Tweet
Na het afdalen van de Samariakloof in Kreta kwamen we in Agia Roumeli Sfakia aan. Aangezien dit dorpje enkel te voet of met de boot te bereiken is moesten we een paar uur wachten op te boot. We besloten alvast te eten op een terrasje, uiteraard met uitzicht op de zee. Het was er al redelijk wat aan het waaien maar langzamerhand werd het steeds erger. Al de glazen en borden stonden op plastieken tafelkleedjes, en door de sterke wind begonnen deze met verschillende (grote en zware) glazen erop te glijden over te tafels, zodat dezen eraf vielen, ongelooflijk. Als je op straat liep moest je oppassen voor een windstoot, want dan vloog alles wat op de grond lag met grote snelheid tegen jou. Je kon witte lijnen op het water zien waar het water werd omhooggestuwd door zo een windstoot, die bewogen constant, zeer intrigerend schouwspel.
Plaatselijke bewoners zeiden dat het abnormaal was, en ze konden het niet verklaren.
Toen de boot er na een uur vertraging was, heeft het nog 40 minuten geduurd om geslaagd te kunnen aan meren. Eenmaal op volle zee had de wind vrij spel, we werden niet meer aan één kant beschermd door de bergen. Ik heb nog nooit zoveel wind door mijn neus en mond voelen razen.
Plaatselijke bewoners zeiden dat het abnormaal was, en ze konden het niet verklaren.
Toen de boot er na een uur vertraging was, heeft het nog 40 minuten geduurd om geslaagd te kunnen aan meren. Eenmaal op volle zee had de wind vrij spel, we werden niet meer aan één kant beschermd door de bergen. Ik heb nog nooit zoveel wind door mijn neus en mond voelen razen.
Comment