Tweet
Bij deze foto hoort een verhaal.
Dit is een foto van mijn eigen geadopteerde hond. Gefotografeerd in een verlaten kasteel om zijn geschiedenis wat weer te geven.
Kapor was een anderhalf jaar oude Vizsla die bij mij in november 2018 gekomen is. Oorspronkelijk luidde het verhaal dat hij als pup als cadeau werd gegeven aan een 70+ jarige dame. Kapor kennende klopt waarschijnlijk het verhaal wel dat hij haar omver gelopen heeft, zij brak haar heup, hij eindigde in het asiel.
Vanuit het asiel is hij naar een opvangdame gegaan en daarna naar mij.
Bij mij aangekomen bleek Kapor een ellendig hoopje littekens en wondes te zijn met weinig spieren aan zijn lijf en vooral de grote drang om toch maar te tonen dat er niemand met hem kan sollen. Van vrolijkheid was er in het begin niet veel sprake, oogcontact al helemaal niet en het kwispelen met zijn te grote staart ook niet.
Letterlijk bloed, zweet en tranen heeft het mij gekost om hem nu tot een (redelijk) stabiele hond te krijgen. Ondertussen is het een vrolijke, maar veel te lompe loebas geworden.
Uit zijn gedrag kon ik het volgende afleiden:
- mishandeld (schrik van bezemstelen/kranten/harde lawaaien/ handen/voeten)
- Kapot getraind (kon een levende zieke duif apporteren en komen presenteren zonder effectieve schade aan de duif, maar onder druk blokkeert hij)
- opgesloten geweest (breekt uit benches, no matter what the cost, schrik voor donkere ruimtes)
Vandaaruit plaats ik hem ook in een Urbex locatie. Een locatie die verlaten is maar die veel geschiedenis heeft, sommige positief, sommige negatief. Desondanks het verweer in dergelijke huizen blijft alles overeind staan.
Door hem bij een raamopening te plaatsen kan ik mooi spelen met het licht-schaduwspel in zijn vacht. Door hem naar links te laten kijken, kijkt hij gedeeltelijk naar het verleden. Maar ik plaats hem ook rechts in mijn foto, waardoor ik wil benadrukken dat hij zich gedistancieerd heeft van het verleden.
Met de ogen gericht naar de toekomst, wil ik dan terug het hoopvolle benadrukken.
Hopelijk krijgen jullie hetzelfde gevoel als ik!
Dit is een foto van mijn eigen geadopteerde hond. Gefotografeerd in een verlaten kasteel om zijn geschiedenis wat weer te geven.
Kapor was een anderhalf jaar oude Vizsla die bij mij in november 2018 gekomen is. Oorspronkelijk luidde het verhaal dat hij als pup als cadeau werd gegeven aan een 70+ jarige dame. Kapor kennende klopt waarschijnlijk het verhaal wel dat hij haar omver gelopen heeft, zij brak haar heup, hij eindigde in het asiel.
Vanuit het asiel is hij naar een opvangdame gegaan en daarna naar mij.
Bij mij aangekomen bleek Kapor een ellendig hoopje littekens en wondes te zijn met weinig spieren aan zijn lijf en vooral de grote drang om toch maar te tonen dat er niemand met hem kan sollen. Van vrolijkheid was er in het begin niet veel sprake, oogcontact al helemaal niet en het kwispelen met zijn te grote staart ook niet.
Letterlijk bloed, zweet en tranen heeft het mij gekost om hem nu tot een (redelijk) stabiele hond te krijgen. Ondertussen is het een vrolijke, maar veel te lompe loebas geworden.
Uit zijn gedrag kon ik het volgende afleiden:
- mishandeld (schrik van bezemstelen/kranten/harde lawaaien/ handen/voeten)
- Kapot getraind (kon een levende zieke duif apporteren en komen presenteren zonder effectieve schade aan de duif, maar onder druk blokkeert hij)
- opgesloten geweest (breekt uit benches, no matter what the cost, schrik voor donkere ruimtes)
Vandaaruit plaats ik hem ook in een Urbex locatie. Een locatie die verlaten is maar die veel geschiedenis heeft, sommige positief, sommige negatief. Desondanks het verweer in dergelijke huizen blijft alles overeind staan.
Door hem bij een raamopening te plaatsen kan ik mooi spelen met het licht-schaduwspel in zijn vacht. Door hem naar links te laten kijken, kijkt hij gedeeltelijk naar het verleden. Maar ik plaats hem ook rechts in mijn foto, waardoor ik wil benadrukken dat hij zich gedistancieerd heeft van het verleden.
Met de ogen gericht naar de toekomst, wil ik dan terug het hoopvolle benadrukken.
Hopelijk krijgen jullie hetzelfde gevoel als ik!
En wat een verhaal! 
Comment