Tweet
Er zijn van die plekken op aarde die al zo vaak zijn gefotografeerd, dat het bijna onmogelijk is om er iets van te maken dat niet al duizenden, zo niet miljoenen keren eerder is gedaan. Toen ik vorig jaar bij Victoria Falls in Zambia was, had ik precies dat gevoel; hoe maak ik hier in vredesnaam een foto die nog niet eerder gemaakt is?
Al op de eerste dag hoorde ik van de lokale bevolking dat er een olifant was gesignaleerd in de buurt van de falls. Toen ik dat hoorde, besloot ik een paar dagen extra in het gebied te blijven in de hoop de olifant en de watervallen in één beeld te kunnen vatten.
En hoewel geduld in natuurfotografie lang niet altijd beloond wordt, was dat tot mijn grote vreugde dit keer zeker het geval.
Ik was 's ochtends vroeg met een klein bootje vertrokken toen ik opeens een olifant in het ondiepe deel van de Zambezi rivier zag lopen. Het water stond in deze periode vrij laag, en daar maakte hij gebruik van om zo bij vegetatie te komen die normaal gesproken onbereikbaar is. Maar hij was nog ver weg en het was vrij donker, dus ik ben door gevaren naar de watervallen. Kort na zonsopkomst zag ik de olifant dichter naar de rand toelopen. Uiteindelijk stopte hij bij een struik vlakbij de afgrond en begon rustig te ontbijten. Ik houd er erg van om tegen het licht in te schieten, dus de positie waarin ik mij bevond kon niet beter.
Ik wist meteen dat ik een hele bijzondere foto had gemaakt waarvan er geen tweede in de wereld bestaat, en dat was een fantastisch gevoel.
En dat het inderdaad een zeldzame foto is, blijkt wel uit het feit dat hij nu over twee volle pagina's staat afgedrukt in het januari-nummer van de internationale versie van National Geographic.
Ik neem voortaan overal een olifant mee naar toe.
Kijk hier voor een grotere versie.
Al op de eerste dag hoorde ik van de lokale bevolking dat er een olifant was gesignaleerd in de buurt van de falls. Toen ik dat hoorde, besloot ik een paar dagen extra in het gebied te blijven in de hoop de olifant en de watervallen in één beeld te kunnen vatten.
En hoewel geduld in natuurfotografie lang niet altijd beloond wordt, was dat tot mijn grote vreugde dit keer zeker het geval.
Ik was 's ochtends vroeg met een klein bootje vertrokken toen ik opeens een olifant in het ondiepe deel van de Zambezi rivier zag lopen. Het water stond in deze periode vrij laag, en daar maakte hij gebruik van om zo bij vegetatie te komen die normaal gesproken onbereikbaar is. Maar hij was nog ver weg en het was vrij donker, dus ik ben door gevaren naar de watervallen. Kort na zonsopkomst zag ik de olifant dichter naar de rand toelopen. Uiteindelijk stopte hij bij een struik vlakbij de afgrond en begon rustig te ontbijten. Ik houd er erg van om tegen het licht in te schieten, dus de positie waarin ik mij bevond kon niet beter.
Ik wist meteen dat ik een hele bijzondere foto had gemaakt waarvan er geen tweede in de wereld bestaat, en dat was een fantastisch gevoel.
En dat het inderdaad een zeldzame foto is, blijkt wel uit het feit dat hij nu over twee volle pagina's staat afgedrukt in het januari-nummer van de internationale versie van National Geographic.
Ik neem voortaan overal een olifant mee naar toe.
Kijk hier voor een grotere versie.
Mag hij nog iets groter!! Please??
Comment