Ik had de grootste moeite van de wereld om juist scherp te stellen op f2.8. Ofwel ligt het aan mijn camera, ofwel focust mijn lens soms achter het onderwerp. Uiteraard kan de fotograaf ook de schuldige zijn .
In de eerste vond ik het wel grappig hoe de dame zo stoïcijns voor zich uit aan het staren was, in dezelfde richting als de pluchen honden in haar kraam. Druk zijn die kramen inderdaad, maar dat probeerde ik ook in beeld te brengen. Je wordt gebombardeerd met al de kleuren en het volgepropte kraam en dan zie je daar een klein dametje zitten, wachtend.
Bij de tweede vond ik het wel typerend voor de 'kalmte' dat al de stokjes en de plaatjes in het schietkraam onaangeroerd waren. Niemand heeft geschoten, de geweren liggen klaar, maar ongebruikt. De uitbater passeert en ik heb haar net getroffen met de ogen dicht. Misschien zoek ik er teveel achter, maar het kon haast lijken alsof ze een diepe zucht slaakt en met de ogen dicht in haar hoofd aftelt tot ze mag sluiten, want er is toch geen volk.
Comment