Tweet
Namibië is niet alleen het dunst bevolkte land ter wereld, het is ook een van de droogste. De heldere woestijnlucht is perfect voor het fotograferen van sterren en sterrensporen, en dat is dan ook een van de dingen die we ieder jaar proberen te doen tijdens de Namibië workshop.
Ik had onze reis gepland met nieuwe maan, zodat we een paar pikzwarte nachten zouden hebben met veel sterren. Tegen het einde van de tour hebben we uiteindelijk op drie verschillende locaties sterren kunnen fotograferen. En ook als je niet van sterrenfotografie houdt, is het erg leuk om te proberen - het werken in complete duisternis, lekker prutsen met knoppen en instellingen, en niet te vergeten de spanning een paar uur later, of soms zelfs pas de volgende ochtend; heeft het allemaal gewerkt? Of: ehm, waar had ik mijn camera gisterenavond ook al weer neergezet?
Vorig jaar maakte ik in Deadvlei de tweede sterrensporenfoto die er ooit gemaakt was, de eerste die het er probeerde was Art Wolfe. Dit jaar hebben we dat aantal met onze groep ruim verdubbeld. Spannend was dat wel, want we moesten onze spullen in de woestijn achterlaten en terugrijden naar ons kamp, 60km verderop.
Toen we er de volgende ochtend terugkwamen, hadden alle camera's hun taak verricht. Tijdens de reis in de bus naar de volgende lokatie hebben we onze resultaten op de laptops bekeken. Mocht je interesse hebben, de resultaten van de deelnemers staan op mijn blog.
Voor deze foto van een vele honderden jaren oude camelthorn boom, maakte ik een belichting van 58 seconden voor het basisbeeld. Tijdens de belichting gebruikte ik een klein zaklampje om de boom en de voorgrond mee te beschijnen. Ook wist ik op dit tijdstip nog wat van de warme gloed van de zon, die al lang was onder gegaan, vast te leggen op de duinen in de achtergrond. Tijdens de nacht nam de camera iets meer dan 80 foto's, ieder vier minuten lang om het opwarmen van de sensor tegen te houden en ruisopbouw tegen te gaan.
Met mijn GPS heb ik mijn ideale positie bepaald. Graag had ik het centrum van de cirkel nog iets naar links gehad in de foto, maar dat was met deze boom niet mogelijk - deze positie was de enige waarbij de takken elkaar allemaal niet raakten.
Wat ik zo leuk vind aan dit soort fotografie, is dat het zoveel verder gaat dan pure registratie. Immers, de foto die je maakt vergt enorm veel voorbereiding en inzicht - je moet alles in je hoofd visualiseren, want op het moment dat je je statief neerzet, ziet de scene voor je er nog compleet anders uit. Een creatieve en technische uitdaging waar ik ieder jaar weer naar uitkijk.
Om dit soort foto's met een digitale camera te kunnen nemen, moet je meerdere foto's nemen. Vroeger, je weet wel, in de film tijd, was het makkelijk: acht uur belichten, en klaar. Helaas kan dat niet meer in het digitale tijdperk, vanwege de opbouw van ruis bij lange belichtingen. Wil je dit doen met een digitale camera, dan zul je vele losse opnames moeten maken en die uiteindelijk in Photoshop allemaal bij elkaar voegen. Dat heb ik hier ook gedaan.
Omdat ik met een D3X heb gewerkt, zijn de foto's vrij groot, en om een werkbaar bestandsformaat te krijgen in Photoshop, heb ik alle sterrenfoto's na conversie in mijn raw-converter omgezet naar JPG.
Verder geen andere bewerkingen dan de standaard witbalans-, kleur- en contrastaanpassingen.
Deze kleine versie doet geen recht aan de details in de grote versie, dus klik vooral even op onderstaande link.
>Klik hier voor de grote versie<
Nikon D3x, AF-S 14-24/2.8 @ 14mm, 58s @ f/5.6, 80x4min @ f/5.6, ISO 100, statief, programmeerbare draadontspanner
Ik had onze reis gepland met nieuwe maan, zodat we een paar pikzwarte nachten zouden hebben met veel sterren. Tegen het einde van de tour hebben we uiteindelijk op drie verschillende locaties sterren kunnen fotograferen. En ook als je niet van sterrenfotografie houdt, is het erg leuk om te proberen - het werken in complete duisternis, lekker prutsen met knoppen en instellingen, en niet te vergeten de spanning een paar uur later, of soms zelfs pas de volgende ochtend; heeft het allemaal gewerkt? Of: ehm, waar had ik mijn camera gisterenavond ook al weer neergezet?
Vorig jaar maakte ik in Deadvlei de tweede sterrensporenfoto die er ooit gemaakt was, de eerste die het er probeerde was Art Wolfe. Dit jaar hebben we dat aantal met onze groep ruim verdubbeld. Spannend was dat wel, want we moesten onze spullen in de woestijn achterlaten en terugrijden naar ons kamp, 60km verderop.
Toen we er de volgende ochtend terugkwamen, hadden alle camera's hun taak verricht. Tijdens de reis in de bus naar de volgende lokatie hebben we onze resultaten op de laptops bekeken. Mocht je interesse hebben, de resultaten van de deelnemers staan op mijn blog.
Voor deze foto van een vele honderden jaren oude camelthorn boom, maakte ik een belichting van 58 seconden voor het basisbeeld. Tijdens de belichting gebruikte ik een klein zaklampje om de boom en de voorgrond mee te beschijnen. Ook wist ik op dit tijdstip nog wat van de warme gloed van de zon, die al lang was onder gegaan, vast te leggen op de duinen in de achtergrond. Tijdens de nacht nam de camera iets meer dan 80 foto's, ieder vier minuten lang om het opwarmen van de sensor tegen te houden en ruisopbouw tegen te gaan.
Met mijn GPS heb ik mijn ideale positie bepaald. Graag had ik het centrum van de cirkel nog iets naar links gehad in de foto, maar dat was met deze boom niet mogelijk - deze positie was de enige waarbij de takken elkaar allemaal niet raakten.
Wat ik zo leuk vind aan dit soort fotografie, is dat het zoveel verder gaat dan pure registratie. Immers, de foto die je maakt vergt enorm veel voorbereiding en inzicht - je moet alles in je hoofd visualiseren, want op het moment dat je je statief neerzet, ziet de scene voor je er nog compleet anders uit. Een creatieve en technische uitdaging waar ik ieder jaar weer naar uitkijk.
Om dit soort foto's met een digitale camera te kunnen nemen, moet je meerdere foto's nemen. Vroeger, je weet wel, in de film tijd, was het makkelijk: acht uur belichten, en klaar. Helaas kan dat niet meer in het digitale tijdperk, vanwege de opbouw van ruis bij lange belichtingen. Wil je dit doen met een digitale camera, dan zul je vele losse opnames moeten maken en die uiteindelijk in Photoshop allemaal bij elkaar voegen. Dat heb ik hier ook gedaan.
Omdat ik met een D3X heb gewerkt, zijn de foto's vrij groot, en om een werkbaar bestandsformaat te krijgen in Photoshop, heb ik alle sterrenfoto's na conversie in mijn raw-converter omgezet naar JPG.
Verder geen andere bewerkingen dan de standaard witbalans-, kleur- en contrastaanpassingen.
Deze kleine versie doet geen recht aan de details in de grote versie, dus klik vooral even op onderstaande link.
>Klik hier voor de grote versie<
Nikon D3x, AF-S 14-24/2.8 @ 14mm, 58s @ f/5.6, 80x4min @ f/5.6, ISO 100, statief, programmeerbare draadontspanner
Comment