Tweet
Sorry ik was er een weekje tussenuit. In transit, zeg maar.
Intussen ben ik weer aan de slag in het Klaserie Reservaat.
Er hoort een heel verhaal bij volgende foto;
We hebben hier twee leeuwinnen die zijn afgesplitst van de Ross troep. We noemen ze Mila en Lisa.
Beide zijn al zeven maal zwanger geweest, maar geen van hun welpen heeft het tot nu toe overleefd.
Dat komt waarschijnlijk omdat ze maar met twee zijn (wat regelmatig jagen en tijdig terug geraken
naar de welpen bemoeilijkt) en ook omdat ze het moederschap misschien niet voldoende hebben
aangeleerd vooraleer de Ross troep te verlaten.
Deze keer schonk Lisa het leven aan twee welpen. Hun overlevingskansen zijn zeer klein.
Statistisch gezien wordt slechts één op tien welpen volwassen. Maar hier ligt de kans nog lager.
Twee dagen geleden kwam ik hier aan, en er heerste een ietwat sombere stemming bij alle rangers;
Er werd slechts één welp meer gezien, en dan nog niet bij de moeder, maar bij haar zus Mila.
Gisteren, op mijn eerste game drive, vond ik beide leeuwinnen bij een dam. Met een volle buik
lagen ze te slapen. Waarom gingen ze niet terug naar de plaats waar die ene welp het laatst
was gezien?? Was die laatste welp ook al dood? De stemming werd nog somberder.
Deze ochtend vond ik de leeuwinnen terug. Geen welpen te zien. Alle andere gidsen trokken naar een
mooie sighting van leeuwen, tamelijk ver weg. Of ze waren niet geïnteresseerd om naar Mila en Lisa
te komen kijken. De leeuwinnen weeral zien zonder welpen; misschien was het voor hen ondraaglijk.
Geen andere geïnteresseerden, dus bleef ik gewoon bij Mila en Lisa staan, en bracht wat tijd met hen door.
En dan, na een half uur, begint Lisa ineens haar welp(en) te roepen. En ja hoor, eentje komt uit de bosjes
tevoorschijn! En dan het tweede!
Ik weet niet waarom Lisa haar welpen tot bij mijn wagen riep. Misschien was het omdat we lange tijd
heel stilletjes met haar hadden doorgebracht. Maar wat ik wél weet; ik heb nog nooit met zoveel plezier
een sighting gemeld over de radio. En ik heb nog nooit zo'n enthousiasme van de gidsen gehoord.
Eentje heeft zelfs een vreugdedansje gemaakt op zijn stoel, terwijl zijn onbegrijpende klanten toekeken.
Ze zijn er dus nog alle twee. Ze zijn nu zes en een halve week oud, en da's sowieso al een record.
Met een bang hartje; we hopen dat ze het halen!
Intussen ben ik weer aan de slag in het Klaserie Reservaat.
Er hoort een heel verhaal bij volgende foto;
We hebben hier twee leeuwinnen die zijn afgesplitst van de Ross troep. We noemen ze Mila en Lisa.
Beide zijn al zeven maal zwanger geweest, maar geen van hun welpen heeft het tot nu toe overleefd.
Dat komt waarschijnlijk omdat ze maar met twee zijn (wat regelmatig jagen en tijdig terug geraken
naar de welpen bemoeilijkt) en ook omdat ze het moederschap misschien niet voldoende hebben
aangeleerd vooraleer de Ross troep te verlaten.
Deze keer schonk Lisa het leven aan twee welpen. Hun overlevingskansen zijn zeer klein.
Statistisch gezien wordt slechts één op tien welpen volwassen. Maar hier ligt de kans nog lager.
Twee dagen geleden kwam ik hier aan, en er heerste een ietwat sombere stemming bij alle rangers;
Er werd slechts één welp meer gezien, en dan nog niet bij de moeder, maar bij haar zus Mila.
Gisteren, op mijn eerste game drive, vond ik beide leeuwinnen bij een dam. Met een volle buik
lagen ze te slapen. Waarom gingen ze niet terug naar de plaats waar die ene welp het laatst
was gezien?? Was die laatste welp ook al dood? De stemming werd nog somberder.
Deze ochtend vond ik de leeuwinnen terug. Geen welpen te zien. Alle andere gidsen trokken naar een
mooie sighting van leeuwen, tamelijk ver weg. Of ze waren niet geïnteresseerd om naar Mila en Lisa
te komen kijken. De leeuwinnen weeral zien zonder welpen; misschien was het voor hen ondraaglijk.
Geen andere geïnteresseerden, dus bleef ik gewoon bij Mila en Lisa staan, en bracht wat tijd met hen door.
En dan, na een half uur, begint Lisa ineens haar welp(en) te roepen. En ja hoor, eentje komt uit de bosjes
tevoorschijn! En dan het tweede!
Ik weet niet waarom Lisa haar welpen tot bij mijn wagen riep. Misschien was het omdat we lange tijd
heel stilletjes met haar hadden doorgebracht. Maar wat ik wél weet; ik heb nog nooit met zoveel plezier
een sighting gemeld over de radio. En ik heb nog nooit zo'n enthousiasme van de gidsen gehoord.
Eentje heeft zelfs een vreugdedansje gemaakt op zijn stoel, terwijl zijn onbegrijpende klanten toekeken.
Ze zijn er dus nog alle twee. Ze zijn nu zes en een halve week oud, en da's sowieso al een record.
Met een bang hartje; we hopen dat ze het halen!
Comment