Tweet
Van tijd tot tijd onderneem ik een Urban exploratie, het zoeken naar verlaten industriële schatten. Plaatsen ooit gevuld met zweet, lawaai, rook en de stank van noeste arbeid. Nu is er enkel een leegte en triestese, het vastleggen van deze locaties is een drang die ik niet kan onderdrukken.
Facades als stille getuige
Gedreven door de industriële modernisatie, begon ik aan de exploratie van een verlaten dakpannen fabriek die sinds jaren de deuren had gesloten. De productie van handgemaakte dakpannen was vervangen met een geautomatiseerd productie proces.
De rit langsheen de ooit zo machtige fabrieksgebouwen beloofde niet veel. De fabriek was met de grond gelijkgemaakt, enkele facades en een klein gebouwtje bleven over als stille getuigen. Het enige dat mijn aandacht trok was een achtergelaten autowrak.
]
Demolition, geen goed teken.
Ik baande me een weg doorheen de modder en steungruis, met het kleine gebouwtje als doel. De kraan naast het gebouw beloofde niet veel goeds. Zware stalen buizen, diep in de grond verlaten het gebouw als wortels van een plant. Geblindeerde ramen, en waarom stond dit gebouw er nog ? Hoe dichter ik bij mijn doel kwam hoe interessanter het werd.
Door een kleine opening in de deur kwam ik het gebouw binnen. Een van de zaken die ik me steeds voorhoud is nooit iets te verplaatsen of te breken tijdens een Urban exploratie.
Time Window
Eenmaal binnen vielen mijn oogballen letterlijk op de grond, honderd jaar terug in de tijd. Stapte ik door een time window ?
Ik moest mezelf even in de kaak knijpen, misschien was het wel een droom.
Wow een met stoom aangedreven machineruimte van 1902, volledig intact en onaangeroerd door de tijd.
Was het niet vanwege de duiven******, dan kon deze ieder moment opstarten en de technieker zou me de deur wijzen.
Dat is hoe reëel of surreëel het voelde.
Surreëel
Een 20 op 10 meter metende technische ruimte; gevuld met twee stoomaggregaten die de generatoren aandrijven, massieve aandrijfwielen met lederen banden, controle panelen, kranen en pijpen. De productie plaatjes op de machines lieten geen twijfel "Fabrique en Belgique 1902". Verwonderlijk dat alles nog intact was, op het glas van enkele meters na.
All about control.
De kleder is een maas van metalen stoompijpen; als aders die de vitale delen voeden. Spijtig dat deze deels onder water stond, het leek me geen goed idee om erdoorheen te waden.
Stoomaggregaat.
In die tijd, begonnen fabrieken elektriciteit te gebruiken in hun productie proces, Veelal was er lokaal geen of te weinig vermogen aanwezig en was men verplicht zijn eigen centrale te bouwen. Deze werd aangedreven door stoom, spijtig genoeg was de boiler reeds verwijderd door het afbraak team. Wat een schande.
Technische handleidingen, gereedschap, smeerpotten, zekeringen het was er nog allemaal, een hemel voor Urban Fotografie.
Dit is zonder twijfel mijn grootste vondst .
Multifase
Wat gebeurde er nadien ? Ik heb de locatie en de foto's overgemaakt aan de dienst monument en landschappen, en hopelijk hebben ze of hadden ze reeds actie genomen.
Het is verwonderlijk wat men nog kan vinden, je hoeft enkel wat geluk te hebben en hard zoeken.
Bedankt voor het lezen.
Facades als stille getuige
Gedreven door de industriële modernisatie, begon ik aan de exploratie van een verlaten dakpannen fabriek die sinds jaren de deuren had gesloten. De productie van handgemaakte dakpannen was vervangen met een geautomatiseerd productie proces.
De rit langsheen de ooit zo machtige fabrieksgebouwen beloofde niet veel. De fabriek was met de grond gelijkgemaakt, enkele facades en een klein gebouwtje bleven over als stille getuigen. Het enige dat mijn aandacht trok was een achtergelaten autowrak.
]Demolition, geen goed teken.
Ik baande me een weg doorheen de modder en steungruis, met het kleine gebouwtje als doel. De kraan naast het gebouw beloofde niet veel goeds. Zware stalen buizen, diep in de grond verlaten het gebouw als wortels van een plant. Geblindeerde ramen, en waarom stond dit gebouw er nog ? Hoe dichter ik bij mijn doel kwam hoe interessanter het werd.
Door een kleine opening in de deur kwam ik het gebouw binnen. Een van de zaken die ik me steeds voorhoud is nooit iets te verplaatsen of te breken tijdens een Urban exploratie.
Time Window
Eenmaal binnen vielen mijn oogballen letterlijk op de grond, honderd jaar terug in de tijd. Stapte ik door een time window ?
Ik moest mezelf even in de kaak knijpen, misschien was het wel een droom.
Wow een met stoom aangedreven machineruimte van 1902, volledig intact en onaangeroerd door de tijd.
Was het niet vanwege de duiven******, dan kon deze ieder moment opstarten en de technieker zou me de deur wijzen.
Dat is hoe reëel of surreëel het voelde.
Surreëel
Een 20 op 10 meter metende technische ruimte; gevuld met twee stoomaggregaten die de generatoren aandrijven, massieve aandrijfwielen met lederen banden, controle panelen, kranen en pijpen. De productie plaatjes op de machines lieten geen twijfel "Fabrique en Belgique 1902". Verwonderlijk dat alles nog intact was, op het glas van enkele meters na.
All about control.
De kleder is een maas van metalen stoompijpen; als aders die de vitale delen voeden. Spijtig dat deze deels onder water stond, het leek me geen goed idee om erdoorheen te waden.
Stoomaggregaat.
In die tijd, begonnen fabrieken elektriciteit te gebruiken in hun productie proces, Veelal was er lokaal geen of te weinig vermogen aanwezig en was men verplicht zijn eigen centrale te bouwen. Deze werd aangedreven door stoom, spijtig genoeg was de boiler reeds verwijderd door het afbraak team. Wat een schande.
Technische handleidingen, gereedschap, smeerpotten, zekeringen het was er nog allemaal, een hemel voor Urban Fotografie.
Dit is zonder twijfel mijn grootste vondst .
Multifase
Wat gebeurde er nadien ? Ik heb de locatie en de foto's overgemaakt aan de dienst monument en landschappen, en hopelijk hebben ze of hadden ze reeds actie genomen.
Het is verwonderlijk wat men nog kan vinden, je hoeft enkel wat geluk te hebben en hard zoeken.
Bedankt voor het lezen.
Comment