Tweet
Voor wie het nog niet weet (uit vorige foto reeksen); jaarlijks ben ik betrokken bij enkele grote "events" (bij gebrek aan een beter woord) die het gewone stramien van de safari-ritten overstijgen. Ik heb het dan over neushoorn-tagging, waarbij neushoorns worden gemarkeerd en hun DNA in een database wordt gestopt (anti-stropers maatregel). Of over olifant-collaring, waarbij - onder leiding van een VZW die onderzoek doet naar de migratie-patronen van grote bulls - GPS halsbanden worden aangebracht bij olifanten.
Als uitvalsbasis van deze events wordt een kamp opgezet in het midden van de bush, aan een grote dam. Dit kleine dorp verschijnt werkelijk uit het niets, en wordt nadien terug volledig afgebroken. Alles volgens de regels van de kunst natuurlijk; er wordt geen enkele plant beschadigd, en nadien blijft er werkelijk niets achter.
Zo ziet het er uit bij nachte;
Zo'n actie kost een aardige duit, dus de natuurliefhebbers die ons sponsoren worden in de watten gelegd, in dat kamp. We houden het eerder basisch waar we geen keuze hebben (stroom enkel van zonne-energie op een centraal punt, "bucket showers" dmv zonne-boilers, etc), maar we voorzien wel zeer lekker eten, en zorgen voor de présence van enkele gekende personen uit natuurbescherming- en ecotoerisme-kringen. Dit jaar was - naast mezelf als "klein visje" en enkele zeer gekende gidsen zoals Wayne Te Brake en Brenden Pienaar - ook Bruce Lawson van de partij. Bruce is één van de meest gekende level 3 FGASA assessors, en is een wandelende encyclopedie wiens woorden je kan drinken als een dure wijn.
Als kers op de taart was ook Ian Michler er bij, de gekende schrijver/activist van Africa Geographic magazine, auteur van vele boeken, en maker van de beruchte "Blood Lions" documentaire. Voor wie die nog niet heeft gezien; een absolute aanrader! Een reportage die je meteen ook leert van welk soort fake-ecotoerisme en -vrijwilligerswerk je moet wegblijven. Maar waarom ik eigenlijk Blood Lions vermeld; wat ons het meest dierbaar is, is onze wilde leeuwenpopulatie. En die houden we nauwlettend in het oog om ervoor te zorgen dat ze in stand wordt gehouden.
Ik heb het dan niet over zorgen dat er geen leeuwen verdwijnen door jagers of stropers (dat hebben we hier in de Kruger goed onder controle), maar eerder; ze te vrijwaren tegen ziektes etc. Onlangs bleek uit onderzoek dat onze olifantenpopulatie besmet is met tuberculose (bovine TB). De vraag is; als prooidieren zoals onze buffels en olifanten dat hebben, hebben onze roofdieren er dan ook van, en moeten we ons daarover ongerust maken? Een eerste onderzoek, op leeuwen ergens in het verre zuiden van Kruger, wees uit dat TB inderdaad aanwezig is in de leeuwen daar. Maar hoe zit dat met de leeuwen verder noordwaarts?
Daarom werd beslist een grote leeuwentroep te verdoven, en bloedstalen af te nemen. Het is een leeuwentroep die het zuidoosten van het Balule reservaat als territorium heeft, dus eerder ver van die andere leeuwentroep af. Alhoewel; de huidige welpen (nu al meer dan een jaar oud) zijn allemaal verwekt door de "Machaton" mannetjes, een coalitie van drie mannetjes die uit het zuiden kwam (Sabi Sand en Timbavati reservaten). Da's ver, maar niet zo ver als waar dat eerste onderzoek werd gedaan.
Op een avond trokken we erop uit na het eten. De parkwachter van Balule had al enkele impala-kadavers met kettingen aan een boom gebonden. De bedoeling was met een geluidsbandje de leeuwen naar het eten te lokken. Op dat geluidsbandje; het geroep van een jonge buffel die wordt aangevallen. Eenmaal alle leeuwen zijn gelokt en aan het eten zijn, zouden we ze verdoven. Ik had hier geen ervaring mee, en mij leek het maar een flauw plan. Zouden die leeuwen echt op dat bandje afkomen? Zouden ze gaan eten van die impala's met twee-drie wagens in de buurt? En de meest pertinente vraag; als er een shot weerklinkt en een eerste leeuw wordt verdoofd; gaat de rest dan niet lopen?
Ik had me beter geen zorgen gemaakt. Alles liep volledig volgens plan. Op nog geen tien minuten tijd waren we omsingeld door 16 leeuwen, en allen gingen ze recht op de impalas af. Verdoven dan maar! Ook dat bleek een fluitje van een cent. Elke leeuw die een pijltje in zijn romp kreeg, die gromde even en/of die snauwde even naar een onzichtbare vijand ...maar ging daarna dapper door met eten tot hij/zij erbij neer viel! Wel... de meeste gingen door met eten. Sommigen namen wat afstand toen ze de verdoving begonnen te voelen. Spijtig dat ik van dit eerste deel geen foto's kon nemen, want ze hielden het zo donker mogelijk kwestie van de leeuwen niet nodeloos schrik aan te jagen.
Dit was de scene net na alle leeuwen verdoofd waren;
Achter op de foto, naast de lampen van een wagen: de impala kadavers aan de boom. In de verte rechts; Wayne Te Brake die speurt naar enkele leeuwen die wat waren weg gelopen. We hadden ze al snel gevonden. Met een speciaal zeil (met handvaten) hebben we ze op een laadbak gehesen, en bij de andere gelegd. Een eerste vaststelling; een leeuw mag er dan al schattig uit zien; die dieren zijn ZWAAR. Om een mannetje op te tillen waren er vier mannen nodig.
Zeer bizar om foto's te kunnen nemen van zeer dichtbij, zoals deze hieronder. Ik heb altijd al eens willen knuffelen met een leeuw, maar deze ene keer dat het kon ...was er geen tijd voor.
Nadat alle leeuwen op één plek waren gelegd werd bij elk leeuw een deeltje van de hals geschoren met een scheermesje...
...en daarna werd er bloed getapt uit hun een ader in hun hals. Die waren in feite zeer makkelijk te vinden.
Tijd om ze wakker te maken. Dat moet door ze één voor één te injecteren met een middel dat de verdoving ongedaan maakt. En dat werkt supersnel! Op deze foto; de zeer sexy derrière van yours truly, Dr. Peter Rogers die het opwek-middel toedient, en een welp die al gaat lopen.
Niet dat we ons op eender welk moment onveilig hebben gevoeld. Onze leeuwen weten welke diersoorten er op de prooienlijst staat, en wie niet. Sommigen gingen bij het ontwaken meteen door met eten. Op deze laatste foto; Steve (nog een andere gids) moet nog achter zijn stuur kruipen terwijl er al een leeuwin naar de impala-kadavers kruipt. Een andere - jongere - leeuw neemt het zekere voor het onzekere en gaat lopen.
En het resultaat van het bloedonderzoek? Ook deze leeuwen zijn besmet met TB, en met nog veel meer onprettige ziektes.
Maar het lijkt hen allerminst te storen. Verder onderzoek moet aantonen of dat werkelijk zo is. Eén piste die wordt geopperd is om in het oog te houden hou oud deze leeuwen worden (men vermoedt dat deze ziektes ze pas op latere leeftijd parten zullen gaan spelen). Maar het gaat niet makkelijk zijn dit te onderzoeken. Want leeuwen worden sowieso niet oud. Dus als er eentje sterft bvb op elfjarige leeftijd, wie durft dan zeggen dat die leeuw "normaal gezien" eerder dertien jaar had moeten worden? Er is niks "normaal" aan het leven van een leeuw; andere factoren (een zeer droog jaar, een nieuwe mannetjes-coalitie die overneemt) kunnen een veel grotere invloed hebben op de levensduurte van een leeuw.
Sowieso kunnen we wel al stellen dat TB geen invloed heeft op het aantal leeuwen die de Greater Kruger Area kan dragen. Dat komt omdat - gegeven een bepaald aantal prooidieren - een leeuwenpopulatie zich in alle omstandigheden steeds snel herstelt; hun dracht is maar 110 dagen!
Als uitvalsbasis van deze events wordt een kamp opgezet in het midden van de bush, aan een grote dam. Dit kleine dorp verschijnt werkelijk uit het niets, en wordt nadien terug volledig afgebroken. Alles volgens de regels van de kunst natuurlijk; er wordt geen enkele plant beschadigd, en nadien blijft er werkelijk niets achter.
Zo ziet het er uit bij nachte;
Zo'n actie kost een aardige duit, dus de natuurliefhebbers die ons sponsoren worden in de watten gelegd, in dat kamp. We houden het eerder basisch waar we geen keuze hebben (stroom enkel van zonne-energie op een centraal punt, "bucket showers" dmv zonne-boilers, etc), maar we voorzien wel zeer lekker eten, en zorgen voor de présence van enkele gekende personen uit natuurbescherming- en ecotoerisme-kringen. Dit jaar was - naast mezelf als "klein visje" en enkele zeer gekende gidsen zoals Wayne Te Brake en Brenden Pienaar - ook Bruce Lawson van de partij. Bruce is één van de meest gekende level 3 FGASA assessors, en is een wandelende encyclopedie wiens woorden je kan drinken als een dure wijn.
Als kers op de taart was ook Ian Michler er bij, de gekende schrijver/activist van Africa Geographic magazine, auteur van vele boeken, en maker van de beruchte "Blood Lions" documentaire. Voor wie die nog niet heeft gezien; een absolute aanrader! Een reportage die je meteen ook leert van welk soort fake-ecotoerisme en -vrijwilligerswerk je moet wegblijven. Maar waarom ik eigenlijk Blood Lions vermeld; wat ons het meest dierbaar is, is onze wilde leeuwenpopulatie. En die houden we nauwlettend in het oog om ervoor te zorgen dat ze in stand wordt gehouden.
Ik heb het dan niet over zorgen dat er geen leeuwen verdwijnen door jagers of stropers (dat hebben we hier in de Kruger goed onder controle), maar eerder; ze te vrijwaren tegen ziektes etc. Onlangs bleek uit onderzoek dat onze olifantenpopulatie besmet is met tuberculose (bovine TB). De vraag is; als prooidieren zoals onze buffels en olifanten dat hebben, hebben onze roofdieren er dan ook van, en moeten we ons daarover ongerust maken? Een eerste onderzoek, op leeuwen ergens in het verre zuiden van Kruger, wees uit dat TB inderdaad aanwezig is in de leeuwen daar. Maar hoe zit dat met de leeuwen verder noordwaarts?
Daarom werd beslist een grote leeuwentroep te verdoven, en bloedstalen af te nemen. Het is een leeuwentroep die het zuidoosten van het Balule reservaat als territorium heeft, dus eerder ver van die andere leeuwentroep af. Alhoewel; de huidige welpen (nu al meer dan een jaar oud) zijn allemaal verwekt door de "Machaton" mannetjes, een coalitie van drie mannetjes die uit het zuiden kwam (Sabi Sand en Timbavati reservaten). Da's ver, maar niet zo ver als waar dat eerste onderzoek werd gedaan.
Op een avond trokken we erop uit na het eten. De parkwachter van Balule had al enkele impala-kadavers met kettingen aan een boom gebonden. De bedoeling was met een geluidsbandje de leeuwen naar het eten te lokken. Op dat geluidsbandje; het geroep van een jonge buffel die wordt aangevallen. Eenmaal alle leeuwen zijn gelokt en aan het eten zijn, zouden we ze verdoven. Ik had hier geen ervaring mee, en mij leek het maar een flauw plan. Zouden die leeuwen echt op dat bandje afkomen? Zouden ze gaan eten van die impala's met twee-drie wagens in de buurt? En de meest pertinente vraag; als er een shot weerklinkt en een eerste leeuw wordt verdoofd; gaat de rest dan niet lopen?
Ik had me beter geen zorgen gemaakt. Alles liep volledig volgens plan. Op nog geen tien minuten tijd waren we omsingeld door 16 leeuwen, en allen gingen ze recht op de impalas af. Verdoven dan maar! Ook dat bleek een fluitje van een cent. Elke leeuw die een pijltje in zijn romp kreeg, die gromde even en/of die snauwde even naar een onzichtbare vijand ...maar ging daarna dapper door met eten tot hij/zij erbij neer viel! Wel... de meeste gingen door met eten. Sommigen namen wat afstand toen ze de verdoving begonnen te voelen. Spijtig dat ik van dit eerste deel geen foto's kon nemen, want ze hielden het zo donker mogelijk kwestie van de leeuwen niet nodeloos schrik aan te jagen.
Dit was de scene net na alle leeuwen verdoofd waren;
Achter op de foto, naast de lampen van een wagen: de impala kadavers aan de boom. In de verte rechts; Wayne Te Brake die speurt naar enkele leeuwen die wat waren weg gelopen. We hadden ze al snel gevonden. Met een speciaal zeil (met handvaten) hebben we ze op een laadbak gehesen, en bij de andere gelegd. Een eerste vaststelling; een leeuw mag er dan al schattig uit zien; die dieren zijn ZWAAR. Om een mannetje op te tillen waren er vier mannen nodig.
Zeer bizar om foto's te kunnen nemen van zeer dichtbij, zoals deze hieronder. Ik heb altijd al eens willen knuffelen met een leeuw, maar deze ene keer dat het kon ...was er geen tijd voor.
Nadat alle leeuwen op één plek waren gelegd werd bij elk leeuw een deeltje van de hals geschoren met een scheermesje...
...en daarna werd er bloed getapt uit hun een ader in hun hals. Die waren in feite zeer makkelijk te vinden.
Tijd om ze wakker te maken. Dat moet door ze één voor één te injecteren met een middel dat de verdoving ongedaan maakt. En dat werkt supersnel! Op deze foto; de zeer sexy derrière van yours truly, Dr. Peter Rogers die het opwek-middel toedient, en een welp die al gaat lopen.
Niet dat we ons op eender welk moment onveilig hebben gevoeld. Onze leeuwen weten welke diersoorten er op de prooienlijst staat, en wie niet. Sommigen gingen bij het ontwaken meteen door met eten. Op deze laatste foto; Steve (nog een andere gids) moet nog achter zijn stuur kruipen terwijl er al een leeuwin naar de impala-kadavers kruipt. Een andere - jongere - leeuw neemt het zekere voor het onzekere en gaat lopen.
En het resultaat van het bloedonderzoek? Ook deze leeuwen zijn besmet met TB, en met nog veel meer onprettige ziektes.
Maar het lijkt hen allerminst te storen. Verder onderzoek moet aantonen of dat werkelijk zo is. Eén piste die wordt geopperd is om in het oog te houden hou oud deze leeuwen worden (men vermoedt dat deze ziektes ze pas op latere leeftijd parten zullen gaan spelen). Maar het gaat niet makkelijk zijn dit te onderzoeken. Want leeuwen worden sowieso niet oud. Dus als er eentje sterft bvb op elfjarige leeftijd, wie durft dan zeggen dat die leeuw "normaal gezien" eerder dertien jaar had moeten worden? Er is niks "normaal" aan het leven van een leeuw; andere factoren (een zeer droog jaar, een nieuwe mannetjes-coalitie die overneemt) kunnen een veel grotere invloed hebben op de levensduurte van een leeuw.
Sowieso kunnen we wel al stellen dat TB geen invloed heeft op het aantal leeuwen die de Greater Kruger Area kan dragen. Dat komt omdat - gegeven een bepaald aantal prooidieren - een leeuwenpopulatie zich in alle omstandigheden steeds snel herstelt; hun dracht is maar 110 dagen!