Tweet
Liefste Beatrix,
Ze hebben me destijds Geert, Gustaaf, Beatrijs genoemd. We hebben dus een band.
Door een regeling in de vorige eeuwen zijn we brutaal losgescheurd van het mooie Oranje, met
zijn waterbeheersing, fietspaden en o zo gezellige sigarenkistjes met bandjes die we konden
sparen en verzamelen en uitwisselen. Ik mis het.
Ik heb nog van die bandjes met jouw jeugdige foto daarop, Willem II's waren het, ik weet het zeker.
Bram Vermeulen heeft me er onlangs nog aan herinnerd. Jammer van die prachtige man,
doodnerveus doodgevallen omdat hij zo goed wilde zijn, maar daarin te zeer gehaast was.
Zijn natuur misschien. Ik mis hem.
Rode wijn en sigaren, nog steeds deugddoend maar steeds moeilijker te beleven.
We moeten voor de wijn naar het zuiden, voor de sigaren, met wat extra pit, moesten we
weer terug naar Oranje. Maar we hebben te luid geparkeerd naast de shops en nu moeten
we weer ondergronds. Smoking the Walesa way. Ik mis dit.
Beatrix, je bent nog steeds mijn oermoeder, waarbij ik met mijn problemen kan aankloppen,
of het nu Nederlanders, Caraïbers of Opperbelgen zijn: je luistert altijd en overal.
Nu het wat rustiger wordt en Willem-Alexander nieuwe paarden voor de Gouden Koets aanspant,
is het misschien tijd voor een wat meer adviserende rol in deze maatschappij. Ik wil dit.
Want we moeten bekennen, hier in ons Koninkrijkje weten we het eigenlijk niet goed meer.
Sinds de banken en multinationals beslag hebben laten leggen op ons royale vastgoed,
met inbegrip van haar bewoners, zijn we wat stuurloos geworden.
Dure experts en hoogste geleerden slagen er vooralsnog niet in om het schip weer te besturen.
In de grote economische dieptes waarin wij ons thans bevinden, is er nood aan een kapitein
die het roer de baas kan.
Beatrix, ik smeek. Je kan ook ieders Oermoeder worden, wij verstaan U en U verstaat ons.
Onze vorsten hebben daar meer moeite mee en misschien is het daar waar het stroef loopt:
we verstaan mekaar steeds minder. We hebben samen de wereld gekoloniseerd, maar we
hebben nagelaten dit principe in onze eigen contreien toe te passen.
Sire, het volk mort, en deze keer niet voor croissants. Ik mis je nu al.
Ik wens je heel veel succes met de overdracht, en groet u met de meest voorname hoogachting,
Ze hebben me destijds Geert, Gustaaf, Beatrijs genoemd. We hebben dus een band.
Door een regeling in de vorige eeuwen zijn we brutaal losgescheurd van het mooie Oranje, met
zijn waterbeheersing, fietspaden en o zo gezellige sigarenkistjes met bandjes die we konden
sparen en verzamelen en uitwisselen. Ik mis het.
Ik heb nog van die bandjes met jouw jeugdige foto daarop, Willem II's waren het, ik weet het zeker.
Bram Vermeulen heeft me er onlangs nog aan herinnerd. Jammer van die prachtige man,
doodnerveus doodgevallen omdat hij zo goed wilde zijn, maar daarin te zeer gehaast was.
Zijn natuur misschien. Ik mis hem.
Rode wijn en sigaren, nog steeds deugddoend maar steeds moeilijker te beleven.
We moeten voor de wijn naar het zuiden, voor de sigaren, met wat extra pit, moesten we
weer terug naar Oranje. Maar we hebben te luid geparkeerd naast de shops en nu moeten
we weer ondergronds. Smoking the Walesa way. Ik mis dit.
Beatrix, je bent nog steeds mijn oermoeder, waarbij ik met mijn problemen kan aankloppen,
of het nu Nederlanders, Caraïbers of Opperbelgen zijn: je luistert altijd en overal.
Nu het wat rustiger wordt en Willem-Alexander nieuwe paarden voor de Gouden Koets aanspant,
is het misschien tijd voor een wat meer adviserende rol in deze maatschappij. Ik wil dit.
Want we moeten bekennen, hier in ons Koninkrijkje weten we het eigenlijk niet goed meer.
Sinds de banken en multinationals beslag hebben laten leggen op ons royale vastgoed,
met inbegrip van haar bewoners, zijn we wat stuurloos geworden.
Dure experts en hoogste geleerden slagen er vooralsnog niet in om het schip weer te besturen.
In de grote economische dieptes waarin wij ons thans bevinden, is er nood aan een kapitein
die het roer de baas kan.
Beatrix, ik smeek. Je kan ook ieders Oermoeder worden, wij verstaan U en U verstaat ons.
Onze vorsten hebben daar meer moeite mee en misschien is het daar waar het stroef loopt:
we verstaan mekaar steeds minder. We hebben samen de wereld gekoloniseerd, maar we
hebben nagelaten dit principe in onze eigen contreien toe te passen.
Sire, het volk mort, en deze keer niet voor croissants. Ik mis je nu al.
Ik wens je heel veel succes met de overdracht, en groet u met de meest voorname hoogachting,
, en daarna een speciale commissie moeten oprichten om een antwoord te formuleren...
Comment