Olympus introduceert een nieuwe standaard in de digitale (spiegelreflex) wereld, de zgn "Four Thirds Standard". Dit is een oplossing is bedacht waar alle digitale spiegelreflex camera's mee kampen, is de vergrotingsfactor. Dit is omdat vroeger CCD/CMOS sensoren vrij kostbaar waren, werden de beeldregistratiesensoren kleiner gemaakt dan het originele 35mm film-formaat. Dit wil zeggen, je levert beeld in omdat de beeldchip niet alles kan zien wat door de lens aangeboden wordt. Olympus is met het idee gekomen, om een totaal nieuwe weg in te slaan. En vervolgens komen ze met de "Four Thirds Standard", bedacht om deze problemen uit de weg te ruimen.
En dat heeft niet alleen met deze vergrotings factor te doen, maar ook bijvoorbeeld het gewicht kan drastisch verlaagd worden. De lenzen, het glas hoeft niet kolossaal te zijn. Deze zijn dus op hun beurt ook lichter, zo komt het concept van een spiegelreflex-kwaliteit op pocketformaat in beeld.
De nieuwe in magnesium body uitgevoerde E-1. Die gebaseerd is op hun alom bekende E-10 en E-20 serie digitale camera's. Alhoewel deze eigenlijk meer leken op een spiegel reflex camera met een vast objectief. Bij deze twee modellen van Olympus was het ook mogelijk om net zoals bij een echte spiegelreflex door de lens te kijken. Het gros van de digitale camera's laat in het zoekertje een klein LCD bouwen, omdat dit compacter is en goedkoper. Als grote voordeel is natuurlijk dat wanneer door een echte optische zoeker gekeken word, dat scherpte beter te beoordelen is. En de juiste compositie, en vooral een beter gebruik bij zonlicht. Want zo'n klein LCD schermpje is met wat zon al snel onduidelijk.
Natuurlijk zoals duidelijk moge zijn, bij een nieuwe beeldchip horen nieuwe verbeteringen. De zgn FFT-CCD, die met grotere foto-diodes en overdrachts-kanalen werkt heeft dit positieve invloed op natuurgetrouwe opnames. Ook zal er weinig beeldruis optreedt. Veel merken doen dat op hun eigen manier, Fuji werkt nu aan hun SuperCCD HR en andere gaan naar Full Frame (CCD/CMOS) wat dus voor de 'oude lenzen' bedoeld is. Wat de duurdere oplossing is voor hetzelfde probleem. Olympus gebruikt als 'introductie-glas' het merk ZUIKO DIGITAL. Persoonlijk heb ik nooit gehoord van het merk, maar dat zegt niks over de kwaliteit maar over bekendheid.
Omdat de lenzen perfect zijn afgestemd op dit nieuwe sensorformaat zullen ze ook veel compacter zijn. De objectieven zullen worden gemerkt op hun eigen bereik. Als voorbeeld de ED 300mm met een lichtsterkte F2.8 komt effectief met het oude systeem overeen met het dubbele (!) Waar 2.8 een zeer scherp objectief is, naarmate lenzen achtereen worden geplaats zal het licht afzwakken. Om lenzen van elkaar te scheiden zijn deze sterktes aangegeven, er zijn ook F1.4 lenzen. Maar zoals mischien te begrijpen is dat na 13 glaselementen echt niet meer beneden de f2.8 te komen is.
Stofproblemen teisteren de spiegelreflexcamera's het meest, Olympus heeft op dit vlak ook een techniek ingebouwd; Supersonic Wave Filter. Het lijkt bijna op een wasmiddelreclame, aan alles is gedacht. De werking is vrij eenvoudig, als de camera word ingeschakeld zal een hele snelle trilling veroorzaakt worden waardoor stof van de sensor valt. En dit vuil wordt opgevangen op een vuil absorberende strip. Als de foto's eenmaal op de kaart staan kunen deze op twee manieren de camera verlaten, via USB 2.0 of Firewire (IEEE 1394). De camera is uitgerust met 128MB buffergeheugen, dit is een grote speelruimte voor serieopnamen. Er kan dus vlot achtereen (3 frames per seconden tot 12 opnames achterelkaar) gefotografeerd worden, zonder dat de camera naar lucht hoeft te happen. Als geheugen wordt de Compactflash standaard gebruikt, natuurlijk ook de Microdrive die daarbij hoort.
Verdere accesoires houden in, vijftal lenzen. Varierend tot extreem groothoek tot extreem tele-bereik. Flitsers, zowel ring als twin flitsers. Maar ook extra accu's met meer capaciteit. Vooralsnog moeten de eerste foto's afkomstig van een Olympus E-1 zijn nog komen, wat vrij ongewoon is hetgeen de camera al leverbaar moet zijn in september 2003. En dan kunnen we beoordelen of Olympus met deze standaard een kans gaat maken. Natuurlijk hoopt Olympus op vele volgers
die zowiezo het Four Thirds Standard in hun eigen producten toepassen, en de lens-fabrikanten zoals Sigma, Tamron en anderen.
bron: http://www.hardwareinfo.net Door Job Genders
mvg
Orc@
En dat heeft niet alleen met deze vergrotings factor te doen, maar ook bijvoorbeeld het gewicht kan drastisch verlaagd worden. De lenzen, het glas hoeft niet kolossaal te zijn. Deze zijn dus op hun beurt ook lichter, zo komt het concept van een spiegelreflex-kwaliteit op pocketformaat in beeld.
De nieuwe in magnesium body uitgevoerde E-1. Die gebaseerd is op hun alom bekende E-10 en E-20 serie digitale camera's. Alhoewel deze eigenlijk meer leken op een spiegel reflex camera met een vast objectief. Bij deze twee modellen van Olympus was het ook mogelijk om net zoals bij een echte spiegelreflex door de lens te kijken. Het gros van de digitale camera's laat in het zoekertje een klein LCD bouwen, omdat dit compacter is en goedkoper. Als grote voordeel is natuurlijk dat wanneer door een echte optische zoeker gekeken word, dat scherpte beter te beoordelen is. En de juiste compositie, en vooral een beter gebruik bij zonlicht. Want zo'n klein LCD schermpje is met wat zon al snel onduidelijk.
Natuurlijk zoals duidelijk moge zijn, bij een nieuwe beeldchip horen nieuwe verbeteringen. De zgn FFT-CCD, die met grotere foto-diodes en overdrachts-kanalen werkt heeft dit positieve invloed op natuurgetrouwe opnames. Ook zal er weinig beeldruis optreedt. Veel merken doen dat op hun eigen manier, Fuji werkt nu aan hun SuperCCD HR en andere gaan naar Full Frame (CCD/CMOS) wat dus voor de 'oude lenzen' bedoeld is. Wat de duurdere oplossing is voor hetzelfde probleem. Olympus gebruikt als 'introductie-glas' het merk ZUIKO DIGITAL. Persoonlijk heb ik nooit gehoord van het merk, maar dat zegt niks over de kwaliteit maar over bekendheid.
Omdat de lenzen perfect zijn afgestemd op dit nieuwe sensorformaat zullen ze ook veel compacter zijn. De objectieven zullen worden gemerkt op hun eigen bereik. Als voorbeeld de ED 300mm met een lichtsterkte F2.8 komt effectief met het oude systeem overeen met het dubbele (!) Waar 2.8 een zeer scherp objectief is, naarmate lenzen achtereen worden geplaats zal het licht afzwakken. Om lenzen van elkaar te scheiden zijn deze sterktes aangegeven, er zijn ook F1.4 lenzen. Maar zoals mischien te begrijpen is dat na 13 glaselementen echt niet meer beneden de f2.8 te komen is.
Stofproblemen teisteren de spiegelreflexcamera's het meest, Olympus heeft op dit vlak ook een techniek ingebouwd; Supersonic Wave Filter. Het lijkt bijna op een wasmiddelreclame, aan alles is gedacht. De werking is vrij eenvoudig, als de camera word ingeschakeld zal een hele snelle trilling veroorzaakt worden waardoor stof van de sensor valt. En dit vuil wordt opgevangen op een vuil absorberende strip. Als de foto's eenmaal op de kaart staan kunen deze op twee manieren de camera verlaten, via USB 2.0 of Firewire (IEEE 1394). De camera is uitgerust met 128MB buffergeheugen, dit is een grote speelruimte voor serieopnamen. Er kan dus vlot achtereen (3 frames per seconden tot 12 opnames achterelkaar) gefotografeerd worden, zonder dat de camera naar lucht hoeft te happen. Als geheugen wordt de Compactflash standaard gebruikt, natuurlijk ook de Microdrive die daarbij hoort.
Verdere accesoires houden in, vijftal lenzen. Varierend tot extreem groothoek tot extreem tele-bereik. Flitsers, zowel ring als twin flitsers. Maar ook extra accu's met meer capaciteit. Vooralsnog moeten de eerste foto's afkomstig van een Olympus E-1 zijn nog komen, wat vrij ongewoon is hetgeen de camera al leverbaar moet zijn in september 2003. En dan kunnen we beoordelen of Olympus met deze standaard een kans gaat maken. Natuurlijk hoopt Olympus op vele volgers
die zowiezo het Four Thirds Standard in hun eigen producten toepassen, en de lens-fabrikanten zoals Sigma, Tamron en anderen.
bron: http://www.hardwareinfo.net Door Job Genders
mvg
Orc@
Comment