Tweet
Hi,
Ik neem de vrijheid om een nieuwe thread te starten, nadat de vorige is uitgemond in een heuse discussie over pixels en dpi. Ik heb in de 85ste post of zoiets beloofd om een poging te doen voor een tutorial.
Die is niet bedoeld voor de ervaren fotografen die in de thread bijgedragen hebben, maar voor de beginnende, die denkt dat hij bedrogen is omdat zijn out-of-camera pics maar 72 dpi zijn.
Als de MOD dit goed vindt, en deze tekst passeert de kwaliteitscontrole van BD, mag hij ergens bij tutorials geparkeerd worden. Hij kan aangevuld worden door mensen die er een bijdrage willen voor leveren.
DPaul.
-------------------------------------------------------------
Het DPI mysterie.
Als je vroeger een rolletje film ging kopen voor je analoge camera, moest je een formaat kiezen dat paste in je toestel. Je had van die piepkleine (minox) negatiefjes, de gewone 35 mm (die we nu met full frame sensor aanduiden), en sommige toestellen maakten zeer grote (vb. 6x6cm) negatieven.
Eenmaal de film belicht en ontwikkeld, hadden deze fotografen dus negatieven van zeer verschillende grootte in handen. Maar, op dat negatief stond nergens geschreven hoe groot de uiteindelijke foto moest zijn die zij op papier zouden laten afdrukken.
Het lag natuurlijk in de lijn der verwachtingen dat mensen met kleine negatiefjes eerder 9x13 cm "vergrotingen" zouden laten "afdrukken" zoals dat toen al heette, en die met 6x6 negatieven zonder probleem voor A2+ konden gaan.
Hetzelfde deed zich voor bij film. Je had de super-8, de semi-pro's met 16 mm, en dan de Hollywood jongens waar elk frame de grootte van een dia had. Het is ook weer de grootte van het geprojecteerde beeld die de nood aan een bepaald soort negatief (positief!) dicteerde. Je zou niet tevreden zijn om in de bioscoop een super-8 kwaliteit filmpje voorgeschoteld te krijgen op een scherm van 15 meter breed..
Maar in theorie kon je met gelijk welk negatief gelijk welk beeldformaat maken, alleen op een groter negatief zijn er voor dezelfde afbeelding veel meer details zichtbaar dan op een kleiner. En er is een grens aan de vergroting , waarboven de kwaliteit van het beeld als slecht wordt ervaren. Dus met een klein negatief werd die grens eerder bereikt dan met een groot.
Maar nu heb je een digitaal fototoestel. (Ik neem aan dat je instelt op de hoogste foto kwaliteit). Laten we het voor de eenvoud hebben over een 6 megapixel camera, en laat ons ook een 3:2 verhouding van de sensor vooropstellen van 3000 x 2000 pixels.
Het digitale negatief is na belichting nu een bestand op je geheugenkaart, afkomstig van de sensor. Je zal zien dat het out-of-camera beeld een bestandsgrootte in megabytes heeft op de schijf die +/- overeenkomt met het aantal megapixels van je sensor. (6 megapixels maakt een 6 mb raw of nef bvb)
Het woord is dus gevallen: "pixels". Laat het nu zo zijn dat dit dezelfde soort pixels is, waarmee je de afmetingen van je beelscherm op je bureau aanduidt. Maw. jouw 800 x 600 scherm of 1280 x 1024 zoals nu gebruikelijk, kan nooit jouw 3000 x 2000 pixel foto in haar geheel laten zien, of je zal moeten scrollen. (Vooropgesteld dat je viewer software niet op automatic resize staat natuurlijk. Photoshop doet wel zo een resize, maar laat daarbij zien hoeveel % kleiner hij je foto gemaakt heeft, 50% enz...)
Belgium Digital doet geen automatic resize, maar vraagt dat de foto die je aanlevert, in 100% grootte niet meer dan 900 pixels is. Dat zal je dus moeten oplossen door bvb. in Photoshop je digitaal negatief te verkleinen (in stapjes van -10 % van je pixels langs de lange kant. De verhouding 3:2 blijft immers behouden bij die resize).
Dus eigenlijk kan ik, in tegenstelling tot analoog, mijn negatief kleiner (en groter !) maken om te gebruiken in een bepaalde omgeving of toepassing. (Ik ga hier niet in op de kwaliteitsaspecten van een en ander).
De grootte van mijn bestand op schijf zal kleiner worden in kilobyte als ik het aantal pixels van mijn beeld reduceer. (De grootte van mijn bestand wordt NOG kleiner als ik een bepaalde compressiefactor gebruik, maar ook daar gaan we niet dieper op in)
Nu wil ik een “afdruk” van mijn digitale foto op papier. Ik neem mijn originele foto van 3000x2000 pixels terug als basis. Bij analoog werd het formaat (groot of klein) van je beeld bepaald door de afstand van de lichtbron (vergrotingsapparaat of projector) tot het papier of het scherm. Maar nu worden we geconfronteerd met een “printer”, groot of klein. Hoe kunnen we nu de afdrukgrootte zelf bepalen ?
Wel het is enkel en alleen hier dat het begrip “DPI” ten tonele verschijnt. Dots per inch betekent letterlijk, het aantal druppeltjes per 2,5 cm. De afdrukcentrale, of het model van jouw printer dicteert het aantal druppels dat de beste kwaliteit van foto oplevert. Daar zit veel rek op, maar neem even dat dit 300 DPI is. Een eenvoudige berekening leert ons dan dat : 3000 pixels / 300 = 10 inch = 25 cm langs de lange kant. (Van de andere zijde moeten we ons niets aantrekken want de 3:2 verhouding wordt automatisch aangepast).
Gebruik ik een afdrukcentrale die op 200 dpi zou werken, dan zal diezelfde foto daar 15 inch lang zijn.
Nu begint het spel in Photoshop waar je het beroemde “resample” vakje kan aan en uitvinken.
Er zijn zoveel combinaties dat we ze hier niet allemaal kunnen bespreken, maar met experimenteren kom je een heel eind. Een voorbeeld: Je hebt je 3000x2000 foto en de centrale zegt, we kunnen alleen 200 dpi aan. Maar jij wil geen 15, maar een 10 inch foto. Wat doe je dan ? (Photoshop procedure: er zijn varianten mogelijk, ik leg de weg met de meeste controle over het proces hier uit)
Je opent je foto, en gaat naar “resize”. Vink “resample” uit en zet je dpi op 200. Het systeem zal dan automatisch je foto op 15 inch lengte aangeven. (Te lang dus). Ga terug naar “resize”, vink resample terug aan en verlaag nu de 3000 pixels in stapjes van 10% tot een pixellengte die net 10 inch bedraagt. Dat zal dus 2000 zijn.
Als je conclusie is, ik zal van een foto verschillende versies moeten bewaren op de harde schijf, dan is die juist.( een voor het internet, een om af te drukken op A4 enz…)
Als je conclusie is, dat mensen die nooit een foto (laten) afdrukken, nooit met het begrip DPI in aanraking komen, dan is die juist.
Als je conclusie is dat enkel door te spelen met de DPI, er niets aan de grootte in kilo of megabyte van je fotobestand verandert, dan is die juist.
Als je conclusie is, dat door een 3000x2000 beeld te projecteren via een beamer de beeldkwaliteit zal verbeteren, dan is die fout. De beamer projecteert pixel voor pixel wat er op het computerscherm staat, en een 3000x2000 kan daar dus niet op. DPI heeft hier niets mee te maken.
Als jouw afdrukcentrale weigert om een 15x10cm foto te maken van jouw 3000x2000 pixel bestand omdat de dpi toevallig nog op 72 staat, zou ik snel een andere zoeken die dat wel wil. En het heeft dus geen zin om de fotos in je internet album specifiek op 72 dpi te zetten om kopieren te voorkomen. Het zijn de afmetingen in pixels en de toegepaste compressie die van tel zijn.
Over dit alles is dus nog veel meer te zeggen, vooral in relatie tot de beeldkwaliteit, maar dat is een ander verhaal.
DPaul.
Ik neem de vrijheid om een nieuwe thread te starten, nadat de vorige is uitgemond in een heuse discussie over pixels en dpi. Ik heb in de 85ste post of zoiets beloofd om een poging te doen voor een tutorial.
Die is niet bedoeld voor de ervaren fotografen die in de thread bijgedragen hebben, maar voor de beginnende, die denkt dat hij bedrogen is omdat zijn out-of-camera pics maar 72 dpi zijn.
Als de MOD dit goed vindt, en deze tekst passeert de kwaliteitscontrole van BD, mag hij ergens bij tutorials geparkeerd worden. Hij kan aangevuld worden door mensen die er een bijdrage willen voor leveren.
DPaul.
-------------------------------------------------------------
Het DPI mysterie.
Als je vroeger een rolletje film ging kopen voor je analoge camera, moest je een formaat kiezen dat paste in je toestel. Je had van die piepkleine (minox) negatiefjes, de gewone 35 mm (die we nu met full frame sensor aanduiden), en sommige toestellen maakten zeer grote (vb. 6x6cm) negatieven.
Eenmaal de film belicht en ontwikkeld, hadden deze fotografen dus negatieven van zeer verschillende grootte in handen. Maar, op dat negatief stond nergens geschreven hoe groot de uiteindelijke foto moest zijn die zij op papier zouden laten afdrukken.
Het lag natuurlijk in de lijn der verwachtingen dat mensen met kleine negatiefjes eerder 9x13 cm "vergrotingen" zouden laten "afdrukken" zoals dat toen al heette, en die met 6x6 negatieven zonder probleem voor A2+ konden gaan.
Hetzelfde deed zich voor bij film. Je had de super-8, de semi-pro's met 16 mm, en dan de Hollywood jongens waar elk frame de grootte van een dia had. Het is ook weer de grootte van het geprojecteerde beeld die de nood aan een bepaald soort negatief (positief!) dicteerde. Je zou niet tevreden zijn om in de bioscoop een super-8 kwaliteit filmpje voorgeschoteld te krijgen op een scherm van 15 meter breed..
Maar in theorie kon je met gelijk welk negatief gelijk welk beeldformaat maken, alleen op een groter negatief zijn er voor dezelfde afbeelding veel meer details zichtbaar dan op een kleiner. En er is een grens aan de vergroting , waarboven de kwaliteit van het beeld als slecht wordt ervaren. Dus met een klein negatief werd die grens eerder bereikt dan met een groot.
Maar nu heb je een digitaal fototoestel. (Ik neem aan dat je instelt op de hoogste foto kwaliteit). Laten we het voor de eenvoud hebben over een 6 megapixel camera, en laat ons ook een 3:2 verhouding van de sensor vooropstellen van 3000 x 2000 pixels.
Het digitale negatief is na belichting nu een bestand op je geheugenkaart, afkomstig van de sensor. Je zal zien dat het out-of-camera beeld een bestandsgrootte in megabytes heeft op de schijf die +/- overeenkomt met het aantal megapixels van je sensor. (6 megapixels maakt een 6 mb raw of nef bvb)
Het woord is dus gevallen: "pixels". Laat het nu zo zijn dat dit dezelfde soort pixels is, waarmee je de afmetingen van je beelscherm op je bureau aanduidt. Maw. jouw 800 x 600 scherm of 1280 x 1024 zoals nu gebruikelijk, kan nooit jouw 3000 x 2000 pixel foto in haar geheel laten zien, of je zal moeten scrollen. (Vooropgesteld dat je viewer software niet op automatic resize staat natuurlijk. Photoshop doet wel zo een resize, maar laat daarbij zien hoeveel % kleiner hij je foto gemaakt heeft, 50% enz...)
Belgium Digital doet geen automatic resize, maar vraagt dat de foto die je aanlevert, in 100% grootte niet meer dan 900 pixels is. Dat zal je dus moeten oplossen door bvb. in Photoshop je digitaal negatief te verkleinen (in stapjes van -10 % van je pixels langs de lange kant. De verhouding 3:2 blijft immers behouden bij die resize).
Dus eigenlijk kan ik, in tegenstelling tot analoog, mijn negatief kleiner (en groter !) maken om te gebruiken in een bepaalde omgeving of toepassing. (Ik ga hier niet in op de kwaliteitsaspecten van een en ander).
De grootte van mijn bestand op schijf zal kleiner worden in kilobyte als ik het aantal pixels van mijn beeld reduceer. (De grootte van mijn bestand wordt NOG kleiner als ik een bepaalde compressiefactor gebruik, maar ook daar gaan we niet dieper op in)
Nu wil ik een “afdruk” van mijn digitale foto op papier. Ik neem mijn originele foto van 3000x2000 pixels terug als basis. Bij analoog werd het formaat (groot of klein) van je beeld bepaald door de afstand van de lichtbron (vergrotingsapparaat of projector) tot het papier of het scherm. Maar nu worden we geconfronteerd met een “printer”, groot of klein. Hoe kunnen we nu de afdrukgrootte zelf bepalen ?
Wel het is enkel en alleen hier dat het begrip “DPI” ten tonele verschijnt. Dots per inch betekent letterlijk, het aantal druppeltjes per 2,5 cm. De afdrukcentrale, of het model van jouw printer dicteert het aantal druppels dat de beste kwaliteit van foto oplevert. Daar zit veel rek op, maar neem even dat dit 300 DPI is. Een eenvoudige berekening leert ons dan dat : 3000 pixels / 300 = 10 inch = 25 cm langs de lange kant. (Van de andere zijde moeten we ons niets aantrekken want de 3:2 verhouding wordt automatisch aangepast).
Gebruik ik een afdrukcentrale die op 200 dpi zou werken, dan zal diezelfde foto daar 15 inch lang zijn.
Nu begint het spel in Photoshop waar je het beroemde “resample” vakje kan aan en uitvinken.
Er zijn zoveel combinaties dat we ze hier niet allemaal kunnen bespreken, maar met experimenteren kom je een heel eind. Een voorbeeld: Je hebt je 3000x2000 foto en de centrale zegt, we kunnen alleen 200 dpi aan. Maar jij wil geen 15, maar een 10 inch foto. Wat doe je dan ? (Photoshop procedure: er zijn varianten mogelijk, ik leg de weg met de meeste controle over het proces hier uit)
Je opent je foto, en gaat naar “resize”. Vink “resample” uit en zet je dpi op 200. Het systeem zal dan automatisch je foto op 15 inch lengte aangeven. (Te lang dus). Ga terug naar “resize”, vink resample terug aan en verlaag nu de 3000 pixels in stapjes van 10% tot een pixellengte die net 10 inch bedraagt. Dat zal dus 2000 zijn.
Als je conclusie is, ik zal van een foto verschillende versies moeten bewaren op de harde schijf, dan is die juist.( een voor het internet, een om af te drukken op A4 enz…)
Als je conclusie is, dat mensen die nooit een foto (laten) afdrukken, nooit met het begrip DPI in aanraking komen, dan is die juist.
Als je conclusie is dat enkel door te spelen met de DPI, er niets aan de grootte in kilo of megabyte van je fotobestand verandert, dan is die juist.
Als je conclusie is, dat door een 3000x2000 beeld te projecteren via een beamer de beeldkwaliteit zal verbeteren, dan is die fout. De beamer projecteert pixel voor pixel wat er op het computerscherm staat, en een 3000x2000 kan daar dus niet op. DPI heeft hier niets mee te maken.
Als jouw afdrukcentrale weigert om een 15x10cm foto te maken van jouw 3000x2000 pixel bestand omdat de dpi toevallig nog op 72 staat, zou ik snel een andere zoeken die dat wel wil. En het heeft dus geen zin om de fotos in je internet album specifiek op 72 dpi te zetten om kopieren te voorkomen. Het zijn de afmetingen in pixels en de toegepaste compressie die van tel zijn.
Over dit alles is dus nog veel meer te zeggen, vooral in relatie tot de beeldkwaliteit, maar dat is een ander verhaal.
DPaul.
Comment