Tweet
Re: Zijn die lenzen voor de show?
MAAK EEN MOOI BOEKET (vrij vertaald: It's all in the boukeh).
Bij portretfotografie gaat het in de eerste plaats over het model. Hoe komt een model tot zijn/haar recht? Wel, door hem/haar vrij te maken van de achtergrond en deze (achtergrond) dan ook nog eens zo pastelkleurig mogelijk te maken.
De favoriete (portret)lenzen voor in de studio zijn de 17-55 en de 24-70 maar ook de 70-200 is favoriet voor (enkel) gezichten.
Naarmate de brandpuntsafstand groter wordt is het probleem van een wazige achtergrond kleiner en komt de focus letterlijk op het model.
Dan komt het neer op persoonlijke smaak en de manier hoe de individuele lens het boeket, de achtergrond, maakt.
Zo zijn er lenzen die een uitgesproken zachte achtergrond produceren en anderen die daar een troepje van maken. Veel heeft te maken met het aantal bladen van het diafragma maar bij een "open" lens heeft dat geen invloed.
Bij zowat iedere shoot kan ik het niet laten om portretten te nemen met de 300mm. Iedere keer opnieuw gaan de reacties dan exponentieel omhoog. Uitgerekend die lens staat dan ook gekend voor zijn fraai boukeh.
Tussen haakjes, voor de puristen onder ons, de mensen nemen GEEN aanstoot aan het (weliswaar theoretisch correct) samendrukkend effect. Het is heus niet zo dat de oren ter hoogte van de neus komen te staan!!!
Trouwens op het Net, zoals op pbase.com, zijn tal van portretten te zien met de 400mm F/2,8. Ook dan zien de gezichten er niet "samengedrukt" uit.
Tijdens de laatste open-bedrijven-dag kreeg ik de gelegenheid om foto's te nemen met een Canon 800mm F/5,6 op een 1DMkIII. Het onderwerp was een valkenier. Terwijl de achterliggende omheining wel duidelijk dichter achter de man leek, ook hier geen noemenswaardige vervormingen naar gelaatseigenschappen toe.
Er bestaat niet zoiets als de ultieme portretlens, maar een 200mm F/2 (Nikon/Canon) produceert één van de mooiste portretten. Enkel jammer dat het wat "over the top" is voor hobbyisten.
Beste groeten,
Alain,
MAAK EEN MOOI BOEKET (vrij vertaald: It's all in the boukeh).
Bij portretfotografie gaat het in de eerste plaats over het model. Hoe komt een model tot zijn/haar recht? Wel, door hem/haar vrij te maken van de achtergrond en deze (achtergrond) dan ook nog eens zo pastelkleurig mogelijk te maken.
De favoriete (portret)lenzen voor in de studio zijn de 17-55 en de 24-70 maar ook de 70-200 is favoriet voor (enkel) gezichten.
Naarmate de brandpuntsafstand groter wordt is het probleem van een wazige achtergrond kleiner en komt de focus letterlijk op het model.
Dan komt het neer op persoonlijke smaak en de manier hoe de individuele lens het boeket, de achtergrond, maakt.
Zo zijn er lenzen die een uitgesproken zachte achtergrond produceren en anderen die daar een troepje van maken. Veel heeft te maken met het aantal bladen van het diafragma maar bij een "open" lens heeft dat geen invloed.
Bij zowat iedere shoot kan ik het niet laten om portretten te nemen met de 300mm. Iedere keer opnieuw gaan de reacties dan exponentieel omhoog. Uitgerekend die lens staat dan ook gekend voor zijn fraai boukeh.
Tussen haakjes, voor de puristen onder ons, de mensen nemen GEEN aanstoot aan het (weliswaar theoretisch correct) samendrukkend effect. Het is heus niet zo dat de oren ter hoogte van de neus komen te staan!!!
Trouwens op het Net, zoals op pbase.com, zijn tal van portretten te zien met de 400mm F/2,8. Ook dan zien de gezichten er niet "samengedrukt" uit.
Tijdens de laatste open-bedrijven-dag kreeg ik de gelegenheid om foto's te nemen met een Canon 800mm F/5,6 op een 1DMkIII. Het onderwerp was een valkenier. Terwijl de achterliggende omheining wel duidelijk dichter achter de man leek, ook hier geen noemenswaardige vervormingen naar gelaatseigenschappen toe.
Er bestaat niet zoiets als de ultieme portretlens, maar een 200mm F/2 (Nikon/Canon) produceert één van de mooiste portretten. Enkel jammer dat het wat "over the top" is voor hobbyisten.
Beste groeten,
Alain,
Comment