Tweet
Sommige mensen leren het nooit...
Hieronder een waargebeurd verhaal dat ik hier ter waarschuwing ende (leed)vermaeck even kwijt wil. Ik heb het in eerste instantie op een Spaans forum gepubliceerd. Om te voorkomen dat ik het hele stuk meerdere keren moest typen heb ik Google Translate gebruikt om het naar het Nederlands (en het Engels) te vertalen. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd het kromme taalgebruik te corrigeren maar wellicht heb ik iets over het hoofd gezien. Daarvoor dan alvast mijn excuses. Mocht je helemaal geen zin hebben dit stuk te lezen dan is dat voor mij geen probleem. Ook in dat geval mijn excuses.
Voor de tweede keer binnen vijf jaar is de fotograaf in dit verhaal, die we zullen aanduiden met de initialen EF, gearresteerd wegens 'het fotograferen van minderjarigen zonder toestemming van de ouders'. Deze keer ziet de situatie er echter heel wat ernstiger uit.
Op vakantie in Spanje bezoekt de fotograaf dagelijks het plaatsje P. op zoek naar mensen die hij het jaar daarvoor gefotografeerd heeft. Dat doet hij wel vaker. Soms geeft hij zijn kaartje meteen af na het fotograferen maar omdat hij eigenlijk pas thuis op de computer kan zien of een foto goed genoeg is voor publicatie, is hij daar wat voorzichtiger mee geworden. Hij vindt het namelijk vervelend als gefotografeerde mensen zijn site bezoeken om vast te moeten stellen dat hun foto er niet bijzit. Als de foto niet aan de kwaliteitseisen voldoet, wordt er niet gepubliceerd, ook niet als het kaartje met link naar de site al is afgegeven.
Afijn, elke dag rond het middaguur gaat EF in z'n auto op stap. Wat rondrijden in de bergen, op zoek naar mooie plekjes en interessante locaties. Kortom: mooie routes ontdekken. Hij kient het telkens weer zo uit dat hij aan het eind van de middag in P. aankomt, zo tussen vijf en zes uur, zo ongeveer als de lokale bevolking na de lunch uit hun huizen komt. Op het centrale plein in het dorp wordt het dan druk: de grootste kans om een geslaagde foto te nemen maar ook om iemand tegen te komen die een jaar geleden door de fotograaf is vastgelegd. Het centrale plein is rijkelijk voorzien van terrasjes en dat geeft goede gelegenheid tot ontspanning met een drankje en hapje en 'mensen kijken'.
Zo gaan er enkele dagen voorbij, echter zonder dat EF 'een bekende' tegenkomt, tot de dag dat de fotograaf op zoek is naar een kapper. EF heeft inmiddels al veel rondgereden in P. en heeft het stadje (of is het een dorp?) zodoende wel leren kennen, maar een kapperszaak heeft hij nog niet kunnen ontdekken. Daarom spreekt hij op een gegeven moment een groepje pubers aan dat zich op straat ophoudt. Als wordt uitgelegd waar hij een kapper kan vinden, meent de fotograaf in het groepje een meisje te herkennen dat hij verleden jaar gefotografeerd heeft. Helemaal zeker is hij niet: op die leeftijd zien mensen er na een jaar al vaak heel anders uit en vorig jaar had ze donker haar. Zou ze nu blond kunnen zijn?
Na het bezoek aan de kapper (in een woonhuis, geen wonder dat hij het niet heeft kunnen vinden) besluit EF even rond te rijden om te kijken of hij het groepje pubers kan terugvinden. Ja hoor, in een straat verderop staan ze ruzie te maken met een andere groep jongeren. Vanuit de auto spreekt EF het meisje aan dat hem uitgelegd heeft waar de kapper zit en laat z'n mobiele telefoon zien met daarop de foto van de betreffende vriendin. "Ken je dit meisje?", vraagt hij. "¡Eh, Maria*, este tío tiene tu foto!", roept ze naar haar vriendin. Hij had dus gelijk: ze was het. In een mum van tijd staan er negen, tien mensen rondom de auto van de fotograaf. EF geeft zijn kaartje af en probeert uit te leggen dat de foto een jaar geleden is genomen. Maria begint op het scherm van de telefoon te drukken. "Wat doe je?", vraagt de fotograaf. "Ik wil de foto wissen", antwoordt ze. EF legt uit dat de foto op internet staat en dat het wissen op het mobieltje daar niets aan verandert. Hij zegt haar dat ze de foto thuis op de PC nog maar eens goed moet bekijken en dat ze er dan misschien wel blij mee is.
(* gefingeerde naam: EF kan zich achteraf werkelijk niet herinneren hoe ze heette)
Omdat er al snel een nogal negatieve sfeer ontstaat met iedereen die zich er dan mee bemoeit besluit EF maar te vertrekken. In zijn spiegel ziet hij dat een aantal jongens uit het groepje foto's maakt van zijn wegrijdende auto. Later die dag komt hij het groepje al rijdend nog eens tegen. Terwijl een aantal ettertjes hem verwensingen toeschreeuwt, groet hij Maria vriendelijk met "Hola famosa".
Twee dagen later - het is inmiddels donderdag - zit EF zoals gebruikelijk weer op zijn favoriete terrasje op het centrale plein, genietend van een ijsje. Vandaag en gisteren heeft hij nog wat foto's genomen maar het aantal fotogenieke mensen valt dit jaar toch wel tegen. Is iedereen met vakantie? Van één foto was hij - na het bekijken op het schermpje van de camera - wel tevreden en hij was vrij zeker dat de foto gepubliceerd zou worden. Gelukkig had hij deze keer z'n kaartje meteen kunnen afgegeven. Wel gezegd dat de foto pas na drie weken, na de vakantie, op de site zal verschijnen.
Na het ijsje en een biertje loopt hij nog wat rond op het plein. Plotseling merkt hij op dat er naast zijn geparkeerde auto, in de verte, een politiewagen staat. De agenten staan met Maria te praten die in zijn richting wijst. Waarschijnlijk kunnen ze hem niet meteen zien omdat hij op enige honderden meters afstand in de schaduw van de talrijke bomen staat. Hij krijgt een slecht voorgevoel. Hij heeft al eens eerder problemen gehad met de Spaanse politie vanwege z'n foto's. Wat nu? Hij doorloopt op z'n camera de eerder genomen foto's. Er staan wat foto's op van kinderen, zou dat een probleem zijn? Verder ziet hij nog wat landschappen, vogels en mislukte panning-foto's van overvliegende vleermuizen. Hij besluit de toch niet publiceerbare, maar onschuldige foto's van mensen maar te wissen, je weet nooit wat er nog gebeurt.
Hij twijfelt of hij naar z’n auto zou moeten lopen om te kijken wat er aan de hand is. Nee, toch maar beter afwachten wat er gaat gebeuren. Hij staat aan de andere kant van het plein, rondkijkend maar oogcontact vermijdend. Veel helpt dat niet: auto van de Policia Local komt aangereden en twee agenten stappen uit. Er wordt gevraagd wat de fotograaf aan het doen is. "Foto's maken", is het antwoord. De agenten vragen of ze de foto's op de camera mogen bekijken. Natuurlijk mag dat. Of de fotograaf weet dat het niet toegestaan is foto's te maken van minderjarigen zonder toestemming van de ouders? "Nee", zegt EF, "dat mag wel." Er ontstaat een discussie die natuurlijk nergens toe leidt. Of de fotograaf zich kan legitimeren? Een paspoort heeft hij niet bij zich en toont het rijbewijs. Een van de agenten vertelt dat er tegen de fotograaf aangifte is gedaan, dat het rijbewijs even niet teruggegeven gaat worden en dat ze genoodzaakt zijn de Guardia Civil te verwittigen. Die laatstgenoemden worden via de portofoon opgeroepen en verschijnen binnen enkele minuten.
Als een van de politiemannen al onvriendelijk was, die van de Guardia Civil waren nog een tandje erger. Ze willen ook de foto's op de camera bekijken en er ontstaat weer een discussie over het wel of niet foto's mogen maken van minderjarigen. Op een gegeven moment is het klaar en moet EF mee naar het bureau. Hij mag z'n auto ophalen en wordt gesommeerd de politieauto's te volgen. Met de camera om z'n schouder loopt EF naar z'n auto. Wat nu te doen? Zou het een probleem worden dat hij net voordat hij werd aangesproken door de politie nog foto's gewist heeft? Is dat niet een beetje verdacht? Weten ze dat je gewiste foto’s eenvoudig kunt terughalen? Kunnen ze dan ook achterhalen wanneer dat wissen heeft plaatsgevonden?
Eenmaal bij de auto aangekomen ziet hij dat de auto van de Policia Local rond het plein omgereden is en al achter zijn auto staat te wachten. Na de camera om de hoofdsteun van de passagiersstoel gedaan te hebben wordt de auto gestart en rijdt hij achter de politiewagen aan. Bij de auto van de Guardia Civil aangekomen gaan die voorop en rijden de drie auto's nog eens een rondje rond het plein. Mensen die EF al dagelijks gezien hebben kijken verwonderd naar dit circus. Ook Maria staat aan de kant toe te kijken.
Het ritje naar het bureau van de Guardia Civil duurt maar een paar minuten. Eerst wordt de kofferbak gecontroleerd. Die is leeg. De camera moet mee naar binnen. EF wordt gevraagd op een bank plaats te nemen terwijl de agenten van de GC een kantoor binnengaan. Geruime tijd verstrijkt en een van de agenten van de lokale politie (de aardige van de twee) gaat naar buiten om een sigaretje te roken. EF vraagt of hij even mee mag en dat is geen probleem. Buitengekomen zegt EF dat het niet de eerste keer is dat hij voor dit feit gearresteerd wordt maar dat hij niettemin een beetje zenuwachtig is, en laat daarbij zijn trillende hand zien. "Dat was me al opgevallen", zegt de agent met een glimlach.
Als EF het signaal krijgt dat hij op het kantoor moet komen gaan de agenten van de lokale politie weg. EF krijgt een stoel toegewezen en één van de agenten van de GC zit achter de PC wat papieren door te nemen. De andere trekt zich terug in een andere ruimte om na enige tijd terug te komen met de melding dat de wet geen melding maakt van een verbod van het fotograferen van minderjarigen. Hij zegt het zo zacht dat EF het nauwelijks kan horen.
Inwendig moet EF wel lachen: dit is precies zoals het bij de vorige aanraking met de politie ook is gegaan. Op de openbare weg mag alles gefotografeerd worden en wordt er geen uitzondering gemaakt voor minderjarigen. Wel is het publiceren van foto's van minderjarigen zonder toestemming van de ouders verboden, maar omdat die handeling in Nederland werd/wordt gedaan en niet in Spanje, was dat de reden dat de politie hem indertijd moest laten gaan. Eens kijken hoe lang het zou duren voor ze hier tot dezelfde conclusie zouden komen.
Voorlopig niet. Het rijbewijs was niet geschikt voor identificatie en eerst moest het paspoort opgehaald worden. Samen met de twee agenten nam EF plaats in de politieauto. O jee, schoot er door het hoofd van EF, wat zouden zijn vrouw en familie zeggen als hij plots in een auto van de GC zou verschijnen? Die zorg was voorbarig want bij het huis aangekomen bleek iedereen vertrokken. Het paspoort was snel gepakt en vervolgens is het drietal weer teruggereden naar P.
Eenmaal teruggekeerd op het bureau overdacht EF hoe anders het nu eigenlijk ging in vergelijking met de vorige arrestatie. Toen werden er meteen vingerafdrukken afgenomen, de zakken moesten worden leeggehaald en alles werd minutieus onderzocht. Er werden toen zelfs detailvragen gesteld over het beroep van EF.
Hier werden wel wat vragen gesteld, bijvoorbeeld of EF professioneel fotograaf was en toen dat ontkennend werd beantwoord, over de reden van het rondlopen met een fototoestel. Daarna begon het eigenlijke werk.
Er werden precies vier vragen gesteld naar aanleiding van de tegen EF gedane aangifte, zoals of er op de bewuste dag een kaartje is afgegeven aan een meisje en of er gezegd is "Hola famosa". De aangifte zelf kreeg EF niet te lezen maar aan de hand van de vier vragen kon hij wel een inschatting maken van wat er in zou staan. Toen vroeg de agent of EF zelf nog iets wilde toevoegen. Twee dingen wilde hij wel kwijt: als hij had geweten/gedacht/kunnen vermoeden dat hetgeen hij aan het doen is verboden is, is hij toch niet zo gek om een jaar na dato naar dezelfde plaats terug te komen om kaartjes met een link naar de foto's uit te delen? Ten tweede: als de moeder van het betreffende meisje vraagt de foto te verwijderen, zal dat meteen gebeuren. Waarom dan al deze poespas?
Het lezen van de aangifte van de moeder, het stellen van de vier vragen en het uittypen van de antwoorden hadden bij elkaar al gauw twee uur geduurd. Alles werd in vijfvoud geprint en EF werd gevraagd na doorlezen het proces verbaal te tekenen.
Zich afvragend hoe het kan dat het twee uur duurt om zo'n tekst op papier te zetten las EF het stuk door. Alles klopte wel zo'n beetje. Hij had wel moeite met het woord 'domicilio'. Hier stond het vakantieadres vermeld. Voorzichtig probeerde hij zijn bezorgdheid te omschrijven.
"Domicilio, is dat wel juist?", vroeg hij, "Voor mij is mijn domicilio thuis in Nederland, maar ik ben natuurlijk niet bekend met de Spaanse juridische termen."
"Dan teken je het stuk toch niet.", was het korte antwoord.
EF besloot toch maar te tekenen, niet wetende wat de consequentie van het niet tekenen zou zijn. Tot slot zei de agent van de Guardia Civil: "Ik heb nog een vervelende mededeling voor u: de camera blijft hier. Daar gaat een expert naar kijken."
EF antwoordde met: "Daar ben ik het niet mee eens. Het geheugenkaartje is toch voldoende? Dat ding kost meer dan 5000 euro, dat kan ik toch niet zomaar achterlaten en hoe krijg ik die camera dan terug?" Hoe gaat die vervoerd worden?"
"De camera gaat naar de rechtbank. Een expert kijkt of er naast het geheugenkaartje ook nog foto's op de camera zelf opgeslagen worden. Het onderzoek zal maar enkele dagen duren. Morgen, of uiterlijk de dag erna, bellen we u om te vertellen hoe het allemaal verder gaat. We hebben uw telefoonnummer". En zo stond EF na ruim vier uur weer op straat. Maar zonder camera.
Thuisgekomen moest er natuurlijk een en ander uitgelegd worden en de schrik sloeg er flink in. Zelf was EF nogal laconiek en dacht dat het wel met een sisser zou aflopen. De familie was daar niet zo zeker van…
Wordt vervolgd…
Voor de tweede keer binnen vijf jaar is de fotograaf in dit verhaal, die we zullen aanduiden met de initialen EF, gearresteerd wegens 'het fotograferen van minderjarigen zonder toestemming van de ouders'. Deze keer ziet de situatie er echter heel wat ernstiger uit.
Op vakantie in Spanje bezoekt de fotograaf dagelijks het plaatsje P. op zoek naar mensen die hij het jaar daarvoor gefotografeerd heeft. Dat doet hij wel vaker. Soms geeft hij zijn kaartje meteen af na het fotograferen maar omdat hij eigenlijk pas thuis op de computer kan zien of een foto goed genoeg is voor publicatie, is hij daar wat voorzichtiger mee geworden. Hij vindt het namelijk vervelend als gefotografeerde mensen zijn site bezoeken om vast te moeten stellen dat hun foto er niet bijzit. Als de foto niet aan de kwaliteitseisen voldoet, wordt er niet gepubliceerd, ook niet als het kaartje met link naar de site al is afgegeven.
Afijn, elke dag rond het middaguur gaat EF in z'n auto op stap. Wat rondrijden in de bergen, op zoek naar mooie plekjes en interessante locaties. Kortom: mooie routes ontdekken. Hij kient het telkens weer zo uit dat hij aan het eind van de middag in P. aankomt, zo tussen vijf en zes uur, zo ongeveer als de lokale bevolking na de lunch uit hun huizen komt. Op het centrale plein in het dorp wordt het dan druk: de grootste kans om een geslaagde foto te nemen maar ook om iemand tegen te komen die een jaar geleden door de fotograaf is vastgelegd. Het centrale plein is rijkelijk voorzien van terrasjes en dat geeft goede gelegenheid tot ontspanning met een drankje en hapje en 'mensen kijken'.
Zo gaan er enkele dagen voorbij, echter zonder dat EF 'een bekende' tegenkomt, tot de dag dat de fotograaf op zoek is naar een kapper. EF heeft inmiddels al veel rondgereden in P. en heeft het stadje (of is het een dorp?) zodoende wel leren kennen, maar een kapperszaak heeft hij nog niet kunnen ontdekken. Daarom spreekt hij op een gegeven moment een groepje pubers aan dat zich op straat ophoudt. Als wordt uitgelegd waar hij een kapper kan vinden, meent de fotograaf in het groepje een meisje te herkennen dat hij verleden jaar gefotografeerd heeft. Helemaal zeker is hij niet: op die leeftijd zien mensen er na een jaar al vaak heel anders uit en vorig jaar had ze donker haar. Zou ze nu blond kunnen zijn?
Na het bezoek aan de kapper (in een woonhuis, geen wonder dat hij het niet heeft kunnen vinden) besluit EF even rond te rijden om te kijken of hij het groepje pubers kan terugvinden. Ja hoor, in een straat verderop staan ze ruzie te maken met een andere groep jongeren. Vanuit de auto spreekt EF het meisje aan dat hem uitgelegd heeft waar de kapper zit en laat z'n mobiele telefoon zien met daarop de foto van de betreffende vriendin. "Ken je dit meisje?", vraagt hij. "¡Eh, Maria*, este tío tiene tu foto!", roept ze naar haar vriendin. Hij had dus gelijk: ze was het. In een mum van tijd staan er negen, tien mensen rondom de auto van de fotograaf. EF geeft zijn kaartje af en probeert uit te leggen dat de foto een jaar geleden is genomen. Maria begint op het scherm van de telefoon te drukken. "Wat doe je?", vraagt de fotograaf. "Ik wil de foto wissen", antwoordt ze. EF legt uit dat de foto op internet staat en dat het wissen op het mobieltje daar niets aan verandert. Hij zegt haar dat ze de foto thuis op de PC nog maar eens goed moet bekijken en dat ze er dan misschien wel blij mee is.
(* gefingeerde naam: EF kan zich achteraf werkelijk niet herinneren hoe ze heette)
Omdat er al snel een nogal negatieve sfeer ontstaat met iedereen die zich er dan mee bemoeit besluit EF maar te vertrekken. In zijn spiegel ziet hij dat een aantal jongens uit het groepje foto's maakt van zijn wegrijdende auto. Later die dag komt hij het groepje al rijdend nog eens tegen. Terwijl een aantal ettertjes hem verwensingen toeschreeuwt, groet hij Maria vriendelijk met "Hola famosa".
Twee dagen later - het is inmiddels donderdag - zit EF zoals gebruikelijk weer op zijn favoriete terrasje op het centrale plein, genietend van een ijsje. Vandaag en gisteren heeft hij nog wat foto's genomen maar het aantal fotogenieke mensen valt dit jaar toch wel tegen. Is iedereen met vakantie? Van één foto was hij - na het bekijken op het schermpje van de camera - wel tevreden en hij was vrij zeker dat de foto gepubliceerd zou worden. Gelukkig had hij deze keer z'n kaartje meteen kunnen afgegeven. Wel gezegd dat de foto pas na drie weken, na de vakantie, op de site zal verschijnen.
Na het ijsje en een biertje loopt hij nog wat rond op het plein. Plotseling merkt hij op dat er naast zijn geparkeerde auto, in de verte, een politiewagen staat. De agenten staan met Maria te praten die in zijn richting wijst. Waarschijnlijk kunnen ze hem niet meteen zien omdat hij op enige honderden meters afstand in de schaduw van de talrijke bomen staat. Hij krijgt een slecht voorgevoel. Hij heeft al eens eerder problemen gehad met de Spaanse politie vanwege z'n foto's. Wat nu? Hij doorloopt op z'n camera de eerder genomen foto's. Er staan wat foto's op van kinderen, zou dat een probleem zijn? Verder ziet hij nog wat landschappen, vogels en mislukte panning-foto's van overvliegende vleermuizen. Hij besluit de toch niet publiceerbare, maar onschuldige foto's van mensen maar te wissen, je weet nooit wat er nog gebeurt.
Hij twijfelt of hij naar z’n auto zou moeten lopen om te kijken wat er aan de hand is. Nee, toch maar beter afwachten wat er gaat gebeuren. Hij staat aan de andere kant van het plein, rondkijkend maar oogcontact vermijdend. Veel helpt dat niet: auto van de Policia Local komt aangereden en twee agenten stappen uit. Er wordt gevraagd wat de fotograaf aan het doen is. "Foto's maken", is het antwoord. De agenten vragen of ze de foto's op de camera mogen bekijken. Natuurlijk mag dat. Of de fotograaf weet dat het niet toegestaan is foto's te maken van minderjarigen zonder toestemming van de ouders? "Nee", zegt EF, "dat mag wel." Er ontstaat een discussie die natuurlijk nergens toe leidt. Of de fotograaf zich kan legitimeren? Een paspoort heeft hij niet bij zich en toont het rijbewijs. Een van de agenten vertelt dat er tegen de fotograaf aangifte is gedaan, dat het rijbewijs even niet teruggegeven gaat worden en dat ze genoodzaakt zijn de Guardia Civil te verwittigen. Die laatstgenoemden worden via de portofoon opgeroepen en verschijnen binnen enkele minuten.
Als een van de politiemannen al onvriendelijk was, die van de Guardia Civil waren nog een tandje erger. Ze willen ook de foto's op de camera bekijken en er ontstaat weer een discussie over het wel of niet foto's mogen maken van minderjarigen. Op een gegeven moment is het klaar en moet EF mee naar het bureau. Hij mag z'n auto ophalen en wordt gesommeerd de politieauto's te volgen. Met de camera om z'n schouder loopt EF naar z'n auto. Wat nu te doen? Zou het een probleem worden dat hij net voordat hij werd aangesproken door de politie nog foto's gewist heeft? Is dat niet een beetje verdacht? Weten ze dat je gewiste foto’s eenvoudig kunt terughalen? Kunnen ze dan ook achterhalen wanneer dat wissen heeft plaatsgevonden?
Eenmaal bij de auto aangekomen ziet hij dat de auto van de Policia Local rond het plein omgereden is en al achter zijn auto staat te wachten. Na de camera om de hoofdsteun van de passagiersstoel gedaan te hebben wordt de auto gestart en rijdt hij achter de politiewagen aan. Bij de auto van de Guardia Civil aangekomen gaan die voorop en rijden de drie auto's nog eens een rondje rond het plein. Mensen die EF al dagelijks gezien hebben kijken verwonderd naar dit circus. Ook Maria staat aan de kant toe te kijken.
Het ritje naar het bureau van de Guardia Civil duurt maar een paar minuten. Eerst wordt de kofferbak gecontroleerd. Die is leeg. De camera moet mee naar binnen. EF wordt gevraagd op een bank plaats te nemen terwijl de agenten van de GC een kantoor binnengaan. Geruime tijd verstrijkt en een van de agenten van de lokale politie (de aardige van de twee) gaat naar buiten om een sigaretje te roken. EF vraagt of hij even mee mag en dat is geen probleem. Buitengekomen zegt EF dat het niet de eerste keer is dat hij voor dit feit gearresteerd wordt maar dat hij niettemin een beetje zenuwachtig is, en laat daarbij zijn trillende hand zien. "Dat was me al opgevallen", zegt de agent met een glimlach.
Als EF het signaal krijgt dat hij op het kantoor moet komen gaan de agenten van de lokale politie weg. EF krijgt een stoel toegewezen en één van de agenten van de GC zit achter de PC wat papieren door te nemen. De andere trekt zich terug in een andere ruimte om na enige tijd terug te komen met de melding dat de wet geen melding maakt van een verbod van het fotograferen van minderjarigen. Hij zegt het zo zacht dat EF het nauwelijks kan horen.
Inwendig moet EF wel lachen: dit is precies zoals het bij de vorige aanraking met de politie ook is gegaan. Op de openbare weg mag alles gefotografeerd worden en wordt er geen uitzondering gemaakt voor minderjarigen. Wel is het publiceren van foto's van minderjarigen zonder toestemming van de ouders verboden, maar omdat die handeling in Nederland werd/wordt gedaan en niet in Spanje, was dat de reden dat de politie hem indertijd moest laten gaan. Eens kijken hoe lang het zou duren voor ze hier tot dezelfde conclusie zouden komen.
Voorlopig niet. Het rijbewijs was niet geschikt voor identificatie en eerst moest het paspoort opgehaald worden. Samen met de twee agenten nam EF plaats in de politieauto. O jee, schoot er door het hoofd van EF, wat zouden zijn vrouw en familie zeggen als hij plots in een auto van de GC zou verschijnen? Die zorg was voorbarig want bij het huis aangekomen bleek iedereen vertrokken. Het paspoort was snel gepakt en vervolgens is het drietal weer teruggereden naar P.
Eenmaal teruggekeerd op het bureau overdacht EF hoe anders het nu eigenlijk ging in vergelijking met de vorige arrestatie. Toen werden er meteen vingerafdrukken afgenomen, de zakken moesten worden leeggehaald en alles werd minutieus onderzocht. Er werden toen zelfs detailvragen gesteld over het beroep van EF.
Hier werden wel wat vragen gesteld, bijvoorbeeld of EF professioneel fotograaf was en toen dat ontkennend werd beantwoord, over de reden van het rondlopen met een fototoestel. Daarna begon het eigenlijke werk.
Er werden precies vier vragen gesteld naar aanleiding van de tegen EF gedane aangifte, zoals of er op de bewuste dag een kaartje is afgegeven aan een meisje en of er gezegd is "Hola famosa". De aangifte zelf kreeg EF niet te lezen maar aan de hand van de vier vragen kon hij wel een inschatting maken van wat er in zou staan. Toen vroeg de agent of EF zelf nog iets wilde toevoegen. Twee dingen wilde hij wel kwijt: als hij had geweten/gedacht/kunnen vermoeden dat hetgeen hij aan het doen is verboden is, is hij toch niet zo gek om een jaar na dato naar dezelfde plaats terug te komen om kaartjes met een link naar de foto's uit te delen? Ten tweede: als de moeder van het betreffende meisje vraagt de foto te verwijderen, zal dat meteen gebeuren. Waarom dan al deze poespas?
Het lezen van de aangifte van de moeder, het stellen van de vier vragen en het uittypen van de antwoorden hadden bij elkaar al gauw twee uur geduurd. Alles werd in vijfvoud geprint en EF werd gevraagd na doorlezen het proces verbaal te tekenen.
Zich afvragend hoe het kan dat het twee uur duurt om zo'n tekst op papier te zetten las EF het stuk door. Alles klopte wel zo'n beetje. Hij had wel moeite met het woord 'domicilio'. Hier stond het vakantieadres vermeld. Voorzichtig probeerde hij zijn bezorgdheid te omschrijven.
"Domicilio, is dat wel juist?", vroeg hij, "Voor mij is mijn domicilio thuis in Nederland, maar ik ben natuurlijk niet bekend met de Spaanse juridische termen."
"Dan teken je het stuk toch niet.", was het korte antwoord.
EF besloot toch maar te tekenen, niet wetende wat de consequentie van het niet tekenen zou zijn. Tot slot zei de agent van de Guardia Civil: "Ik heb nog een vervelende mededeling voor u: de camera blijft hier. Daar gaat een expert naar kijken."
EF antwoordde met: "Daar ben ik het niet mee eens. Het geheugenkaartje is toch voldoende? Dat ding kost meer dan 5000 euro, dat kan ik toch niet zomaar achterlaten en hoe krijg ik die camera dan terug?" Hoe gaat die vervoerd worden?"
"De camera gaat naar de rechtbank. Een expert kijkt of er naast het geheugenkaartje ook nog foto's op de camera zelf opgeslagen worden. Het onderzoek zal maar enkele dagen duren. Morgen, of uiterlijk de dag erna, bellen we u om te vertellen hoe het allemaal verder gaat. We hebben uw telefoonnummer". En zo stond EF na ruim vier uur weer op straat. Maar zonder camera.
Thuisgekomen moest er natuurlijk een en ander uitgelegd worden en de schrik sloeg er flink in. Zelf was EF nogal laconiek en dacht dat het wel met een sisser zou aflopen. De familie was daar niet zo zeker van…
Wordt vervolgd…
Het voorlopig laatste deel volgt zo spoedig mogelijk.)
Comment