Tweet
Vandaag werd onze postbode getrakteerd met een grote bos rozen en een dikke klapzoen van de post-overste.
Nee, niet voor zijn verjaardag maar omwille van een goeie daad.
Hij heeft nl. een mensenleven gered.
Reeds vanaf zijn twintigste heeft hij steeds dezelfde ronde.
Met zijn gele postautootje langs alle veraf-gelegen bewoners in het kanton rond met de post.
En niet alleen met de post. Hij gaat iedere dag (behalve op zondag) overal langs, zelfs zonder de "belastingsbrieven" of "liefdesbrieven".
Gewoon omdat die mensen hem als enige contact hebben. Hij gaat er de laatste nieuwtjes vertellen, drinkt een kopje koffie, helpt een koe in de stal steken,
neemt een voorschrift voor de apotheek mee "naar beneden", betaalt hun karige pensioentje netjes in contanten uit, deelt knuffels uit aan de baby's,
brengt de boodschappen soms ook wel mee "naar boven"... Bij velen weet hij de sleutel liggen voor het geval dat...
Normaal zou zijn ronde amper 4 uur in beslag nemen, maar dat het nu op die manier zelfs 6 à 7 uren duurt, kan hem niet deren.
Goed weer, slecht weer. Hij is er alle dagen.
Zijn auto is uitgerust met 4x4 zodat zelfs de slechtste wegen hem niet tegenhouden.
Hij is het "sociaal contact" voor velen.
Zo ook voor Louiza...
Ze was 's nachts, op weg naar de wc (buiten!!! in de vrieskou) gevallen en kon niet meer recht.
Rond 10uur was de postbode trouw op post, (zonder post), stapt de keuken binnen en kan Louisa nergens vinden.
Tot hij langs de achterdeur even gaat buitenpiepen.
Hij vindt haar net voor het WC-hokje, bewusteloos en totaal verkrampt van de kou.
En dan begint zijn heldenwerk. Draagt Louisa naar binnen, dekt haar warm toe en rijdt 10 km naar beneden tot het punt waar zijn gsm weer contact met de buitenwereld kan maken.
Belt de huisarts die direct het hulpteam van de brandweer verwittigd.
Tien minuten later wordt Louisa opgepikt door een helicopter met een arts aan boord.
Tien dagen later is Louisa weer in haar huisje en zit een kopje koffie te drinken met de postbode.
Zonder de postbode had Louisa geen koffie meer kunnen drinken.
Want naaste buren heeft ze niet, alleen de "facteur"
Hopelijk heb ik jullie niet verveeld met dit verhaaltje, maar ik krijg nog soms de tranen in mijn ogen als ik aan dit gebeuren denk.
Tussen alle kommer en kwel in deze wereld, is dit hartverwarmend vind ik.
Nee, niet voor zijn verjaardag maar omwille van een goeie daad.
Hij heeft nl. een mensenleven gered.
Reeds vanaf zijn twintigste heeft hij steeds dezelfde ronde.
Met zijn gele postautootje langs alle veraf-gelegen bewoners in het kanton rond met de post.
En niet alleen met de post. Hij gaat iedere dag (behalve op zondag) overal langs, zelfs zonder de "belastingsbrieven" of "liefdesbrieven".
Gewoon omdat die mensen hem als enige contact hebben. Hij gaat er de laatste nieuwtjes vertellen, drinkt een kopje koffie, helpt een koe in de stal steken,
neemt een voorschrift voor de apotheek mee "naar beneden", betaalt hun karige pensioentje netjes in contanten uit, deelt knuffels uit aan de baby's,
brengt de boodschappen soms ook wel mee "naar boven"... Bij velen weet hij de sleutel liggen voor het geval dat...
Normaal zou zijn ronde amper 4 uur in beslag nemen, maar dat het nu op die manier zelfs 6 à 7 uren duurt, kan hem niet deren.
Goed weer, slecht weer. Hij is er alle dagen.
Zijn auto is uitgerust met 4x4 zodat zelfs de slechtste wegen hem niet tegenhouden.
Hij is het "sociaal contact" voor velen.
Zo ook voor Louiza...
Ze was 's nachts, op weg naar de wc (buiten!!! in de vrieskou) gevallen en kon niet meer recht.
Rond 10uur was de postbode trouw op post, (zonder post), stapt de keuken binnen en kan Louisa nergens vinden.
Tot hij langs de achterdeur even gaat buitenpiepen.
Hij vindt haar net voor het WC-hokje, bewusteloos en totaal verkrampt van de kou.
En dan begint zijn heldenwerk. Draagt Louisa naar binnen, dekt haar warm toe en rijdt 10 km naar beneden tot het punt waar zijn gsm weer contact met de buitenwereld kan maken.
Belt de huisarts die direct het hulpteam van de brandweer verwittigd.
Tien minuten later wordt Louisa opgepikt door een helicopter met een arts aan boord.
Tien dagen later is Louisa weer in haar huisje en zit een kopje koffie te drinken met de postbode.
Zonder de postbode had Louisa geen koffie meer kunnen drinken.
Want naaste buren heeft ze niet, alleen de "facteur"
Hopelijk heb ik jullie niet verveeld met dit verhaaltje, maar ik krijg nog soms de tranen in mijn ogen als ik aan dit gebeuren denk.
Tussen alle kommer en kwel in deze wereld, is dit hartverwarmend vind ik.
Comment