek luister in de auto....dan weet ik het....dan doet het weer zoveel pijn....en dan mis ik hem zo erg!
Iemand verliezen...na 1 maand...na 1 jaar....na jaren....blijf een gemis....doet nog pijn....maar het verzacht in de loop der jaren.

Nogmaals bedankt aan iedereen!
Gr Pascale