Vind de foto qua beeldopbouw en licht best mooi, echter zie ik bij dit soort platen liever geen doek. Plaats het model dan zo dat je niets ter inzage hebt
Met “La Maja desnuda” van Francisco Goya is geen groter contrast mogelijk.
Geen naakt ten voeten uit, dat een dialoog aangaat met de kijker, maar een model dat, zich van de kijker nauwelijks bewust, het hoofd afwendt. Dat zich diagonaal over het beeld uitstrekt. Dat daardoor de blik naar de illusionaire ruimte binnen de korrelige sfeerfoto trekt.
Een sobere ruimte, slechts gevuld met de prominente aanwezigheid van haar lichaam, door het zachte licht tot vorm gekneed. Hetzelfde suggestieve licht dat, in een dromerige sfeer, zowel huid als doek textuur verschaft en tastbaarheid.
Ruimtelijkheid en vorm door graduaties van grijs. Ruimtelijkheid ook, én nabijheid door de fragmentatie, de kadrering, waardoor de toeschouwer betrokkene wordt. Al zal aan dat laatste het lage camerastandpunt ook wel niet vreemd zijn.
Dominante punten worden bezet door haar rechterborst én door haar schoot:
de borst die door het licht wordt benadrukt, en waarvan de ronding door de kin, bovenlip en de wenkbrauwboog ritmisch wordt herhaald;
de schoot waar meerdere lijnen de aandacht naar toe leiden: een richtingslijn gevormd door de bovenrand van haar linker bovenbeen, de lijn die begint aan haar linker slaap, overgaat in de binnenkant van de rechterborst en dan als schaduwlijn verder loopt over het borstbeen en navel; ten slotte de schaduw tussen heupbeen, buik en rechterlies. Ook hier vat het aandachtspunt door de doek meer licht.
Zit het met de ordening van de beeldelementen dus vrij goed, toch heb ik wat bedenkingen bij de doek. Niet omdat de aanwezigheid ervan zou storen…. Integendeel, er is een functionele logica. Maar wel omdat het een aandachtstrekker is die toch wel de compositie schaadt.
Met de ogen wat dichtgeknepen heeft de foto tinten op 4 niveaus:
Helder voor de doek;
Lichte huid;
Donkere huid;
Donker voor de achtergrond;
De Achtergrond lijkt mij in evenwicht met de lichtere gedeelten. De huidtinten bezetten overwegend het kwadrant onder-rechts en dat wordt verkleind overgedaan binnen het kwadrant boven-links. De lichtste huidtinten zitten omtrent de verticale centrale as met een lichtaccent op de borst dat in evenwicht wordt gehouden door de iets grotere, maar minder heldere donkere huidtinten. Tot daar dus alles keurig verdeeld. En dan komt daar als een Deus ex machina een wit spookje vermomd als doek. Met de ogen wat dicht lijkt het echt een rechtopstaand spookje dat voor het liggende tafereel voorbij wandelt op het moment van de opname. Dat de doek door een slagschaduw op het been toch enige dialoog met het model aangaat kan het voor mij niet meer redden…
Jammer, ik blijf dat nare spookje zien rondwaren voor een toch wel héél knappe foto.
Comment