Het levensverhaal van papa

[david_ve]

Re: Het levensverhaal van papa

heel sterk en heel mooi!

sterkte

[IngridVD]

Re: Het levensverhaal van papa

zeker veel sterkte in deze moeilijke tijd als je iemand moet verliezen die je heel dierbaar is
een zeer mooie hommage aan je pa

toch mogen we je verjaardag niet vergeten hé

[Cytochrome]

Re: Het levensverhaal van papa

Lees dit nu pas, en begrijp nu ook je laatste post.
Veel sterkte toegewenst Pascalle...mooi eerbetoon...

[doudeke]

Re: Het levensverhaal van papa

Een mooi familieverhaal. Van in de wieg tot in het graf. En neen, er bestaat
niet zoiets als een gezegende leeftijd. Tenminste niet voor de betrokkenen,
want elke dood komt te vroeg. Eender hoe oud mensen ook worden, in hun
hart zijn het toch nog kinderen met kleine vreugdes en soms groot verdriet.
Maar afscheid nemen kent geen leeftijd. ik wens u dan ook geen sterkte, dat
is nergens voor nodig: sterk zijn. Wel wens ik u troost, heel veel troost en het
vermogen om alle kostbare en dierbare herinneringen te bewaren op de enige
plaats waar ze echt veilig zijn: in uw hart. In uw kinderhart. Treur maar meisje,
hij verdiende het. Huil maar meisje, hij verdiende het.
En hoeveel pappa's er ook mogen zijn, er was maar één de uwe.

[FilipB]

Re: Het levensverhaal van papa

Prachtig!
En heel veel sterkte in deze periode!

[gilclaes]

Re: Het levensverhaal van papa

Met veel respect voor je verdriet en diepe buiging voor deze hommage die getuigt van liefde en grote menselijkheid en fotografische kennis en kunde.
Groetjes.
Gil

[VincentBxl]

Re: Het levensverhaal van papa

Een mens wordt er stil van.
V.

[dirkfotografie]

Re: Het levensverhaal van papa

Veel sterkte. Prachtig levensverhaal.

[Johan1956]

Re: Het levensverhaal van papa

Een mooi fotoverhaal, Pascale.
Gecondoleerd en veel sterkte toegewenst.
Groeten,
Johan

[Loeky]

Re: Het levensverhaal van papa

Hierbij voeg ik ook mijn innige deelneming bij het verlies van je vader.

Hij is er niet meer, maar de herinnering die blijft bestaan.
Voor mij leeft ie verder, want na de dood is nieuw leven, anders maar volgens de schriften zelfs veel beter.
De overgang heeft plaats gevonden en troost je, hij is nu dichterbij je dan dat hij ooit in zijn leven was geweest.

Je mag huilen om wat was en niet meer is,
en zeer zeker een leegte achterlaat.
Tijd heelt en het gemis wordt overrompeld door andere fraaie en minder fraaie gebeurtenissen in ons leven.
Maar vergeten zul je nooit.

Loeky.

[doudeke]

Re: Het levensverhaal van papa

Tijd heelt en het gemis wordt overrompeld door andere fraaie en minder fraaie gebeurtenissen in ons leven.
Maar vergeten zul je nooit.

Loeky.

Sorry Loeky dat ik even zo onbeschoft ben om u proza te onderbreken, maar
tijd heelt niet! Tijd legt er een laagje poeder over, dat soms als vanzelf weer
wegwaait en dan ligt de wonde weer open en bloot. Maar even zo vaak blazen
we het zelf weg. En die herinneringen doen veel pijn, doen veel verdriet, maar
hebben ook het ongelooflijk krachtige vermogen om terug te keren in de tijd.
Om weer het kleine mensje van weleer te zijn, en zijn vriendelijke gelaat terug
te zien, zijn bezorgde gelaat terug te zien, zijn echte ik te zien. Ja, dit leven kan
pijn doen, het kan hard zijn, maar precies in die hardheid zit ook de schoonheid.
Want liefde doet huilen.

[tantine]

Re: Het levensverhaal van papa

Aan iedereen wil ik bedanken voor de steun....heel fijn om te weten dat er hier mensen zijn die met me meeleven.

@ Doudeke......neen het is juist dat tijd niet heelt.....en toch....de pijn verzacht met de tijd....heb ik ook ondervonden wanneer mama overleed 3 jaar geleden.
De pijn is niet meer zo erg... de mooie herinneringen zijn er....maar ook de laatste uren van haar leven die voor mij het zwaarste wegen....nu nog altijd even erg alsof het gisteren was.
Met papa heb ik het ook moeilijk....maar bij hem is het anders....papa is rustig heen gegaan.
Maar wat ik nu heel erg vind is dat ik nu geen ouders meer heb....ik kan nu niet meer voor hen zorgen...ik kan er nooit meer gaan voor een babbel....of gewoon om hen een kus te geven of bij hen te zijn.

Het is een leegte.....en die leegte voelt nu heel zwaar aan.
Maar ik weet dat het zal beteren....de pijn...de leegte.....die zal verzachten....

Gr Pascale

[Loeky]

Re: Het levensverhaal van papa

tijd heelt niet! Tijd legt er een laagje poeder over, dat soms als vanzelf weer
wegwaait en dan ligt de wonde weer open en bloot

Ja, daar ben ik het volledig mee eens. Ik heb het misschien te snel verwoord of niet netjes genoeg, maar dat laagje poeder (= is de overrompeling)werkt toch even zalvend Niet ? En als het weer wegwaait dan weten we toch dat we het nooit vergeten.

Ik ken dat gevoel ook, tantine en Doudeke, ik heb mijn moeder en broer ook afgegeven.

[doudeke]

Re: Het levensverhaal van papa

Aan iedereen wil ik bedanken voor de steun....heel fijn om te weten dat er hier mensen zijn die met me meeleven.

@ Doudeke......neen het is juist dat tijd niet heelt.....en toch....de pijn verzacht met de tijd....heb ik ook ondervonden wanneer mama overleed 3 jaar geleden.
De pijn is niet meer zo erg... de mooie herinneringen zijn er....maar ook de laatste uren van haar leven die voor mij het zwaarste wegen....nu nog altijd even erg alsof het gisteren was.
Met papa heb ik het ook moeilijk....maar bij hem is het anders....papa is rustig heen gegaan.
Maar wat ik nu heel erg vind is dat ik nu geen ouders meer heb....ik kan nu niet meer voor hen zorgen...ik kan er nooit meer gaan voor een babbel....of gewoon om hen een kus te geven of bij hen te zijn.

Het is een leegte.....en die leegte voelt nu heel zwaar aan.
Maar ik weet dat het zal beteren....de pijn...de leegte.....die zal verzachten....

Gr Pascale

Natuurlijk zal het met het vergaan van de tijd minder pijn gaan doen. We
moeten verder, we hebben zelf kinderen, we hebben andere zorgen. Maar
je hebt het zelf heel mooi verwoord. Je kunt nooit meer bij hen terecht. Je
bent nu een weeskind, zelfs al ben je een volwassen vrouw. En dat is iets
dat de tijd niet kan helen, alleen verzachten, er een laagje stof op leggen.
En daar wens ik u veel troost bij. Een zachte, milde troost die in de plaats
zal komen van hun gezelschap, van dat kusje dat je zo graag gaf...

[doudeke]

Re: Het levensverhaal van papa

Ja, daar ben ik het volledig mee eens. Ik heb het misschien te snel verwoord of niet netjes genoeg, maar dat laagje poeder (= is de overrompeling)werkt toch even zalvend Niet ? En als het weer wegwaait dan weten we toch dat we het nooit vergeten.

Ik ken dat gevoel ook, tantine en Doudeke, ik heb mijn moeder en broer ook afgegeven.

Ja, Loeky, gelukkig werkt dat laagje stof zalvend, natuurlijk zal het met de tijd
minder worden, natuurlijk zullen met de tijd de scherpste kantjes verdwijnen,
maar het gaat nooit helemaal weg, het heelt dus niet echt.
Wel zal het zijn plaats krijgen in ons leven. Dat is de ruwe, harde werkelijkheid,
maar ook de schoonheid van om iemand te geven, om lief te hebben, om voor
altijd lief te hebben.