Tweet
Ik weet dat er hier enkele jaren geleden nog mensen op dit forum deze vraag hebben gesteld, maar ik vraag mezelf af wie dit nog heeft en wat ze eraan doen / hoe ze ermee omgaan?
Ik heb OCS sinds mijn 10de en ben op mijn 20ste depressief geraakt, niet omwille van OCS maar door iets anders wat niet terzake doet. De OCS werd dusdanig erg dat het onmenselijk werd en er onmiddelijk moest worden ingegrepen met zware medicatie. Deze hielpen mij en als ik 4 pilletjes per dag nam was ik bijna volledig van alle kwalen genezen. Enkel moest ik dan minimum 10 uur per dag slapen en moest ik overdag op bed gaan liggen wegens enorm moe. Ook hadden de medicatie nog enorme andere bijwerkingen die onaangenaam waren. Toen al stelde ik me de vraag of ik terug gelukkig zou worden zoals in de eerste 10 levensjaren, want zonder OCS was het leven precies toch niet echt veel beter. Nu ben ik ondertussen 27 jaar en wilde te stoppen om als zombie door het leven te gaan. Ik slaag erin om toch te gaan werken (al is het maar halftijds en is het geen verantwoordelijke job, dat geeft teveel stress en dwang).
Het gevolg van met die pillen te stoppen (slapeloosheid echt problematisch) en enorm piekeren (24u op 24) gedachten stoppen niet. Ik was op reis vertrokken naar Polen en ben moeten terugkeren omdat ik mezelf in de vernieling aan het helpen was. Ook ben ik door het stoppen van medicatie al een 20 kilo afgevallen, iets wat goed is omdat de medicatie die ik nam (Solian en Serlain) eetlust uitlokten. Vroeger tijdens mijn eerste depressie was ik 30 kilo afgevallen op 2 à 3 maanden tijd maar zo erg is het niet en kan ik het ook niet laten komen, anders sleur ik mijn familie mee de afgrond in (want ik woon nog thuis).
Nu denk ik dat ik beter niet was gestopt met de medicatie want het is nu zover gekomen dat ik ook al verslaafd ben aan slaappillen, en probeer daar maar eens vanaf te raken.
Het probleem is: als ik veel pillen neem ben ik genezen maar zijn er enorme bijwerkingen zodat ik niet kan functioneren als alleen maar op bed liggen, neem ik geen pillen slaap ik niet en word ik zot, als ik pillen neem tussenin moet ik aanvaarden dat de dwang er nog een beetje is, maar moet ik ook aanvaarden dat ik niet ben zoals andere mensen. Mijn moeder helpt me erboven op en zegt dat ik moet kijken naar mensen die het slechter hebben dan ik, maar het strijden maakt me zo moe, ik denk dat veel OCS'ers dit probleem kennen.
Sevens naar de dokter, hopelijk kan die me wat helpen.
Ik weet dat 1 op de 40 last heeft van OCS (in zekere mate) dus moeten er hier ongetwijfeld nog mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Hoe gaan jullie ermee om? Als je het te genant vind om openbaar te reageren mag dat altijd via PB.
Ik heb OCS sinds mijn 10de en ben op mijn 20ste depressief geraakt, niet omwille van OCS maar door iets anders wat niet terzake doet. De OCS werd dusdanig erg dat het onmenselijk werd en er onmiddelijk moest worden ingegrepen met zware medicatie. Deze hielpen mij en als ik 4 pilletjes per dag nam was ik bijna volledig van alle kwalen genezen. Enkel moest ik dan minimum 10 uur per dag slapen en moest ik overdag op bed gaan liggen wegens enorm moe. Ook hadden de medicatie nog enorme andere bijwerkingen die onaangenaam waren. Toen al stelde ik me de vraag of ik terug gelukkig zou worden zoals in de eerste 10 levensjaren, want zonder OCS was het leven precies toch niet echt veel beter. Nu ben ik ondertussen 27 jaar en wilde te stoppen om als zombie door het leven te gaan. Ik slaag erin om toch te gaan werken (al is het maar halftijds en is het geen verantwoordelijke job, dat geeft teveel stress en dwang).
Het gevolg van met die pillen te stoppen (slapeloosheid echt problematisch) en enorm piekeren (24u op 24) gedachten stoppen niet. Ik was op reis vertrokken naar Polen en ben moeten terugkeren omdat ik mezelf in de vernieling aan het helpen was. Ook ben ik door het stoppen van medicatie al een 20 kilo afgevallen, iets wat goed is omdat de medicatie die ik nam (Solian en Serlain) eetlust uitlokten. Vroeger tijdens mijn eerste depressie was ik 30 kilo afgevallen op 2 à 3 maanden tijd maar zo erg is het niet en kan ik het ook niet laten komen, anders sleur ik mijn familie mee de afgrond in (want ik woon nog thuis).
Nu denk ik dat ik beter niet was gestopt met de medicatie want het is nu zover gekomen dat ik ook al verslaafd ben aan slaappillen, en probeer daar maar eens vanaf te raken.
Het probleem is: als ik veel pillen neem ben ik genezen maar zijn er enorme bijwerkingen zodat ik niet kan functioneren als alleen maar op bed liggen, neem ik geen pillen slaap ik niet en word ik zot, als ik pillen neem tussenin moet ik aanvaarden dat de dwang er nog een beetje is, maar moet ik ook aanvaarden dat ik niet ben zoals andere mensen. Mijn moeder helpt me erboven op en zegt dat ik moet kijken naar mensen die het slechter hebben dan ik, maar het strijden maakt me zo moe, ik denk dat veel OCS'ers dit probleem kennen.
Sevens naar de dokter, hopelijk kan die me wat helpen.
Ik weet dat 1 op de 40 last heeft van OCS (in zekere mate) dus moeten er hier ongetwijfeld nog mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Hoe gaan jullie ermee om? Als je het te genant vind om openbaar te reageren mag dat altijd via PB.
Comment