Tweet
Vannacht heb ik de eigenaardigste reden meegemaakt die je kan bedenken, om een examen te missen.
Deze morgen zou ik examen Logistics Cycle Management gehad hebben. Aangezien ik van maandag tot woensdag de hele dag les had, kon ik alleen gisteren daarvoor studeren.
In de voormiddag heb ik de voor mij nieuwe Duitse woorden nog eens opgezocht. Hier woon ik aan een vrij druk kruispunt, en daar ik ergens anders een rustig plekje wist, ging ik daar naartoe om de rest te studeren (had ik toch geen computer voor nodig).
Die plek was echter een rots, waarvoor ik eerst nog gedurende 12 km 700 meter moest stijgen (met de fiets), om aan de voet daarvan te komen.
Thuis ben ik om 15u vertrokken, om 16.30 was ik daar (duurde langer als normaal omdat ik iets meer bij had).
Een half uur later was ik de 75m naar boven geklommen, en daar heb ik een half uurtje gestudeerd. Het is er echt heel gezellig om te studeren, maar toen het om 17.30 donker begon te worden, was het hoog tijd om terug naar beneden te gaan.
Er is echter één moeilijker stuk, waar ik alle 3 de keren dat ik op de top van de rots (die trouwens Klara heet), goed moest nadenken waar ik mijn handen en voeten moet zetten. Deze keer was het echter al te donker: voor dat stuk moet het volop daglicht zijn om er optimaal voorbij te komen.
Twee keer heb ik het geprobeerd, maar het ging echt niet. Dan ben ik een beetje terug naar boven gegaan tot een plek waar het ietwat veilig was om mij neer te leggen en te wachten.
Aanvankelijk wou ik wachten tot het daglicht, aangezien het niet zo koud was en ik toch redelijk goed lag om wat te kunnen slapen, ondanks een fietshelm in een rugzak vrij hard is als kopkussen.
Af en toe eens van schouder draaien, aangezien de rots aan mijn heupen na een tijd zeer begon te doen, ook eens op de rug proberen te liggen... En bij elke beweging die ik maakte natuurlijk mijn rugzak goed vasthouden, ik was tenslotte ondertussen al een handschoen verloren. Gelukkig had ik mijn fietshandschoenen nog (die dus alles behalve de vingertoppen bedekken).
De batterij van mijn gsm was zo goed als leeg, dus niemand kon mij bereiken, en omgekeerd.
Elk kwartier slaat de kerk van Ebnit, het dorp waarnaast deze rots ligt, het uur. In het begin duurde zo'n kwartier een eeuwigheid, na een tijd hoorde ik zelfs elk kwartier niet meer, waarschijnlijk ook omdat ik af en toe toch in slaap viel.
Rond 2u hoorde ik auto's op de weg die tot vlak bij de rots leidt, en er stapte een hele hoop mensen uit, elk met hun zaklamp. De twee die bij mij wonen hadden mij eerst zelf gezocht in Ebnit, en toen ze mij niet vonden naar de politie gegaan, die op hun beurt de Bergrettung verwittigd hadden.
Ze hebben mij veilig aan de grond gezet, en daarna moest ik mee naar het politiebureau voor mijn gegevens. Er staat mij waarschijnlijk een dikke rekening van de Bergrettung te wachten, hopelijk heb ik daar een verzekering voor.
Om 3u was ik weer thuis en heb ik nog wat proberen te studeren, maar wat ik in de 8 uren die ik aan de rand van de rots gelegen heb, aan tijd verloren heb, kon ik in het midden van de nacht sowieso niet meer inhalen, zeker aangezien ik doodmoe was.
Het examen heb ik vanmorgen niet meegedaan, ik had mijn slaap echt nodig en ik zou er toch niet veel van bakken en misschien tijdens het examen gewoon in slaap vallen. Ik heb heel dit verhaal gemaild aan de docent, afwachten wat hij antwoordt.
Mijn fiets ben ik daarstraks gaan afhalen bij de politie, mijn tweede handschoen hebben ze niet gevonden.
Godzijdank is het gebleven bij een lichte verkoudheid, had veel erger kunnen zijn. En die blik op Ebnit bij nacht, waarop ik al die uren heb gekeken, zal ik ook nooit vergeten.
Het is leuk geweest om die rots twee keer succesvol en twee keer gedeeltelijk te hebben beklommen (eerste keer kon ik naar boven niet verder dan het moeilijke stuk), maar dit is ook de laatste keer geweest. Off-road ga ik nog zeker wandelen, maar dan wel in vol daglicht en liefst met anderen in de buurt.
Blijkbaar ben ik hiervoor op de radio geweest, en ben ik ook hier vermeld.
Deze morgen zou ik examen Logistics Cycle Management gehad hebben. Aangezien ik van maandag tot woensdag de hele dag les had, kon ik alleen gisteren daarvoor studeren.
In de voormiddag heb ik de voor mij nieuwe Duitse woorden nog eens opgezocht. Hier woon ik aan een vrij druk kruispunt, en daar ik ergens anders een rustig plekje wist, ging ik daar naartoe om de rest te studeren (had ik toch geen computer voor nodig).
Die plek was echter een rots, waarvoor ik eerst nog gedurende 12 km 700 meter moest stijgen (met de fiets), om aan de voet daarvan te komen.
Thuis ben ik om 15u vertrokken, om 16.30 was ik daar (duurde langer als normaal omdat ik iets meer bij had).
Een half uur later was ik de 75m naar boven geklommen, en daar heb ik een half uurtje gestudeerd. Het is er echt heel gezellig om te studeren, maar toen het om 17.30 donker begon te worden, was het hoog tijd om terug naar beneden te gaan.
Er is echter één moeilijker stuk, waar ik alle 3 de keren dat ik op de top van de rots (die trouwens Klara heet), goed moest nadenken waar ik mijn handen en voeten moet zetten. Deze keer was het echter al te donker: voor dat stuk moet het volop daglicht zijn om er optimaal voorbij te komen.
Twee keer heb ik het geprobeerd, maar het ging echt niet. Dan ben ik een beetje terug naar boven gegaan tot een plek waar het ietwat veilig was om mij neer te leggen en te wachten.
Aanvankelijk wou ik wachten tot het daglicht, aangezien het niet zo koud was en ik toch redelijk goed lag om wat te kunnen slapen, ondanks een fietshelm in een rugzak vrij hard is als kopkussen.
Af en toe eens van schouder draaien, aangezien de rots aan mijn heupen na een tijd zeer begon te doen, ook eens op de rug proberen te liggen... En bij elke beweging die ik maakte natuurlijk mijn rugzak goed vasthouden, ik was tenslotte ondertussen al een handschoen verloren. Gelukkig had ik mijn fietshandschoenen nog (die dus alles behalve de vingertoppen bedekken).
De batterij van mijn gsm was zo goed als leeg, dus niemand kon mij bereiken, en omgekeerd.
Elk kwartier slaat de kerk van Ebnit, het dorp waarnaast deze rots ligt, het uur. In het begin duurde zo'n kwartier een eeuwigheid, na een tijd hoorde ik zelfs elk kwartier niet meer, waarschijnlijk ook omdat ik af en toe toch in slaap viel.
Rond 2u hoorde ik auto's op de weg die tot vlak bij de rots leidt, en er stapte een hele hoop mensen uit, elk met hun zaklamp. De twee die bij mij wonen hadden mij eerst zelf gezocht in Ebnit, en toen ze mij niet vonden naar de politie gegaan, die op hun beurt de Bergrettung verwittigd hadden.
Ze hebben mij veilig aan de grond gezet, en daarna moest ik mee naar het politiebureau voor mijn gegevens. Er staat mij waarschijnlijk een dikke rekening van de Bergrettung te wachten, hopelijk heb ik daar een verzekering voor.
Om 3u was ik weer thuis en heb ik nog wat proberen te studeren, maar wat ik in de 8 uren die ik aan de rand van de rots gelegen heb, aan tijd verloren heb, kon ik in het midden van de nacht sowieso niet meer inhalen, zeker aangezien ik doodmoe was.
Het examen heb ik vanmorgen niet meegedaan, ik had mijn slaap echt nodig en ik zou er toch niet veel van bakken en misschien tijdens het examen gewoon in slaap vallen. Ik heb heel dit verhaal gemaild aan de docent, afwachten wat hij antwoordt.
Mijn fiets ben ik daarstraks gaan afhalen bij de politie, mijn tweede handschoen hebben ze niet gevonden.
Godzijdank is het gebleven bij een lichte verkoudheid, had veel erger kunnen zijn. En die blik op Ebnit bij nacht, waarop ik al die uren heb gekeken, zal ik ook nooit vergeten.
Het is leuk geweest om die rots twee keer succesvol en twee keer gedeeltelijk te hebben beklommen (eerste keer kon ik naar boven niet verder dan het moeilijke stuk), maar dit is ook de laatste keer geweest. Off-road ga ik nog zeker wandelen, maar dan wel in vol daglicht en liefst met anderen in de buurt.
Blijkbaar ben ik hiervoor op de radio geweest, en ben ik ook hier vermeld.
)...
Comment