Tweet
Beetje rare titel voor een landschapsfoto, maar er is dan ook een klein verhaaltje aan verbonden... Afgelopen week een pauze genomen in Bretagne, heerlijk om eens weg te zijn, maar, meer on topic, ook om fotootjes te nemen.
Terwijl het tijdens de dag nog wel meeviel - en soms meer dan dat - was mijn wens om, nu ik eens wat tijd had, eindelijk wat beelden te maken in het licht van de opkomende dag of de ondergaande zon. Hoewel de dag genoeg materiaal bood, ofwel met dreigende wolken ofwel met een schitterend blauwe lucht, was elke ochtend en avond een teleurstelling. Niets te doen met de landschappen, wel met de eentonig grijze lucht en de zware regen, waar we gelukkig tijdens de dag (meestal) van bespaard bleven.
Tot we de voorlaatste avond (we = mijn vrouwtje en ik) lekker aan tafel zaten, na wat champagne, rode wijn, witte wijn en nog een cognacje toe - echt gastronomisch - mmmmm...) ineens door het raam van het restaurant zowaar wat kleur zagen verschijnen in al dat grijs. Ik zo tegen het vrouwtje van "it's now or never". Ik bespaar jullie de discussie erna maar het was evident dat ik geen auto meer ging rijden en, hoewel niet ideaal, was ons hotelletje net aan de zee boven een rotsformatie. Ik dus naar beneden mét fototoestel, statief, een kleren die er niet voor bedoeld zijn over rotsen te klauteren... Ik heb geen meesterwerken gemaakt maar ben wel tevreden met de 7-8 opnamen die ik gemaakt heb, ondanks "die vlekken die er van z'n leven niet meer uitgaan" terug over mijn broek, nu...).
Terwijl het tijdens de dag nog wel meeviel - en soms meer dan dat - was mijn wens om, nu ik eens wat tijd had, eindelijk wat beelden te maken in het licht van de opkomende dag of de ondergaande zon. Hoewel de dag genoeg materiaal bood, ofwel met dreigende wolken ofwel met een schitterend blauwe lucht, was elke ochtend en avond een teleurstelling. Niets te doen met de landschappen, wel met de eentonig grijze lucht en de zware regen, waar we gelukkig tijdens de dag (meestal) van bespaard bleven.
Tot we de voorlaatste avond (we = mijn vrouwtje en ik) lekker aan tafel zaten, na wat champagne, rode wijn, witte wijn en nog een cognacje toe - echt gastronomisch - mmmmm...) ineens door het raam van het restaurant zowaar wat kleur zagen verschijnen in al dat grijs. Ik zo tegen het vrouwtje van "it's now or never". Ik bespaar jullie de discussie erna maar het was evident dat ik geen auto meer ging rijden en, hoewel niet ideaal, was ons hotelletje net aan de zee boven een rotsformatie. Ik dus naar beneden mét fototoestel, statief, een kleren die er niet voor bedoeld zijn over rotsen te klauteren... Ik heb geen meesterwerken gemaakt maar ben wel tevreden met de 7-8 opnamen die ik gemaakt heb, ondanks "die vlekken die er van z'n leven niet meer uitgaan" terug over mijn broek, nu...).
Comment