Tweet
Yeghipatrush… Nog nooit van gehoord? Het is een klein dorpje dat net zoals zoveel andere kleine dorpjes op de hellingen van de Aragats liggen, met zijn 4095m de hoogste berg van Armenië. Er stond over dit kleinood niks in de reisgidsen (LP en Bradt) maar ik had wel iets gezien op de website van armeniapedia. Gezien het zelfs op de kaart lag werd besloten eens een kijkje gaan te nemen naar de zogezegde ruïnes van een 10de eeuws klooster.
Bij regenweer de bus richting Aparan genomen en ik-weet-niet-meer-waar afgestapt. Met wat symbolentaal en roestig Russisch rondgevraagd waar ik een weg naar Yeghipatrush kon vinden. Eenmaal de weg gevonden geprobeerd een lift vast te krijgen en na een half uurtje wandelen stopte de eerste auto. Hoewel de voorruit volledig gebarsten was ben ik toch in Yeghipatrush geraakt. De eerste indruk van het dorp was overtuigend positief: de eerste kassei moest hier nog gelegd worden, elke tweede huis stond op instorten, er waren inderdaad ruïnes en het regenweer gaf een extra vieux temps gevoel.
De rondslenterende werkloze mannen – zowat alle mannen van het dorp waarschijnlijk – kregen plots in de mot dat er een extra man in het dorp was en luttele seconden later werd ik langs alle kanten omsingeld en bestookt met een taalamalgaam waaruit ik enkel сприт kon destilleren.
Door de regen had ik niet veel zin om de tent op te slaan en probeerde erachter te komen of er ergens een gasthuis was. Iemand nam me bij de arm en nam me mee naar de andere kant van het dorp. Aangekomen bij zijn woning vertelde hij me dat hij nu mijn gasthuis was. Eerst volgde de ontmoeting met de rest van de familie. Hoewel me de familiestructuur niet echt duidelijk was, vermoed ik dat WW2-veteraan Popi de oudste van de familie was en dat hij bij zijn dochter, de moeder van mijn gastheer, inwoonde.
De keel werd gesmeerd met nog meer сприт en de maag gevuld met zelfgemaakte kaas, kruiden (?) en brood. Ondertussen kwamen mensen uit het dorp een kijkje nemen naar deze nieuwe vreemde attractie en er werd dan maar beslist om mij een rondleiding te geven. Enkele mooie dingen gezien, zoals de vrouwen die lavash bakken in een ondergrondse oven en Panasoniq (sic) TVs die sputnik signalen uit Rusland opvangen.
Voor ik het wist was het terug tijd voor meer сприт en de avondmaaltijd, waar ik de versgebakken lavash achter de kiezen kon steken samen met de klassieke zelfgemaakte kaas en gepekelde kool.
De avond werd een mini-drinkfestijn met de gastheer en zijn vrienden. Slapen in het bed uit de tijd van Stalin was dus allerminst een probleem… De volgende ochtend beloofde een prachtdag te worden. De regenwolken van de vorige dag waren volledig opgeklaard en de Aragats was in de verte zichtbaar en had een dekje sneeuw gekregen.
De gastheer had ergens een auto kunnen regelen om me uit het dorp terug naar de hoofdweg te brengen.
De burgemeester kwam me nogmaals de hand schudden en wenste me vermoedelijk het beste toe, maar voor ik auto instapte moest ik toch nog even goeiedag gaan zeggen in het lokale schooltje.
Daarna was het vaarwel Yeghipatrush, en totdat jullie de foto’s toegestuurd krijgen
Foto's genomen eind september 2008. Meer foto's uit de regio (o.a. eerder gepost nachtpanorama uit Tegher) staan op de zenfolio-website.
Bij regenweer de bus richting Aparan genomen en ik-weet-niet-meer-waar afgestapt. Met wat symbolentaal en roestig Russisch rondgevraagd waar ik een weg naar Yeghipatrush kon vinden. Eenmaal de weg gevonden geprobeerd een lift vast te krijgen en na een half uurtje wandelen stopte de eerste auto. Hoewel de voorruit volledig gebarsten was ben ik toch in Yeghipatrush geraakt. De eerste indruk van het dorp was overtuigend positief: de eerste kassei moest hier nog gelegd worden, elke tweede huis stond op instorten, er waren inderdaad ruïnes en het regenweer gaf een extra vieux temps gevoel.
De rondslenterende werkloze mannen – zowat alle mannen van het dorp waarschijnlijk – kregen plots in de mot dat er een extra man in het dorp was en luttele seconden later werd ik langs alle kanten omsingeld en bestookt met een taalamalgaam waaruit ik enkel сприт kon destilleren.
Door de regen had ik niet veel zin om de tent op te slaan en probeerde erachter te komen of er ergens een gasthuis was. Iemand nam me bij de arm en nam me mee naar de andere kant van het dorp. Aangekomen bij zijn woning vertelde hij me dat hij nu mijn gasthuis was. Eerst volgde de ontmoeting met de rest van de familie. Hoewel me de familiestructuur niet echt duidelijk was, vermoed ik dat WW2-veteraan Popi de oudste van de familie was en dat hij bij zijn dochter, de moeder van mijn gastheer, inwoonde.
De keel werd gesmeerd met nog meer сприт en de maag gevuld met zelfgemaakte kaas, kruiden (?) en brood. Ondertussen kwamen mensen uit het dorp een kijkje nemen naar deze nieuwe vreemde attractie en er werd dan maar beslist om mij een rondleiding te geven. Enkele mooie dingen gezien, zoals de vrouwen die lavash bakken in een ondergrondse oven en Panasoniq (sic) TVs die sputnik signalen uit Rusland opvangen.
Voor ik het wist was het terug tijd voor meer сприт en de avondmaaltijd, waar ik de versgebakken lavash achter de kiezen kon steken samen met de klassieke zelfgemaakte kaas en gepekelde kool.
De avond werd een mini-drinkfestijn met de gastheer en zijn vrienden. Slapen in het bed uit de tijd van Stalin was dus allerminst een probleem… De volgende ochtend beloofde een prachtdag te worden. De regenwolken van de vorige dag waren volledig opgeklaard en de Aragats was in de verte zichtbaar en had een dekje sneeuw gekregen.
De gastheer had ergens een auto kunnen regelen om me uit het dorp terug naar de hoofdweg te brengen.
De burgemeester kwam me nogmaals de hand schudden en wenste me vermoedelijk het beste toe, maar voor ik auto instapte moest ik toch nog even goeiedag gaan zeggen in het lokale schooltje.
Daarna was het vaarwel Yeghipatrush, en totdat jullie de foto’s toegestuurd krijgen
Foto's genomen eind september 2008. Meer foto's uit de regio (o.a. eerder gepost nachtpanorama uit Tegher) staan op de zenfolio-website.
Comment