Tweet
Zoals sommigen onder jullie weten; één van de jobs die ik hier doe in Kruger is dat ik gids ben voor studenten; ik geef hen een "Game Ranger light" cursus. Ik zou in feite moeten zeggen; "de job die ik deed" want ik ben er onlangs mee gestopt. Teveel met andere (en eigen) projecten bezig.
Die cursus gaat door op een farm in het Balule privé reservaat. Een reservaat dat - samen met andere reservaten en Kruger Nationaal Park zélf - deel uitmaakt van de "Greater Kruger Area". (het totale gebied zonder omheiningen erin, waar dieren gaan en staan waar ze willen).
Privé reservaten zijn - zoals de naam het al doet vermoeden - privé eigendom, en bestaan uit een pak "farms", elk met zijn respectievelijke eigenaar. Uit het feit dat er een pak eigenaars zijn zou je kunnen afleiden dat het moeilijk moet zijn om al deze mensen te verzoenen wat betreft het te voeren beleid. Maar het tegendeel is waar; deze mensen dragen de natuur in hun hart en sparen kosten noch moeite om de natuur op hun stukje van de tuin van Eden te beschermen. Daarbij worden ze geflankeerd door alle toeristen - waaronder ook mijn studenten - die het reservaat bezoeken en dus ook geld in het laatje brengen.
Veel geld gaat tegenwoordig naar anti-stropers maatregelen. De hoorn van de neushoorn is zeer gegeerd. Maar waar ook geld naartoe gaat; naar het genezen van elke schade die door de mens is toegebracht aan fauna en flora. Onderstaande foto's zijn hiervan een voorbeeld.
Ons verhaal begint bij onze grootste dam op onze farm. Een kudde olifanten komt baden. Eén olifant komt sneller de dam uit, en gaat aan de kant staan. Hij smeert modder aan zijn poot. Die poot is zichtbaar dikker dan de andere;
Het valt meteen op; die olifant is in een strop gelopen (ook al is die door de modder niet te zien) en die moet worden verwijderd. Dit is een soort strop die door stropers wordt uitgezet, niet om neushoorns te vangen, maar eerder om eender welk dier te vangen voor het vlees. Nu is Balule goed beschermd, en mensen gaan heus hun leven niet wagen om hier zo'n stroppen aan te brengen. Maw; deze olifant heeft er heel wat kilometertjes opzitten, en komt van een plaats waar het uitzetten van zo'n stroppen wél mogelijk is.
Ik bel meteen Colin Patrick, de parkwachter, en stuur hem de foto. Het is al laat in de namiddag. Hij gaat de foto voorleggen aan andere verantwoordelijken, en de veearts Peter Rogers. Na zonsondergang komt het verdict; "als je die olifant morgen vroeg nog kan vinden, dan halen we met een helicopter de veearts op en halen we die strop eraf. Jullie zijn uitgenodigd om dan de procedure te volgen van dichtbij".
Bam. Mijn studenten zijn meteen enorm opgewonden. En ik ook. Een olifanten redding, daar willen we toch allemaal deel van uitmaken? Plannen worden gesmeed. We verdelen ons onder zoveel mogelijk wagens. Routes worden uitgestippeld, zodat we zoveel mogelijk oppervlak bestrijken in zo min mogelijk tijd. En daarna meteen onder de wol, want iedereen wil morgen fris uit de veren.
Om 5h30 's ochtend zit iedereen al op de safari voertuigen. Waren mijn studenten maar altijd zo gedreven! "Mag ik eerst nog een tas koffie, gasten?" "No. No. No! Let's go. Go. GO!"
All right. Let's do this.
Drie uur later is het eindelijk zover; een student spot de rug van een olifant, en ik verlaat het voertuig om te voet naderbij te sluipen. Als ik onder wat bosjes door tuur, dan zie ik dat hij mankt. Ik geef het door aan de warden. Die stuurt eerst David aka "Brave Dave". Die bestuurt een klein anti-poaching vliegtuigje. Na 15 minuten zoemt Dave al boven ons hoofd. Hij bekijkt de olifant nog even van boven af. Yup, we hebben onze olifant te pakken.
We krijgen instructies om naar een gezamenlijk punt te rijden, even van de olifant verwijderd. Na nog 15 minuten horen we de helicopter ik de verte.
Helikopterpiloot Yana landt haar toestel, en Peter wipt er uit. Plannen worden gemaakt, en de helicopter gaat terug de lucht in, richting olifant. Nog geen minuut later komt de boodschap al over de radio "the dart is in".
We begeven ons naar waar de olifant door zijn poten is gegaan. 10 minuten na te zijn verdoofd ligt die al luidop te ronken. Peter laadt zijn gereedschap uit. Ik leg de slurf languit en plaats twee stokjes in de snuit van de slurf. Dit is iets wat ik heb geleerd vorig jaar. Olifanten ademen enkel langs hun slurf, dus die luchtweg moet goed vrij zijn, om te vermijden dat de olifant te weinig zuurstof in zijn bloed krijgt terwijl hij slaapt.
De parkwachter en zijn plaatselijke anti-stropers assistent, Mervin, lopen intussen in een wijde cirkel rondom de olifant heen. Als alles veilig is worden de studenten er bij gehaald.
Dr Rogers gaat aan het werk. Een eerste tegenvaller; dit is een zeer oude wonde, en de huid is overal al terug dichtgegroeid. De strop zit overal onder een huidlaag. Deze olifant moet verschrikkelijke pijn hebben, met die ijzeren kabel om zijn been, maar onder zijn vel. Peter knipt een gat in het dikke olifantenvel.
Even peuteren met de vinger; ja hoor, daar zit hij, de kabel. Maar we kunnen niet de hele huid door knippen. We gaan deze kabel er moeten uit trekken.
Makkelijker gezegd dan gedaan. De dikke voet zit vol met een substantie die het midden houdt tussen bloed, pus en vetweefsel. Het is heel wat gepeuter om de kabel vast te krijgen met een trektang. Eén studente draait van haar stokje. Ook dat nog.
"Hey Pete, got anything strong to put her back on her feet?"
Colin, de parkwachter antwoordt; "I've got a bottle of Brandy. Will that work?"
Bush-humor.
Gelukkig komt ze snel bij, maar nog een paar anderen staan ook maar slapjes voor zich uit te turen. Tja, het is intussen al bijna 11h, en we hebben vandaag nog niet gegeten. Ik had zo een vermoeden dat dit zou gebeuren, en deel de energy bars uit die ik in allerijl had meegenomen.
We sleuren verder aan de kabel. Hij MOET er uit. Op een bepaald moment hangen we er met drie aan. En dan ineens ...KNAP! De kabel breekt.
We hebben maar een deel van de kabel. Weeral slecht nieuws? Moeten we nog een gat maken? Wacht eens even. De kabel brak af aan de lus. Dus het tweede deel zou uit dezelfde wonde moeten kunnen worden gehaald, langs de andere kant van het been.
Nog wat gepeuter. Ja hoor, daar zit ie. Gelukkig gaat dit deel er zonder veel moeite uit.
Dit is het eindresultaat;
De wonde wordt niet gedicht; er moet nog een pak vocht uit. Peter zet ettelijke spuiten (in feite; hele flessen) met een sterke ontstekingsremmer. Ik zou zeggen; "een paardenmiddel". Maar dat dekt de lading niet. Dit is een olifanten-middel.
We ruimen alles op en gaan naar de wagen. De veearts dient het middel toe dat de verdoving ongedaan maakt. Na een paar minuten kruipt de olifant recht. Eerst staat hij wat verdwaasd voor zich uit te staren. "Wat is er met me gebeurd?" Dan voelt hij met zijn slurf aan zijn voet. Het is moeilijk te zeggen of hij pijn heeft, of eerder opgelucht is. Maar als hij traag weg stapt is het duidelijk; hij mankt nog amper.
Mission accomplished.
Tijd om huiswaarts te gaan. Koffie en "rusks"! Spek met eieren!
"En voor mij een Brandy & Coke".
Of course, Colin, of course.
Die cursus gaat door op een farm in het Balule privé reservaat. Een reservaat dat - samen met andere reservaten en Kruger Nationaal Park zélf - deel uitmaakt van de "Greater Kruger Area". (het totale gebied zonder omheiningen erin, waar dieren gaan en staan waar ze willen).
Privé reservaten zijn - zoals de naam het al doet vermoeden - privé eigendom, en bestaan uit een pak "farms", elk met zijn respectievelijke eigenaar. Uit het feit dat er een pak eigenaars zijn zou je kunnen afleiden dat het moeilijk moet zijn om al deze mensen te verzoenen wat betreft het te voeren beleid. Maar het tegendeel is waar; deze mensen dragen de natuur in hun hart en sparen kosten noch moeite om de natuur op hun stukje van de tuin van Eden te beschermen. Daarbij worden ze geflankeerd door alle toeristen - waaronder ook mijn studenten - die het reservaat bezoeken en dus ook geld in het laatje brengen.
Veel geld gaat tegenwoordig naar anti-stropers maatregelen. De hoorn van de neushoorn is zeer gegeerd. Maar waar ook geld naartoe gaat; naar het genezen van elke schade die door de mens is toegebracht aan fauna en flora. Onderstaande foto's zijn hiervan een voorbeeld.
Ons verhaal begint bij onze grootste dam op onze farm. Een kudde olifanten komt baden. Eén olifant komt sneller de dam uit, en gaat aan de kant staan. Hij smeert modder aan zijn poot. Die poot is zichtbaar dikker dan de andere;
Het valt meteen op; die olifant is in een strop gelopen (ook al is die door de modder niet te zien) en die moet worden verwijderd. Dit is een soort strop die door stropers wordt uitgezet, niet om neushoorns te vangen, maar eerder om eender welk dier te vangen voor het vlees. Nu is Balule goed beschermd, en mensen gaan heus hun leven niet wagen om hier zo'n stroppen aan te brengen. Maw; deze olifant heeft er heel wat kilometertjes opzitten, en komt van een plaats waar het uitzetten van zo'n stroppen wél mogelijk is.
Ik bel meteen Colin Patrick, de parkwachter, en stuur hem de foto. Het is al laat in de namiddag. Hij gaat de foto voorleggen aan andere verantwoordelijken, en de veearts Peter Rogers. Na zonsondergang komt het verdict; "als je die olifant morgen vroeg nog kan vinden, dan halen we met een helicopter de veearts op en halen we die strop eraf. Jullie zijn uitgenodigd om dan de procedure te volgen van dichtbij".
Bam. Mijn studenten zijn meteen enorm opgewonden. En ik ook. Een olifanten redding, daar willen we toch allemaal deel van uitmaken? Plannen worden gesmeed. We verdelen ons onder zoveel mogelijk wagens. Routes worden uitgestippeld, zodat we zoveel mogelijk oppervlak bestrijken in zo min mogelijk tijd. En daarna meteen onder de wol, want iedereen wil morgen fris uit de veren.
Om 5h30 's ochtend zit iedereen al op de safari voertuigen. Waren mijn studenten maar altijd zo gedreven! "Mag ik eerst nog een tas koffie, gasten?" "No. No. No! Let's go. Go. GO!"
All right. Let's do this.
Drie uur later is het eindelijk zover; een student spot de rug van een olifant, en ik verlaat het voertuig om te voet naderbij te sluipen. Als ik onder wat bosjes door tuur, dan zie ik dat hij mankt. Ik geef het door aan de warden. Die stuurt eerst David aka "Brave Dave". Die bestuurt een klein anti-poaching vliegtuigje. Na 15 minuten zoemt Dave al boven ons hoofd. Hij bekijkt de olifant nog even van boven af. Yup, we hebben onze olifant te pakken.
We krijgen instructies om naar een gezamenlijk punt te rijden, even van de olifant verwijderd. Na nog 15 minuten horen we de helicopter ik de verte.
Helikopterpiloot Yana landt haar toestel, en Peter wipt er uit. Plannen worden gemaakt, en de helicopter gaat terug de lucht in, richting olifant. Nog geen minuut later komt de boodschap al over de radio "the dart is in".
We begeven ons naar waar de olifant door zijn poten is gegaan. 10 minuten na te zijn verdoofd ligt die al luidop te ronken. Peter laadt zijn gereedschap uit. Ik leg de slurf languit en plaats twee stokjes in de snuit van de slurf. Dit is iets wat ik heb geleerd vorig jaar. Olifanten ademen enkel langs hun slurf, dus die luchtweg moet goed vrij zijn, om te vermijden dat de olifant te weinig zuurstof in zijn bloed krijgt terwijl hij slaapt.
De parkwachter en zijn plaatselijke anti-stropers assistent, Mervin, lopen intussen in een wijde cirkel rondom de olifant heen. Als alles veilig is worden de studenten er bij gehaald.
Dr Rogers gaat aan het werk. Een eerste tegenvaller; dit is een zeer oude wonde, en de huid is overal al terug dichtgegroeid. De strop zit overal onder een huidlaag. Deze olifant moet verschrikkelijke pijn hebben, met die ijzeren kabel om zijn been, maar onder zijn vel. Peter knipt een gat in het dikke olifantenvel.
Even peuteren met de vinger; ja hoor, daar zit hij, de kabel. Maar we kunnen niet de hele huid door knippen. We gaan deze kabel er moeten uit trekken.
Makkelijker gezegd dan gedaan. De dikke voet zit vol met een substantie die het midden houdt tussen bloed, pus en vetweefsel. Het is heel wat gepeuter om de kabel vast te krijgen met een trektang. Eén studente draait van haar stokje. Ook dat nog.
"Hey Pete, got anything strong to put her back on her feet?"
Colin, de parkwachter antwoordt; "I've got a bottle of Brandy. Will that work?"
Bush-humor.
Gelukkig komt ze snel bij, maar nog een paar anderen staan ook maar slapjes voor zich uit te turen. Tja, het is intussen al bijna 11h, en we hebben vandaag nog niet gegeten. Ik had zo een vermoeden dat dit zou gebeuren, en deel de energy bars uit die ik in allerijl had meegenomen.
We sleuren verder aan de kabel. Hij MOET er uit. Op een bepaald moment hangen we er met drie aan. En dan ineens ...KNAP! De kabel breekt.
We hebben maar een deel van de kabel. Weeral slecht nieuws? Moeten we nog een gat maken? Wacht eens even. De kabel brak af aan de lus. Dus het tweede deel zou uit dezelfde wonde moeten kunnen worden gehaald, langs de andere kant van het been.
Nog wat gepeuter. Ja hoor, daar zit ie. Gelukkig gaat dit deel er zonder veel moeite uit.
Dit is het eindresultaat;
De wonde wordt niet gedicht; er moet nog een pak vocht uit. Peter zet ettelijke spuiten (in feite; hele flessen) met een sterke ontstekingsremmer. Ik zou zeggen; "een paardenmiddel". Maar dat dekt de lading niet. Dit is een olifanten-middel.
We ruimen alles op en gaan naar de wagen. De veearts dient het middel toe dat de verdoving ongedaan maakt. Na een paar minuten kruipt de olifant recht. Eerst staat hij wat verdwaasd voor zich uit te staren. "Wat is er met me gebeurd?" Dan voelt hij met zijn slurf aan zijn voet. Het is moeilijk te zeggen of hij pijn heeft, of eerder opgelucht is. Maar als hij traag weg stapt is het duidelijk; hij mankt nog amper.
Mission accomplished.
Tijd om huiswaarts te gaan. Koffie en "rusks"! Spek met eieren!
"En voor mij een Brandy & Coke".
Of course, Colin, of course.
en succes in de strijd met die onmensen.
Comment