Tweet
Ik ben eigenlijk nog maar een beginnertje... maar ook een denkertje 
Ik lees hier op het forum zelden discussies over de essentie van een goeie foto... Wel technische dingen zoals "scherp" of "niet scherp", of over de kadrering, overbelichting, ... ofwel "deze spreekt mij aan" of "deze spreekt mij niet aan"...
Ik weet dat het een zeer moeilijke opgave is om fotografie (of eender welke andere kunst) te bespreken als iets "mathematisch", maar er moeten toch verschillende meningen zijn die het waard zijn gehoord te worden (daar ga ik toch in elke discussie van uit
)... Maar toch.
Wat is een geweldige foto? Wat maakt het verschil tussen een fotograaf die professioneel huwelijksreportages maakt en een fotograaf die wereldberoemd wordt met zijn foto's (enfin, je begrijpt wel wat ik bedoel).
Wat mijn bedenkingen momenteel zijn (en ik zet deze hier eerder als beginpunt voor een discussie dan als iets wat ik als "de" waarheid aanzie):
- De verschillende "soorten" fotografie hebben elk hun liefhebbers, ik denk niet dat ze onderling als meerder- of minderwaardig beschouwd kunnen worden. Landschaps-, portret-, dieren-, macro-, "mensen-"fotografie... Is het ene "artistiek beter" dan het andere? Ik persoonlijk hou heel veel van zwart-wit-mensenfotografie, en dat interesseert mij meer dan de "national geographic"-foto's.
- Ik vraag me soms wel af of het niet "gemakkelijker" is om bvb een indrukwekkend landschap in beeld te brengen dan om een indringende "menselijke" foto te maken. Bij dieren of macro komt het vaak ook aan op het juiste moment... terwijl ik persoonlijk vind dat je bij fotografie van mensen en gebeurtenissen vaak wel enigszins kan sturen om er een zéér veelzeggende foto van te maken.(*) Ik heb vaak de indruk dat foto's met mensen erop heel spontaan overkomen maar vaak zeer bestudeerd zijn. De zeer gekende foto "derrière la gare st-lazare" (of hoe heet die, met die man die over de plas springt) lijkt zeer spontaan, maar ik vraag me af hoe lang cartier-bresson gezocht heeft naar de juiste cadrage, de juiste positie, en hoe lang hij liggen wachten heeft tot er iemand over die plas sprong. Plus dan ook nog voorzien dat dat ging gebeuren
(Men kan natuurlijk argumenteren dat foto's over dieren dan weer juist vereisen dat men enig inzicht krijgt in de nog veel onvoorspelbaarder gedragingen van de beesten... Maar de meest rakende foto's vind ik die met menselijke emoties...)
- Ik vraag me vaak af of technische kwaliteit een "conditio sine qua non" is voor een goeie foto. Vaak lijkt het hier wel zo, en vaak zijn de commentaren wel gerechtigd omdat de foto gewoon niet goed is... maar bepaalde foto's die me erg raken (en dan bedoel ik niet hier op het forum) zijn technisch verre van perfect (bewogen, onscherp, overbelicht) en toch betwijfel ik of ze beter zouden zijn moesten ze echt "perfect" zijn. Mogelijk heeft het er ook mee te maken dat die minder perfecte foto's nog toedragen tot de nostalgische waarde (aangezien ik vooral van oude foto's hou)... imperfecties dragen vaak toe tot de spontaniëteit van een foto, waardoor die dan weer fantastisch wordt...
- Soms kan de gebeurtenis zodanig indrukwekkend zijn, of het zicht zo geweldig, dat de kwaliteit van de foto er niet toe doet. Ik denk dat we voor de "grootsheid" een foto moeten loskoppelen van de gebeurtenis zelf... of toch ook weer niet? Ik bedoel maar, iemand die een groots landschap of een grootse gebeurtenis fotografeert hoeft niet noodzakelijk een groots fotograaf te zijn om een geweldige foto te krijgen. Een groots fotograaf kan mogelijk nog méér diepte geven aan een enorme gebeurtenis. Waarom is bvb Robert Capa zo 'n geweldig fotograaf? Hij heeft ook vaak "enorme" gebeurtenissen gefotografeerd, en toch zijn zijn foto's zoveel sprekender dan die van anderen...
- Laten jullie je eigenlijk "leiden" door iemand, hebben jullie idolen? Ikzelf heb me in 't begin vooral geamuseerd met mooie landschapjes, omdat je gewoon een beetje techniek moet aanleren om die op een voldoende wijze in beeld te krijgen (*), maar nu ben ik toch meer zinnens om mensen te gaan fotograferen, omdat ik dat veel interessantere foto's vind. In zwart-wit vind ik ze ook meer diepte krijgen. 'k Hoef dus niet te zeggen dat HCB en consorten een diepe indruk op mij hebben gemaakt. Ik vind niet dat mijn landschapsfotootjes het landschap an sich overstijgen... terwijl ik hoop dat ik ooit kan bereiken dat ik foto's maak die de werkelijkheid tastbaarder maken, zoals het geval is met de foto's die ik zozeer bewonder. Meestal zijn dat foto's die gemaakt zijn door fotoreporters (zoals gezegd HCB, de capa's, Werner Bischof, Wayne Miller, Ansel Adams, enfin, de klassiekers) in zw-w over menselijke emoties... Portretfoto's zijn er ook bij... Spijtig dat copyrights mij verbieden van hier een aantal foto's ter bespreking te posten... 'k zou liever op die manier mijn punt proberen duidelijk maken... Ik hoop dat mensen ergens een idee krijgen wat mijn "ideaal" van fotografie is. Of zijn de "idealen" van fotografie veranderd mettertijd?
- Gaan jullie vaak "op zoek" naar een super-foto (ook al houdt dat in: een kwartier zitten wachten tot alles goed zit) of moet het allemaal maar wat voor de lens lopen? (misschien lijkt dit een overbodige vraag maar ik ben toch eens curieus)
Enfin, laat jullie maar eens goed gaan in het filosoferen over jullie hobby... Is het een manier om herinneringen zo mooi mogelijk te bewaren, of is het een kunst?
(*) Nogmaals: als fotograaf van het zevende knoopsgat is dit maar een persoonlijk idee hé!
Ik lees hier op het forum zelden discussies over de essentie van een goeie foto... Wel technische dingen zoals "scherp" of "niet scherp", of over de kadrering, overbelichting, ... ofwel "deze spreekt mij aan" of "deze spreekt mij niet aan"...
Ik weet dat het een zeer moeilijke opgave is om fotografie (of eender welke andere kunst) te bespreken als iets "mathematisch", maar er moeten toch verschillende meningen zijn die het waard zijn gehoord te worden (daar ga ik toch in elke discussie van uit
)... Maar toch.Wat is een geweldige foto? Wat maakt het verschil tussen een fotograaf die professioneel huwelijksreportages maakt en een fotograaf die wereldberoemd wordt met zijn foto's (enfin, je begrijpt wel wat ik bedoel).
Wat mijn bedenkingen momenteel zijn (en ik zet deze hier eerder als beginpunt voor een discussie dan als iets wat ik als "de" waarheid aanzie):
- De verschillende "soorten" fotografie hebben elk hun liefhebbers, ik denk niet dat ze onderling als meerder- of minderwaardig beschouwd kunnen worden. Landschaps-, portret-, dieren-, macro-, "mensen-"fotografie... Is het ene "artistiek beter" dan het andere? Ik persoonlijk hou heel veel van zwart-wit-mensenfotografie, en dat interesseert mij meer dan de "national geographic"-foto's.
- Ik vraag me soms wel af of het niet "gemakkelijker" is om bvb een indrukwekkend landschap in beeld te brengen dan om een indringende "menselijke" foto te maken. Bij dieren of macro komt het vaak ook aan op het juiste moment... terwijl ik persoonlijk vind dat je bij fotografie van mensen en gebeurtenissen vaak wel enigszins kan sturen om er een zéér veelzeggende foto van te maken.(*) Ik heb vaak de indruk dat foto's met mensen erop heel spontaan overkomen maar vaak zeer bestudeerd zijn. De zeer gekende foto "derrière la gare st-lazare" (of hoe heet die, met die man die over de plas springt) lijkt zeer spontaan, maar ik vraag me af hoe lang cartier-bresson gezocht heeft naar de juiste cadrage, de juiste positie, en hoe lang hij liggen wachten heeft tot er iemand over die plas sprong. Plus dan ook nog voorzien dat dat ging gebeuren
(Men kan natuurlijk argumenteren dat foto's over dieren dan weer juist vereisen dat men enig inzicht krijgt in de nog veel onvoorspelbaarder gedragingen van de beesten... Maar de meest rakende foto's vind ik die met menselijke emoties...)- Ik vraag me vaak af of technische kwaliteit een "conditio sine qua non" is voor een goeie foto. Vaak lijkt het hier wel zo, en vaak zijn de commentaren wel gerechtigd omdat de foto gewoon niet goed is... maar bepaalde foto's die me erg raken (en dan bedoel ik niet hier op het forum) zijn technisch verre van perfect (bewogen, onscherp, overbelicht) en toch betwijfel ik of ze beter zouden zijn moesten ze echt "perfect" zijn. Mogelijk heeft het er ook mee te maken dat die minder perfecte foto's nog toedragen tot de nostalgische waarde (aangezien ik vooral van oude foto's hou)... imperfecties dragen vaak toe tot de spontaniëteit van een foto, waardoor die dan weer fantastisch wordt...
- Soms kan de gebeurtenis zodanig indrukwekkend zijn, of het zicht zo geweldig, dat de kwaliteit van de foto er niet toe doet. Ik denk dat we voor de "grootsheid" een foto moeten loskoppelen van de gebeurtenis zelf... of toch ook weer niet? Ik bedoel maar, iemand die een groots landschap of een grootse gebeurtenis fotografeert hoeft niet noodzakelijk een groots fotograaf te zijn om een geweldige foto te krijgen. Een groots fotograaf kan mogelijk nog méér diepte geven aan een enorme gebeurtenis. Waarom is bvb Robert Capa zo 'n geweldig fotograaf? Hij heeft ook vaak "enorme" gebeurtenissen gefotografeerd, en toch zijn zijn foto's zoveel sprekender dan die van anderen...
- Laten jullie je eigenlijk "leiden" door iemand, hebben jullie idolen? Ikzelf heb me in 't begin vooral geamuseerd met mooie landschapjes, omdat je gewoon een beetje techniek moet aanleren om die op een voldoende wijze in beeld te krijgen (*), maar nu ben ik toch meer zinnens om mensen te gaan fotograferen, omdat ik dat veel interessantere foto's vind. In zwart-wit vind ik ze ook meer diepte krijgen. 'k Hoef dus niet te zeggen dat HCB en consorten een diepe indruk op mij hebben gemaakt. Ik vind niet dat mijn landschapsfotootjes het landschap an sich overstijgen... terwijl ik hoop dat ik ooit kan bereiken dat ik foto's maak die de werkelijkheid tastbaarder maken, zoals het geval is met de foto's die ik zozeer bewonder. Meestal zijn dat foto's die gemaakt zijn door fotoreporters (zoals gezegd HCB, de capa's, Werner Bischof, Wayne Miller, Ansel Adams, enfin, de klassiekers) in zw-w over menselijke emoties... Portretfoto's zijn er ook bij... Spijtig dat copyrights mij verbieden van hier een aantal foto's ter bespreking te posten... 'k zou liever op die manier mijn punt proberen duidelijk maken... Ik hoop dat mensen ergens een idee krijgen wat mijn "ideaal" van fotografie is. Of zijn de "idealen" van fotografie veranderd mettertijd?
- Gaan jullie vaak "op zoek" naar een super-foto (ook al houdt dat in: een kwartier zitten wachten tot alles goed zit) of moet het allemaal maar wat voor de lens lopen? (misschien lijkt dit een overbodige vraag maar ik ben toch eens curieus)
Enfin, laat jullie maar eens goed gaan in het filosoferen over jullie hobby... Is het een manier om herinneringen zo mooi mogelijk te bewaren, of is het een kunst?
(*) Nogmaals: als fotograaf van het zevende knoopsgat is dit maar een persoonlijk idee hé!
.
)
Comment