Tweet
Even mijn 'frustratie' kwijt....
Sorry lieve medeleden maar ik moet even mijn verhaal kwijt. Wat ik mij de laatste weken afvraag is waar ik nu eigenlijk mee bezig ben.
Ik ben vanaf ongeveer half november in het bezit van een mooie spiegelreflexcamera waar ik erg trots op ben. Ik heb boeken gekocht, mezelf een beetje wijs gemaakt in de fotografie, mezelf aangemeld als lid van BD, veel hulp gekregen van collega fotografen, en noem maar op. Met als doel… het leren schilderen met licht.
Maar wat schetst mijn verbazing. Voordat een foto op het net getoond kan worden moet eerst de trukendoos worden opengetrokken, maw: Photoshop. Even de curven aanpassen, een crop en een tikkie USM. Begrijpelijk omdat een beeldscherm en een verkleining van een foto een aantal bewerkingen vereist. Vooral JPG.
Maar daar blijft het ‘helaas’ vaak niet bij:
Zodra er een pukkel op een gezicht van iemand zit, of een tak voor een vogel, komt de kloonstempel aan bod.
Is een baby niet zacht genoeg wordt er een soort engel van gemaakt. Of erger, ik zie mensen gepresenteerd die net zo goed van plastic gemaakt kunnen zijn.
Is de horizon niet recht wordt er geroteerd. (Je kunt natuurlijk leren je camera recht te houden)
Is een vrouw niet mooi genoeg wordt er een fotomodel van gemaakt.
Is een zonsondergang niet goed genoeg, wordt er gewoon een lucht bij verzonnen, kleurtjes toegevoegd en iedereen zegt oe en ah. Maar of het natuurlijk is?
Is een man niet knap genoeg wordt er dusdanig aan de levels getrokken en met filters gespeeld dat de beste man meteen 10 jaar ouder lijkt en een huid krijgt waar een krokodil jaloers op kan zijn.
Is dit verkeerd? Nee natuurlijk niet. En dat zeg ik met veel respect. Het is kunst waar ik ZEER veel bewondering voor heb. Maar streven we het eigenlijke doel niet voorbij? En dat is het fotograferen zelf. Maw: Een foto zo te maken dat hij vanaf het begin nagenoeg perfect is en zo op de plaat te krijgen zoals de fotograaf het ook in werkelijkheid zag.
Ik wou dat ik het kon!
Als ik een roos of paddenstoel fotografeer wil ik hem op de plaat zoals ik hem zie maar ik krijg al een hartverlamming als er een rot plekje aan zit.... Wat zullen ze wel zeggen op BD?
Soms vraag ik me af of we bezig zijn met ons te specialiseren in het ‘verkrachten’ van het oorspronkelijke beeld.
Mijn vrouw vroeg mij laatst waarom ze er zo slecht uitziet op een foto. En of ik dat niet een beetje kon aanpassen. Natuurlijk kan ik dat maar ik wilde het niet. Ik zei dus nee. Waarom zou ik dat doen? Ik hou van haar zoals ze is. Net zoals ik hou van mijn kinderen als ik een spontane foto neem terwijl er een stuk spinazie aan de kin kleeft. En wat maakt dat pukkeltje nu uit? Sommige mensen zijn nu eenmaal fotogeniek en anderen niet. Moet ik dan willens en wetens die persoon zo omtoveren dat het enigszins respectabel wordt? Tja misschien wel.
Hmmm. Misschien moet ik dan toch maar mijn vrouw een lading Botox in haar hoofd spuiten en een aantal euro’s uitgeven aan een facelift. Dat scheelt misschien wat tijd in de bewerking achteraf.
Uiteraard was dit een grapje, ben ik nog steeds verliefd, en heeft mij vrouw dit absoluut niet nodig 
Maar goed ik dwaal af en ik hoop niet dat ik iemand tegen het zere been schop. Want dat is dus niet de bedoeling. We leven nu eenmaal in een digitaal tijdperk met alle mogelijkheden die daarbij horen en het is nog een leuk tijdverdrijf ook.
Maar intussen krijg ik steeds meer bewondering voor de ‘ouderwetse’ fotografen en uiteraard ook de hedendaagse, die een normale foto, zonder al te veel geshop op een dusdanige manier weten te schieten (belichting, comp, onderwerp) EN te presenteren, dat mijn bek open valt van bewondering. (Ik kijk nu naar 2 portretfoto’s van mijn kinderen, gemaakt door een fotograaf waar geen enkele PS bewerking op is toegepast. En ik kwijl. Kon ik het maar.)
Voor de bewerkers onder ons ( waaronder ik
) gewoon doorgaan want het is een kunst op zich hoor en ik zal er nog steeds met heel veel plezier naar kijken 
(PS: Ik heb hier een voorbeeld aangehaald van een paar foto’s die ik nog steeds ERG mooi vind vanwege de bewerking. Begrijp me dus niet verkeerd.)
Ik ben vanaf ongeveer half november in het bezit van een mooie spiegelreflexcamera waar ik erg trots op ben. Ik heb boeken gekocht, mezelf een beetje wijs gemaakt in de fotografie, mezelf aangemeld als lid van BD, veel hulp gekregen van collega fotografen, en noem maar op. Met als doel… het leren schilderen met licht.
Maar wat schetst mijn verbazing. Voordat een foto op het net getoond kan worden moet eerst de trukendoos worden opengetrokken, maw: Photoshop. Even de curven aanpassen, een crop en een tikkie USM. Begrijpelijk omdat een beeldscherm en een verkleining van een foto een aantal bewerkingen vereist. Vooral JPG.
Maar daar blijft het ‘helaas’ vaak niet bij:
Zodra er een pukkel op een gezicht van iemand zit, of een tak voor een vogel, komt de kloonstempel aan bod.
Is een baby niet zacht genoeg wordt er een soort engel van gemaakt. Of erger, ik zie mensen gepresenteerd die net zo goed van plastic gemaakt kunnen zijn.
Is de horizon niet recht wordt er geroteerd. (Je kunt natuurlijk leren je camera recht te houden)
Is een vrouw niet mooi genoeg wordt er een fotomodel van gemaakt.
Is een zonsondergang niet goed genoeg, wordt er gewoon een lucht bij verzonnen, kleurtjes toegevoegd en iedereen zegt oe en ah. Maar of het natuurlijk is?
Is een man niet knap genoeg wordt er dusdanig aan de levels getrokken en met filters gespeeld dat de beste man meteen 10 jaar ouder lijkt en een huid krijgt waar een krokodil jaloers op kan zijn.
Is dit verkeerd? Nee natuurlijk niet. En dat zeg ik met veel respect. Het is kunst waar ik ZEER veel bewondering voor heb. Maar streven we het eigenlijke doel niet voorbij? En dat is het fotograferen zelf. Maw: Een foto zo te maken dat hij vanaf het begin nagenoeg perfect is en zo op de plaat te krijgen zoals de fotograaf het ook in werkelijkheid zag.
Ik wou dat ik het kon!
Als ik een roos of paddenstoel fotografeer wil ik hem op de plaat zoals ik hem zie maar ik krijg al een hartverlamming als er een rot plekje aan zit.... Wat zullen ze wel zeggen op BD?
Soms vraag ik me af of we bezig zijn met ons te specialiseren in het ‘verkrachten’ van het oorspronkelijke beeld.
Mijn vrouw vroeg mij laatst waarom ze er zo slecht uitziet op een foto. En of ik dat niet een beetje kon aanpassen. Natuurlijk kan ik dat maar ik wilde het niet. Ik zei dus nee. Waarom zou ik dat doen? Ik hou van haar zoals ze is. Net zoals ik hou van mijn kinderen als ik een spontane foto neem terwijl er een stuk spinazie aan de kin kleeft. En wat maakt dat pukkeltje nu uit? Sommige mensen zijn nu eenmaal fotogeniek en anderen niet. Moet ik dan willens en wetens die persoon zo omtoveren dat het enigszins respectabel wordt? Tja misschien wel.
Hmmm. Misschien moet ik dan toch maar mijn vrouw een lading Botox in haar hoofd spuiten en een aantal euro’s uitgeven aan een facelift. Dat scheelt misschien wat tijd in de bewerking achteraf.
Uiteraard was dit een grapje, ben ik nog steeds verliefd, en heeft mij vrouw dit absoluut niet nodig Maar goed ik dwaal af en ik hoop niet dat ik iemand tegen het zere been schop. Want dat is dus niet de bedoeling. We leven nu eenmaal in een digitaal tijdperk met alle mogelijkheden die daarbij horen en het is nog een leuk tijdverdrijf ook.
Maar intussen krijg ik steeds meer bewondering voor de ‘ouderwetse’ fotografen en uiteraard ook de hedendaagse, die een normale foto, zonder al te veel geshop op een dusdanige manier weten te schieten (belichting, comp, onderwerp) EN te presenteren, dat mijn bek open valt van bewondering. (Ik kijk nu naar 2 portretfoto’s van mijn kinderen, gemaakt door een fotograaf waar geen enkele PS bewerking op is toegepast. En ik kwijl. Kon ik het maar.)
Voor de bewerkers onder ons ( waaronder ik
) gewoon doorgaan want het is een kunst op zich hoor en ik zal er nog steeds met heel veel plezier naar kijken (PS: Ik heb hier een voorbeeld aangehaald van een paar foto’s die ik nog steeds ERG mooi vind vanwege de bewerking. Begrijp me dus niet verkeerd.)
?
Comment