Tweet
>Klik hier voor grote versie<
Namibië voelt een beetje als mijn tweede thuis - ik ben er talloze keren geweest, ging er ooit bijna wonen, en ik hou van het land. Toen ik vele jaren geleden voor het eerst naartoe ging, had nog nauwelijks iemand van Namibië gehoord, laat staan foto's gezien van het surrealistische landschap. Nu, jaren later, is het een van de meest populaire landschapsfotografiebestemmingen in Afrika, vind je overal op het internet foto's van het land, en voor een groot deel kan ik mijzelf dat kwalijk nemen - ik neem er immers al jaren groepen fotografen mee naartoe.
Het gevolg is wel dat het steeds moeilijker wordt om met verrassende beelden terug te komen, zoals met alle iconische locaties. Tegelijkertijd is dat ook een voordeel, want het dwingt je om verder te denken dan de meest voor de hand liggende oplossingen - en dat levert eigenlijk altijd een betere foto op. En soms komt de hulp opeens uit een heel onverwachte hoek: het weer.Deze foto heb ik gemaakt aan het eind van de Namibië workshop van dit jaar. Het regenseizoen was het zwaarste uit de geschiedenis, en dat was overal in het landschap te merken. Zelfs hier, een van de droogste plekken op aarde, stond hier en daar water - een unicum. De meeste foto's die je van deze plek ziet kenmerken zich door felrode duinen met daarboven een strak blauwe lucht, en daar heb ik er dan ook vele duizenden van. Maar op deze ochtend begon de dag niet met zon, maar met laaghangende bewolking en mist. Het feest duurde ruim een uur, en ik heb nog nooit zoveel landschapsfoto's in zo'n korte tijd op dezelfde locatie gemaakt.
D3s, AF-S 14-24/2.8, 1/13 @ f/8, ISO 200, focus blend
Comment