Tweet
Opdracht: “Groen”.
Voor de zoveelste keer heb ik op het forum de Challenge en zijn opdrachten bekeken en deze keer was ik weer direct geïntrigeerd. Groen !
Wat me op valt is dat ik de laatste tijd meer en meer een technische invulling probeer te geven aan de opdrachten waarbij ik me nu ook wel meer en meer de vraag stel of dit in feite wel het doel is van de “Challenge”. Willen we een technisch opgebouwde foto of willen we een gewone foto waar we weinig poespas hebben aan gedaan, recht voor de vuist-fotografie ? Een discussie die we feitelijk beter op een andere plaats voeren.
‘Groen’. Direct kwamen voor mij een paar klassieke beelden in me op. De groene fluweelachtige stamper van en bloem gekaderd in de rode bloempetalen, een groen openbarstende bloemknop waar alle tinten van wit tot donkergroen waarneembaar zijn, een groene kever, vlieg …
Maar, zoals ik schreef, ook een technische prent kwam me voor de ogen. Ergens een groene canvas met daarop gekleurde bollen. Een drieband-biljart vond ik zomaar niet en zeker al niet om er fotografie op te doen en dan kwam bij mij het idee om een constructie op te zetten.
’s Avonds stelde ik vast dat er nogal wat gepotloodtekend was op kladpapier en op eentje ervan stond een voor mij leuke uitdaging.
Bolletjes op een groene canvas waarbij het groene bolletje kapot is en zo de groene ondergrond verklaart. Helaas dit onderwerp vond ik iets te plat, letterlijk en figuurlijk. Schema’s werden hertekent en daar dacht ik aan zwevende of hangende bollen boven een groene canvas. Technisch via eenvoudige hulpconstructies best te maken. Je kleurt bolletjes en hangt die aan een draadje aan een plafond waar een groen biljartlaken is opgespannen. Je fotografeert die loodrecht op het plafond. Hierdoor zie je niet dat ze werden opgehangen, maar je ziet daardoor ook de afgeworpen schaduw niet want het gekleurde bolletje zit in de weg. In plaats van ophangen kan je natuurlijk ook het canvas op de bodem leggen en je bolletjes op tandestokertjes paatsen. Je fotografeert dan loodrecht naar de bodem toe en je hebt hetzelfde resultaat.
Mooi, eenvoudig, maar, iets te plat. Spelen met een diafragma zou een oplossing kunnen bieden voor het opwekken van een dieptegevoel, maar echt zweven, neen, dat komt niet echt over. De technische tekening erbij gehaald en even herbegonnen met het idee dat het hebben van schaduw het effect van zweven benadrukt. Maar hoe krijg je nu een schaduw van een bol zonder dat je de schaduw ziet van ofwel de draad waaraan die bol hangt ofwel het stokje waarop je bol heb gemonteerd. Gebruik van een spiegel die licht reflecteert, laat je toe enkel de bolletjes te verlichten vanaf hun rand. Die schaduw projecteert zich af op het canvas. Het ophangsysteem of draagsysteem is niet belicht en is dus ook niet zichtbaar als een schaduw.
De schets werd verfijnd naar realiteit. Een groene canvas wordt schuin geplaatst. De bolletjes hangen aan dat canvas en er wordt onderaan een lichtbron naar boven geschenen en op die plaats neem je de foto naar boven toe. Hierdoor krijg je mooie gekleurde afgetekende bolletjes in het beeld.
Een spiegel, gekanteld over een paar graden projecteert het licht van lichtbron 2 (je zou ook lichtbron 1 kunnen gebruiken) waarbij de hoek van kanteling zo wordt ingesteld dat het licht enkel gebeurt vanaf het bolletje weg van het canvas. De schaduw hiervan valt dan naast het bolletje maar is wel degelijk de schaduw gemaakt door een andere lichtinval.
Bij de opname van de foto krijg je vervolgens een lijn schaduwen en een lijn bolletjes op het canvas. De schaduwen van de ophang- of draagsystemen zijn onzichtbaar waardoor het zwevend effect wordt geïnsinueerd, maar niets is minder waar.
Het plaatsen van gesmolten groene plastiek (een dop van een melkfles) werd eveneens zo gesmolten en gevormd dat die GEEN zichtbare schaduw projecteert door lichtbron 1 en via een inventieve plaatsing ook niet door lichtbron 2.
Nadeel van deze opstelling ? Je kan niet om het even welke profielen gebruiken en de schaduwen die je maakt van de bolletjes krijg je niet echt even ver van elkaar verwijdert als de bolletjes zelf. De afgeworpen schaduwen zijn ook niet scherp en NIET zwart, eerder een donkergrijs.
Na het nodige (be)denkwerk kwam ik tot volgend resultaat:
De foto: “Groen gecrasht” of “Groen crasht”. Neen ditmaal geen winnaar, maar dat hoeft ook niet. De leercurve is al een winning op zich.
Idee: Een rij hangende kleurbolletjes die met uitzondering van de eerste de kleuren van de regenboog weergeven. Het groene bolletje ontbreekt doordat het de zweefinstantie die overleefd heeft. Het bolletje is gecrasht.
8 bolletjes (Veritas, 1,5cm diameter) werden geverfd en op gehangen onderaan een biljartgroen laken. Zijdelings werd een belichting gestoken die via een spiegel ervoor zorgt dat de bolletjes eens chaduw werpen op het canvas. Een groen melkflesdopje werd met een verfstripper versmolten tot een hoopje ellende waarbij gezorgd werd voor een soort stekel. Dit insinueert een vallende beweging.
Het heeft wat zoekwerk gevraagd om de dit stukje juist te plaatsen om zo een indruk te geven dat het op de lijn van de schaduw valt. De kegel werd zo omgeplooid zodat hij GEEN zichtbare schaduw werpt op het canvas. Dit zou het optische bedrog vernietigen.
Voor de zoveelste keer heb ik op het forum de Challenge en zijn opdrachten bekeken en deze keer was ik weer direct geïntrigeerd. Groen !
Wat me op valt is dat ik de laatste tijd meer en meer een technische invulling probeer te geven aan de opdrachten waarbij ik me nu ook wel meer en meer de vraag stel of dit in feite wel het doel is van de “Challenge”. Willen we een technisch opgebouwde foto of willen we een gewone foto waar we weinig poespas hebben aan gedaan, recht voor de vuist-fotografie ? Een discussie die we feitelijk beter op een andere plaats voeren.
‘Groen’. Direct kwamen voor mij een paar klassieke beelden in me op. De groene fluweelachtige stamper van en bloem gekaderd in de rode bloempetalen, een groen openbarstende bloemknop waar alle tinten van wit tot donkergroen waarneembaar zijn, een groene kever, vlieg …
Maar, zoals ik schreef, ook een technische prent kwam me voor de ogen. Ergens een groene canvas met daarop gekleurde bollen. Een drieband-biljart vond ik zomaar niet en zeker al niet om er fotografie op te doen en dan kwam bij mij het idee om een constructie op te zetten.
’s Avonds stelde ik vast dat er nogal wat gepotloodtekend was op kladpapier en op eentje ervan stond een voor mij leuke uitdaging.
Bolletjes op een groene canvas waarbij het groene bolletje kapot is en zo de groene ondergrond verklaart. Helaas dit onderwerp vond ik iets te plat, letterlijk en figuurlijk. Schema’s werden hertekent en daar dacht ik aan zwevende of hangende bollen boven een groene canvas. Technisch via eenvoudige hulpconstructies best te maken. Je kleurt bolletjes en hangt die aan een draadje aan een plafond waar een groen biljartlaken is opgespannen. Je fotografeert die loodrecht op het plafond. Hierdoor zie je niet dat ze werden opgehangen, maar je ziet daardoor ook de afgeworpen schaduw niet want het gekleurde bolletje zit in de weg. In plaats van ophangen kan je natuurlijk ook het canvas op de bodem leggen en je bolletjes op tandestokertjes paatsen. Je fotografeert dan loodrecht naar de bodem toe en je hebt hetzelfde resultaat.
Mooi, eenvoudig, maar, iets te plat. Spelen met een diafragma zou een oplossing kunnen bieden voor het opwekken van een dieptegevoel, maar echt zweven, neen, dat komt niet echt over. De technische tekening erbij gehaald en even herbegonnen met het idee dat het hebben van schaduw het effect van zweven benadrukt. Maar hoe krijg je nu een schaduw van een bol zonder dat je de schaduw ziet van ofwel de draad waaraan die bol hangt ofwel het stokje waarop je bol heb gemonteerd. Gebruik van een spiegel die licht reflecteert, laat je toe enkel de bolletjes te verlichten vanaf hun rand. Die schaduw projecteert zich af op het canvas. Het ophangsysteem of draagsysteem is niet belicht en is dus ook niet zichtbaar als een schaduw.
De schets werd verfijnd naar realiteit. Een groene canvas wordt schuin geplaatst. De bolletjes hangen aan dat canvas en er wordt onderaan een lichtbron naar boven geschenen en op die plaats neem je de foto naar boven toe. Hierdoor krijg je mooie gekleurde afgetekende bolletjes in het beeld.
Een spiegel, gekanteld over een paar graden projecteert het licht van lichtbron 2 (je zou ook lichtbron 1 kunnen gebruiken) waarbij de hoek van kanteling zo wordt ingesteld dat het licht enkel gebeurt vanaf het bolletje weg van het canvas. De schaduw hiervan valt dan naast het bolletje maar is wel degelijk de schaduw gemaakt door een andere lichtinval.
Bij de opname van de foto krijg je vervolgens een lijn schaduwen en een lijn bolletjes op het canvas. De schaduwen van de ophang- of draagsystemen zijn onzichtbaar waardoor het zwevend effect wordt geïnsinueerd, maar niets is minder waar.
Het plaatsen van gesmolten groene plastiek (een dop van een melkfles) werd eveneens zo gesmolten en gevormd dat die GEEN zichtbare schaduw projecteert door lichtbron 1 en via een inventieve plaatsing ook niet door lichtbron 2.
Nadeel van deze opstelling ? Je kan niet om het even welke profielen gebruiken en de schaduwen die je maakt van de bolletjes krijg je niet echt even ver van elkaar verwijdert als de bolletjes zelf. De afgeworpen schaduwen zijn ook niet scherp en NIET zwart, eerder een donkergrijs.
Na het nodige (be)denkwerk kwam ik tot volgend resultaat:
De foto: “Groen gecrasht” of “Groen crasht”. Neen ditmaal geen winnaar, maar dat hoeft ook niet. De leercurve is al een winning op zich.
Idee: Een rij hangende kleurbolletjes die met uitzondering van de eerste de kleuren van de regenboog weergeven. Het groene bolletje ontbreekt doordat het de zweefinstantie die overleefd heeft. Het bolletje is gecrasht.
8 bolletjes (Veritas, 1,5cm diameter) werden geverfd en op gehangen onderaan een biljartgroen laken. Zijdelings werd een belichting gestoken die via een spiegel ervoor zorgt dat de bolletjes eens chaduw werpen op het canvas. Een groen melkflesdopje werd met een verfstripper versmolten tot een hoopje ellende waarbij gezorgd werd voor een soort stekel. Dit insinueert een vallende beweging.
Het heeft wat zoekwerk gevraagd om de dit stukje juist te plaatsen om zo een indruk te geven dat het op de lijn van de schaduw valt. De kegel werd zo omgeplooid zodat hij GEEN zichtbare schaduw werpt op het canvas. Dit zou het optische bedrog vernietigen.