Tweet
Zondag 6 september heb ik Doel bezocht, samen met mijn vriend. Je hoort en ziet vanalles over dit dorp maar de tristesse die je overvalt als je werkelijk door hun vervallen huizen en straten wandelt, is niet onder woorden te brengen. Daarom: mijn verhaal over Doel, de foto's zijn niet schitterend vermits ik werk met een compact camera, maar het gaat mij vooral over de inhoud. Doel: the way it is...
Ik begin met de strip van Suske en Wiske: Het verdronken land. De strip dateert uit 1999, een pleidooi voor het behoud van Doel. Als je weet dat we inmiddels tien jaar verder zijn, besef je hoelang de bewoners al in angst leven...
De voortzetters van Willy Vandersteens werk schreven een realistische inleiding: Doel aan de Schelde. In dit idyllische polderdorpje begon het avontuur 'Op het eiland Amoras'. Wiske en tante Sidonia ontmoetten er voor het eerst professor Barabas. Anno 1999 is er veel veranderd. Harde cijfers regeren de wereld. Voor sentiment is er geen plaats meer. Doel moet weg. Het is er niet meer leefbaar, zeggen ze... Onze beleidsmensen...
Het eerste wat je opvalt als je in Doel aankomt, is hoe de woede van de (ex-)bewoners op alles valt af te lezen. Hier één van de vele bekladde deuren:
Hier staat 'Stop de schande van de moord op Doel!' af te lezen.
Tijd om iets te drinken. Momenteel zijn er nog 3 eet- en/of drinkgelegenheden. Dit is het volkscafé van Doel: Doel 5. De twee vrouwen die er nog steeds met veel moed en glimlachend werken vertelden ons dat de zaken nog langer mogen geopend blijven dan het woninggedeelte maar dat ze officieel van niets weten, ze weten zelfs niet wanneer ze er definitief mee zullen moeten stoppen...
Als je verder wandelt merk je een graspleintje met gedichten van de bewoners, alsook bekende dichters op. Dit is een gedicht van dorpsdichter Frank De Vos, neem even tijd om het te lezen...
Toen we verder wandelden merkten we alsmaar meer hoe weinig er overblijft van wat ooit het mooie en gezellige Doel was... We zijn slechts twee huizen binnenin gaan bekijken en dit is wat we aantroffen: keukens zonder kastjes noch gootsteen, een bad vol glas en in de woonkamer een zetel waarin de steen lag waarmee vandalen de ramen uitgegooid hebben...
Toen we, na deze schokkende foto's, terug door de voordeur liepen, merkte ik een bushalte op. Ik neem elke dag de bus dus dat is waarschijnlijk iets waar ik meer op let dan de meeste mensen. Ook aan deze halte zie je dat Doel in het verval aan het raken is: 'Halte tijdelijk afgeschaft wegens instortingsgevaar in de Scheldemolenstraat...' Natuurlijk is deze bushalte wel een beetje ironisch want er zijn nog maar 11 huizen bewoond, de andere bewoners hebben de strijd definitief moeten opgeven...
Het laatste wat we bezochten in Doel was de dijk die de inwoners al van veel ellende gespaard heeft, ook al is hij al twee keer gebarsten. Vanop de dijk heb je niet alleen een prachtig zicht op de kerncentrale van Doel, ook op deze prachtige molen die dienst doet als brasserie. Wie weet bakken de eigenaars binnenkort misschien de laatste pannenkoek voor een klant...
Hier eindig ik mijn Doel-verhaal en uit de grond van mijn hart hoop ik ooit te kunnen zeggen dat het échte verhaal nooit geëindigd is... Lieve 'Belgium Digitallers', als je het nog niet gedaan hebt, bezoek Doel! Dit niet alleen voor fotografische doeleinden, nee, terwijl je er bent, kan je de petitie tekenen van de - weinige - resterende bewoners. Zij willen niet opgeven en hopen de 15000 handtekeningen te verkrijgen die ze nodig hebben om spreekrecht te krijgen in het parlement. Voor hen is elke handtekening dus een stap naar een goede afloop. Een afloop met duidelijke plannen omtrent het dorp, plannen die nu nog steeds ontbreken...
Ik begin met de strip van Suske en Wiske: Het verdronken land. De strip dateert uit 1999, een pleidooi voor het behoud van Doel. Als je weet dat we inmiddels tien jaar verder zijn, besef je hoelang de bewoners al in angst leven...
De voortzetters van Willy Vandersteens werk schreven een realistische inleiding: Doel aan de Schelde. In dit idyllische polderdorpje begon het avontuur 'Op het eiland Amoras'. Wiske en tante Sidonia ontmoetten er voor het eerst professor Barabas. Anno 1999 is er veel veranderd. Harde cijfers regeren de wereld. Voor sentiment is er geen plaats meer. Doel moet weg. Het is er niet meer leefbaar, zeggen ze... Onze beleidsmensen...
Het eerste wat je opvalt als je in Doel aankomt, is hoe de woede van de (ex-)bewoners op alles valt af te lezen. Hier één van de vele bekladde deuren:
Hier staat 'Stop de schande van de moord op Doel!' af te lezen.
Tijd om iets te drinken. Momenteel zijn er nog 3 eet- en/of drinkgelegenheden. Dit is het volkscafé van Doel: Doel 5. De twee vrouwen die er nog steeds met veel moed en glimlachend werken vertelden ons dat de zaken nog langer mogen geopend blijven dan het woninggedeelte maar dat ze officieel van niets weten, ze weten zelfs niet wanneer ze er definitief mee zullen moeten stoppen...
Als je verder wandelt merk je een graspleintje met gedichten van de bewoners, alsook bekende dichters op. Dit is een gedicht van dorpsdichter Frank De Vos, neem even tijd om het te lezen...
Toen we verder wandelden merkten we alsmaar meer hoe weinig er overblijft van wat ooit het mooie en gezellige Doel was... We zijn slechts twee huizen binnenin gaan bekijken en dit is wat we aantroffen: keukens zonder kastjes noch gootsteen, een bad vol glas en in de woonkamer een zetel waarin de steen lag waarmee vandalen de ramen uitgegooid hebben...
Toen we, na deze schokkende foto's, terug door de voordeur liepen, merkte ik een bushalte op. Ik neem elke dag de bus dus dat is waarschijnlijk iets waar ik meer op let dan de meeste mensen. Ook aan deze halte zie je dat Doel in het verval aan het raken is: 'Halte tijdelijk afgeschaft wegens instortingsgevaar in de Scheldemolenstraat...' Natuurlijk is deze bushalte wel een beetje ironisch want er zijn nog maar 11 huizen bewoond, de andere bewoners hebben de strijd definitief moeten opgeven...
Het laatste wat we bezochten in Doel was de dijk die de inwoners al van veel ellende gespaard heeft, ook al is hij al twee keer gebarsten. Vanop de dijk heb je niet alleen een prachtig zicht op de kerncentrale van Doel, ook op deze prachtige molen die dienst doet als brasserie. Wie weet bakken de eigenaars binnenkort misschien de laatste pannenkoek voor een klant...
Hier eindig ik mijn Doel-verhaal en uit de grond van mijn hart hoop ik ooit te kunnen zeggen dat het échte verhaal nooit geëindigd is... Lieve 'Belgium Digitallers', als je het nog niet gedaan hebt, bezoek Doel! Dit niet alleen voor fotografische doeleinden, nee, terwijl je er bent, kan je de petitie tekenen van de - weinige - resterende bewoners. Zij willen niet opgeven en hopen de 15000 handtekeningen te verkrijgen die ze nodig hebben om spreekrecht te krijgen in het parlement. Voor hen is elke handtekening dus een stap naar een goede afloop. Een afloop met duidelijke plannen omtrent het dorp, plannen die nu nog steeds ontbreken...
Ik ben blij dat het jullie bereikt en geraakt heeft, dit was immers mijn 'doel'
Dit doet mij zeer veel deugd! 
Comment