Tweet
Door het mooie weer van de laatste dagen zijn ze er vroeg bij dit jaar.
Gisteren zag ik er voor het eerst eentje dit jaar, maar ik had nijn camera niet bij de hand.
Dus vanmorgen bij de eerste zonnestralen eens gaan kijken op hun favoriete plaats en ik had meteen geluk, niet alleen mijn eerste libelle, maar meteen een uitsluiper.
Vanwege de moeilijke bereikbaarheid was een statief geen optie, dus moest het maar 'uit de hand'. Jammer genoeg liet af en toe de zon het afweten zodat sluitertijd te hoog werd met onscherpte tot gevolg ...
Ik heb toch geprobeerd er het beste van te maken
Jammer genoeg was ik een paar minuten te laat, de grote doorbraak was al gebeurd. Het beestje wou er schijnbaar snel uit want hij zette zich al vlug recht en deed zijn veilgheidsgordels los.
Dan zo snel mogelijk met de pootjes naar beneden zodat hij helemaal uit zijn oude huis kan kruipen.
Van zodra hij eruit gekropen was zette hij snel een stapje opzij zodat hij zonder problemen zijn verdere transformatie kan voltooien.
En dan is het tijd om in de voorjaarszon de vleugels langzaam uit te spreiden. De voorheen opgekruikte vleugels worden stilaan langer.
En evolueren naar hun uiteindelijke vorm.
Eindelijk zijn ze op volle lengte, nog niet helemaal droog en doorschijnend maar daar zorgt de zon wel verder voor.
Nu wordt het tijd om het lichaam stilaan naar zijn definitieve afmeting te brengen. Als een telescoop wort het lichaam uitgeschoven ...
Nog even en hij is op volle lengte. Nog altijd een beetje bleek, met vochtige vleugels. Als de zon nog even zijn best doet komt dat wel in orde.
En inderdaad, een half uurtje later zijn de kleuren op kracht, zelfs de pootjes hebben hun zwarte kleur gekregen. De vleugels zijn droog en de libelle is klaar om weg te vliegen.
Een vlucht de wijde wereld in, waar hij misschien nog wel eens gefotografeerd wordt door een andere natuurliefhebber.
Gisteren zag ik er voor het eerst eentje dit jaar, maar ik had nijn camera niet bij de hand.
Dus vanmorgen bij de eerste zonnestralen eens gaan kijken op hun favoriete plaats en ik had meteen geluk, niet alleen mijn eerste libelle, maar meteen een uitsluiper.
Vanwege de moeilijke bereikbaarheid was een statief geen optie, dus moest het maar 'uit de hand'. Jammer genoeg liet af en toe de zon het afweten zodat sluitertijd te hoog werd met onscherpte tot gevolg ...
Ik heb toch geprobeerd er het beste van te maken
Jammer genoeg was ik een paar minuten te laat, de grote doorbraak was al gebeurd. Het beestje wou er schijnbaar snel uit want hij zette zich al vlug recht en deed zijn veilgheidsgordels los.
Dan zo snel mogelijk met de pootjes naar beneden zodat hij helemaal uit zijn oude huis kan kruipen.
Van zodra hij eruit gekropen was zette hij snel een stapje opzij zodat hij zonder problemen zijn verdere transformatie kan voltooien.
En dan is het tijd om in de voorjaarszon de vleugels langzaam uit te spreiden. De voorheen opgekruikte vleugels worden stilaan langer.
En evolueren naar hun uiteindelijke vorm.
Eindelijk zijn ze op volle lengte, nog niet helemaal droog en doorschijnend maar daar zorgt de zon wel verder voor.
Nu wordt het tijd om het lichaam stilaan naar zijn definitieve afmeting te brengen. Als een telescoop wort het lichaam uitgeschoven ...
Nog even en hij is op volle lengte. Nog altijd een beetje bleek, met vochtige vleugels. Als de zon nog even zijn best doet komt dat wel in orde.
En inderdaad, een half uurtje later zijn de kleuren op kracht, zelfs de pootjes hebben hun zwarte kleur gekregen. De vleugels zijn droog en de libelle is klaar om weg te vliegen.
Een vlucht de wijde wereld in, waar hij misschien nog wel eens gefotografeerd wordt door een andere natuurliefhebber.
Comment